Γράφει ο Μπαγασάκος
Η πρόσφατη νεοελληνική πραγματικότητα έχει να επιδείξει πλήθος μπαλκονάτα συνθήματα, εκφραζόμενα από χείλη κοστουμαρισμένων σοβαροφανών πολιτικών, που άρχιζαν πάντα με το βαρύγδουπο..."Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες που περνάει το Εθνος", γιά να περάσουν στό κυρίως πιάτο που ήταν ο "τάδε ή τα τάνκς" ή σε κοινοτοπίες " η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" μήπως και πεισθούμε οτι είμαστε ιδιοκτήτες χώρας....
Παρά τις σκωπτικές παραφθορές των "λογότυπων" του κάθε κόμματος της εποχής όπως "τό Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" ή το "ή Χριστός ή πατάτες γιαχνί", ο μέσος ψηφοφόρος της εποχής ενέδωσε συλλήβδην στα ψευτοδιλλήματα και προσχώρησε ολοκληρωτικά στην παπανδρεϊκή διαλεκτική του μικρομεσαίου φουσκώματος του στήθους. Ο φανατικός προσεταιρισμός αυτής της διαλεκτικής, εγκλώβισε τον μέσο ψηφοφόρο στην πατροπαράδοτη πόλωση Αριστεράς - Δεξιάς και τον "ρυμούλκησε" εν μέσω βρώμικου 89, κρίσης Ιμίων, παράδοσης Οτσαλάν και άλλων καταιγίδων στην σημιτική εποχή του "πρέπει να περάσουμε από την κοινωνία των κολλητών στην κοινωνία των πολιτών", στην -ύποπτη πλέον- επίδειξη του νεόκοπου Ευρώ που έκανε ο Σημίτης στόν υιό Bush.
Το 2000, ένα έτος βουλευτικών εκλογών, που μόνο μέσω των μαζικών "ελληνοποιήσεων" δεν ανετράπη ο ιδιότυπος ελκυσμός του μέσου ψηφοφόρου προς "συντηρητικότερη" κατεύθυνση,που μόλις έκλεισαν οι κάλπες πανυγήριζαν αμφότεροι, με τον υπνοστεντόν πλέον Σπηλιωτόπουλο να πετάει με μανία ότι "πράσινο" έβλεπε και να απειλεί στο καφενείο των πασόκων τι είδους σέξ θα τους κάνει και σε πιά παραποτάμια περιοχή θα τους στείλει.
Την ίδια στιγμή ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποδεχόταν την ήττα του κόμματός του, για να δεχθεί επίπληξη από τον Σημίτη και τους υπόλοιπους, οτι βιάστηκε υπερβολικά να μιλήσει. Μπένυ, το είχαμε καταλάβει από τότε το υπονοούμενο, θαυμάζουμε όμως την απεραντωσύνη της υπομονής σου. Στη συνέχεια ο μέσος ψηφοφόρος βίωσε το ατελείωτο προολυμπιακό εργοτάξιο με την ομιχλώδη σκόνη του, τις γιγαντιαίες ρεμούλες, αλλά και το αντίβαρο: την "εθνική ανάταση" από τις ολυμπιακές επιτυχίες και την κατάκτηση του γιούρο στο ποδόσφαιρο, που ως επιτυχία ενος Γερμανού που διοικεί και "κατευθύνει" Ελληνες, έδωσε ιδέες στην Μέρκελ και στους ομολόγους της.
Το 2004 ανατράπηκε το πολιτικό σκηνικό και τότε μάθαμε από υπεύθυνα χείλη οτι η Ελλάδα κυβερνιέται από πέντε νταβατζήδες. Τελικά τα χείλη εσιώπησαν και έλεγαν μόνο αυτά που τους επέτρεπαν οι νταβατζήδες. Οι επόμενες τετραετίες πρέπει να ήταν αληλλοδιαδεχόμενα βρέφη, 34 μηνών η μία, 27 μηνών η άλλη και τελικά οι εκλογές του 2009 που κοιλοπονούσαν και με ωδίνες (ή οδύνη;) εγέννησαν πρωθυπουργό τον Υιόν Αυτού τον Σωτήρα τον Λεφταυπάρχουν.
Αφού λοιπόν πέρασαν δυό δεκαετίες διαπλοκή, μασαμπούκα, αφαίμαξη του κράτους και των ταμείων υπέρ του πλουτισμού των "κολλητών" και κάθε είδους έωλες, ατιμωτικές και προδοτικές γιά τον ελληνικό λαό πράξεις, προερχόμενες ή υποστηριζόμενες από πολιτικούς που στην άκρη της γλώσσας είχαν την φράση "ωχ αδερφέ, άστο γι' αύριο", προετοιμάζοντας συγχρόνως την προσωπική και κομματική τους ασυλία, και μηχανοραφώντας μεταξύ τους αλλά και με τα χρηματοπιστωτικά όρνεα, ημεδαπής και αλλοδαπής, να τα χρεώσουν όλα στον ελληνικό λαό, υποθηκεύοντας την ευημερία του και την αυτοδιάθεσή του εις το διηνεκές.
