του Δημήτρη Αθανασίου
Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκών η σημερινή, ίσως είναι τώρα που θα πρέπει και εμείς να τιμήσουμε τα θύματα των ναρκοπεδίων της Ρόδου.Άγνωστο στους περισσότερους, ακόμα και σε μένα μέχρι προσφάτως, στη Ρόδο υπήρξαν θύματα από νάρκες στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Ήταν ένστολοι στρατιώτες, επίστρατοι και αξιωματικοί που υπηρετούσαν τη πατρίδα, όταν κλήθηκαν να ναρκοθετήσουν κάποιες παραλίες του νησιού υπό τον κίνδυνο απόβασης, μετά τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου το ‘74. Στερήθηκαν τη ζωή τους σε μια προσπάθεια υπεράσπισης της Ρόδου.
Ένας εξ' αυτών ήταν και ο συντοπίτης μας Κουφού Νικόλαος του Ανδρέα, κάτοικος Ιαλυσού.
Κάποιοι άλλοι αναφέρουν θύματα και στο ναρκοπέδιο που βρίσκεται στο ποτάμι της Κρεμαστής κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης αποναρκοθέτησης στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.
Εμείς οι νεότεροι δεν είχαμε καν γεννηθεί, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, καθώς οφείλουμε όλοι να γνωρίζουμε την ιστορία του τόπου μας και τους ανθρώπους που πλήρωσαν με τη ζωή τους είτε για να υπερασπιστούν το νησί μας, είτε για να το καθαρίσουν από τον “σπόρο του διαβόλου”, όπως κατονόμασε τις νάρκες σε ένα εξώφυλλο του το περιοδικό “TIMES”.
Ένα όπλο δολοφονιών και όχι πολέμου, αφού παγκοσμίως έχει σκοτώσει και ακρωτηριάσει πολλούς περισσότερους αμάχους εν καιρώ ειρήνης παρά εχθρικά στρατεύματα εν καιρώ πολέμου. Το 50% αυτών των θυμάτων είναι παιδιά!
Ένα όπλο που δεν παίζει πλέον κανέναν στρατηγικό ρόλο στην άμυνα μιας χώρας, λαμπρό παράδειγμα τα 4 εκατομμύρια νάρκες που είχε τοποθετήσει ο στρατός του Σαντάμ Χουσεΐν στα σύνορα του Ιράκ, αποδείχτηκαν αρκετά για να καθυστερήσουν την εισβολή των συμμαχικών δυνάμεων για δύο μόνο ώρες!
Ένα όπλο το οποίο έχει αισίως απαγορευτεί από τη συνθήκη της Οττάβα το 1997, η οποία έχει υιοθετηθεί από τα ⅘ των εθνών παγκοσμίως.
Την ίδια χρονιά το Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε στις μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες δούλεψαν για αυτό το αποτέλεσμα και στη Jody Williams που ηγήθηκε με σθένος αυτού του αγώνα.
Μεγάλη αρωγός υπήρξε και η πριγκίπισσα Diana, η οποία δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει τη συνθήκη να υπογράφεται.
Γι’ αυτό είμαστε και εμείς υποχρεωμένοι να κάνουμε το ελάχιστο που μπορούμε, για να μη ξεχαστούν ποτέ αυτοί οι ήρωες, ίσως ένα μνημείο θα μπορούσε να ανεγερθεί με τα ονόματά τους ώστε να τα γνωρίζουν και οι επόμενες γενεές.
Ένα κερί απόψε και μια προσευχή είναι αρκετά για αρχή, για τη μνήμη αυτών που χάθηκαν και για να παίρνουν κουράγιο οι συγγενείς τους, που τους έχασαν για πάντα.
