Ο αείμνηστος Γεώργιος Κονδύλης, ιδρυτής της “ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΘΡΑΚΗΣ”, το έλεγε.“Η Αλεξανδρούπολη είναι μεγάλο χωνευτήρι. Εδώ και να κλέψεις και να σκοτώσεις, πάλι θα σου πούνε καλημέρα την άλλη μέρα”.Και δεν είχε άδικο.Όσο χρόνια ζούμε κι εμείς σ' αυτήν την μικρή κοινωνία, βλέπουμε όλα να είναι ήρεμα και να φαίνονται....
σωστά.Δεν είναι όμως. Πάνω – κάτω όλοι γνωριζόμαστε. Ξέρουμε “τι καπνό φουμάρει ο άλλος”. Κι όμως δε μιλάμε.
Γιατί έχουμε μετατραπεί σε μια κοινωνία ωχαδερφισμού. Ο καθένας να κοιτάει τον εαυτό του.
Τι με νοιάζει αν ο άλλος είναι κλέφτης και έχει καταχραστεί χρήματα απ' την δουλειά του;
Τι με νοιάζει αν ο άλλος είναι απατεώνας και κοροϊδεύει τον κόσμο για να πλουτίσει;
Τι με νοιάζει αν ο άλλος λέει ψέμματα και κάνει λαμογιές στον πολιτικό χώρο όπου ανήκει;
Όχι, δε με νοιάζει καθόλου. Αφού δεν αφορά εμένα...
Κι όμως δε θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα.
Θα έπρεπε όλοι να ενδιαφέρονται για το κοινό καλό.
Γιατί όταν ζει καλά μια κοινωνία, καταγγέλλοντας τα στραβά και τα ανάποδα, τότε και ατομικά όλα πηγαίνουν καλύτερα.
Αν γενικεύσουμε όμως λίγο το θέμα, θα δούμε ότι πολλοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο.
Πρώτον και κύριον, η οικογένεια. Δεύτερον, το σχολείο. Και τρίτον και πιο επίκαιρο, ΜΜΕ και παγκοσμιοποίηση.
Ποια είναι τα σύμβολα και τα πρότυπα της εποχής μας; Ποιες είναι οι αξίες; Τα ιδανικά; Υπάρχουν;
Κάπου όλα αυτά έχουν αλλοιωθεί. Δε θέλουμε να πιστέψουμε όμως ότι έχουν χαθεί. Απλά υπάρχει μια σύγχυση.
Επιστρέφουμε όμως στην μικρή μας Αλεξανδρούπολη. Η πόλη αυτή των δημοσίων υπαλλήλων που εκ των πραγμάτων έχει συνηθίσει σε μια κοινωνική αδιαφορία και αδράνεια.
Μόνο που υπόγεια τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά.
Εκείνο που έχουμε διαπιστώσει είναι μια απέραντη κακία και ζήλια, όπως και η παντελής έλλειψη φιλαλληλίας.
Ένας κόσμος που μόνο κουτσομπολεύει και φθονεί, κατακρίνει και διαβάλλει, χωρίς όμως να προβάλει τα θετικά στοιχεία.
Άνθρωποι που δεν έχουν δημιουργήσει τίποτα στη ζωή τους, λένε και κάνουν μόνο κακίες και το ευχαριστιούνται κιόλας.
Μέσα σε μια απίστευτη υποκρισία, το παίζουνε κι από πάνω καλοί και αγαθοί. Αμ δε!
Είμαστε σίγουροι μάλιστα ότι αυτά που γράφουμε σίγουρα θα ενοχλήσουν κάποιους, ασχέτως αν είναι αλήθεια.
Δεν μας πειράζει. Έχουμε συνηθίσει στα πικρόχολα σχόλια. Δεν μας αγγίζουν καν.
Ελπίζουμε μόνο ν' αγγίξει κάποιους, έστω και λίγους, και ο καθένας από εκεί που είναι να βοηθάει στην κυριαρχία της αλήθειας, του δικαίου και της ηθικής.
Ο ψόγος της κοινωνίας (και δη της πόλης μας) πρέπει να υπάρχει για να λειτουργούν και οι υπόλοιποι νόμοι και κανόνες του κράτους.
Αλλιώς είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
“Εάν δε το άλας μωρανθεί”...