Οι δανειακές συμβάσεις που υπογράφτηκαν εμπεριέχουν και σηματοδοτούν την μεθοδευμένη ποδηγέτηση των κοινωνιών μέσω του τεχνητώς επιβαλόμενου χρέους .Εμπεριέχουν και σηματοδοτούν την τεχνητώς επιβαλόμενη δυστυχία μέχρι να καμφθούν οι αντιδράσεις και να υπάρξει πλήρης υπαναχώρηση των εργατικών διεκδικήσεων. Εμπεριέχουν και σηματοδοτούν την αποδόμηση των εθνικών χαρακτηριστικών, όχι γιά το πέρασμα της Ε.Ε. στις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, αλλά γιά την δυνατότητα της χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας πάνω στους λαούς, άρα της ολοκληρωτικής κυριαρχίας των διαχειριστών του χρηματοπιστωτικού συστήματος πάνω στην διεδικητικά ώριμη εργατική τάξη της Ευρώπης.
Τι θα ήταν άραγε πιό εύκολο γιά τους παραπάνω διαχειριστές, να ακυρώσουν τις εργατικές κατακτήσεις, αφού έχουν κάνει την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, όπου η αντίδραση θα εκπορευόταν από 200 εκατμ εργαζόμενους ή ξεκινώντας από την Ελλάδα των 4,5 εκατμ εργαζομένων και των έωλων, βαθιά διεφθαρμένων και εύκολα καθοδηγούμενων πολιτικών;
Η απάντηση που έχει να δώσει ο Ελληνας πολίτης κωδικοποιείται με την ψήφο του στις 6 Μαϊου 2012, την οποία περιμένουν διακαώς όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, την στιγμή που η Ελλάδα και οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι η "σκανδάλη" της βραδυφλεγούς βόμβας που λέγεται χρηματοπιστωτική κυριαρχία της Ευρώπης.
Η απάντηση αυτή βασανίζεται από δύο κακοδαιμονίες.
Η πρώτη έχει να κάνει με την μαζοχιστική εμμονή μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων να συνεχίζει να στηρίζει αυτούς που την κοροϊδεύουν και την απαξιώνουν επί δεκαετίες, με στόχο τον υπέρμετρο πλουτισμό μιάς κάστας του 20% των ελληνικών νοικοκυριών, την οποία προστατεύουν και καλύπτουν τα δύο "συνεταιράκια" της συμπολίτευσης. (Πόσος προεκλογικός κόπος να μας πείσουν πως είναι τόσο διαφορετικοί και τόσο εχθροί μεταξύ τους!!)
Η δεύτερη κακοδαιμονία έχει να κάνει με την εγωϊστική, εγωκεντρική, αλαζονική, μικροπρεπή στάση των αριστερών κομμάτων απέναντι στην ελπίδα του οιονεί αριστερού πολίτη να "τρώει στη μάπα" τις προφάσεις εν αμαρτίαις:"εμείς δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε, θέλουμε οι εκλογές να βγάλουν μιά αδύναμη κυβέρνηση" ή "Θέλουμε τη συνεργασία όλων των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων, να συνταχθούν δηλαδή κάτω από τη σημαία του κόμματός μας".
Αλλο μοτίβο: "Καλούμε όλα τά αριστερά κόμματα, κινήματα, συλλογικότητες σε διάλογο με στόχο την εκλογική και όχι μόνο συνεργασία". Το κάλεσμα αυτό γίνεται από όλους προς όλους, όπου όλοι σφυρίζουν αδιάφορα, ή όταν έρχεται η στιγμή της "πολυπόθητης" συνάντησης, αρχίζει η παρελκυστική τακτική με παιδαριώδεις προφάσεις που καταλήγουν στον ενταφιασμό της ελπίδας του ανώνυμου αριστερού πολίτη (ή μήπωςόχι; Το ΚΚΕ μ-λ ενώθηκε με το μ-λ ΚΚΕ !!!!)
Η επίκληση των "αρχών", οτι δηλ. δεν μπορούμε να συνεργαστούμε γιατί έχουμε διαφορετικές αρχές, αποτελούν εξίσου προφάσεις εν αμαρτίαις.Το δε "καπέλωμα" είτε ως πρόθεση, είτε ως πραγματικότητα, είναι ενδεικτικό του πώς θα εφαρμόσει ο πολιτικός σχηματισμός αυτός, αυτά που ευαγγελίζεται, απέναντι στον πολίτη και την κοινωνία.
Το συμπέρασμα γιά τον εναργή και σώφρονα πολίτη είναι να αφήσει χώρο στο "χρονοντούλαπο" για την μαζοχιστική διάσταση της ατομικής του ψήφου και να "επιτρέψει" την επικράτηση των πολιτικών σχηματισμών που επέδειξαν έστω την ύστατη στιγμή κουλτούρα συναίνεσης, προσεγγισιμότητας και συνεργασίας, δίνοντας το παράδειγμα στα υπόλοιπα αδιάλλακτα, σταλινοπρεπή, ετεροφοβικά κόμματα και σχηματισμούς.
Εν κατακλείδει και εφ' όσον δεν μπορείτε ακόμα να διαλέξετε ποιό κόμμα θα ψηφίσετε, κάντε το εξής απλό: γράψτε σε ίδια χαρτάκια όλα τα κόμματα που κατεβαίνουν, αφαιρέστε τους υπέρμαχους του μνημονίου και του φύρερ (με τις πράξεις τους ταυτίστηκαν μνημονιακοί και φυρερικοί). Από τα εναπομείναντα χαρτάκια διαλέξτε πιό κόμμα θα ψηφίζατε με την λιγότερη περίσκεψη.
Αν και πάλι δεν μπορείτε να βγάλετε άκρη βάλτε τα εναπομείναντα χαρτάκια σε ένα ποτήρι, ανακινήσατε δυνατά και επιλέξατε το ψηφοδέλτιό σας.
Ραντεβού στις 6 Μαϊου.
