Κάποιοι μιλούν για αναβολή των εκλογών, κάποιοι για παράταση του βίου μιας (ήδη) εξασθενημένης κυβέρνησης. Όπως και να το παραφράσει κανείς, το γεγονός μένει ένα. Η θητεία αυτής... της κυβέρνησης πρέπει να λήξει και τα ηνία της χώρας να αναλάβει μία ηγεσία με εκπεφρασμένη τη λαϊκή εντολή. Είμαστε έτοιμοι να αναδείξουμε μία αυτοδύναμη κυβέρνηση; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως όχι. Η πραγματικότητα όμως, η σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, των δανείων, των εξασθενημένων κοινωνικών τάξεων έχει ανάγκη από μία ισχυρή, αυτοδύναμη και χωρίς εξαρτήσεις από κομματικά συμφέροντα, πολιτικά κόστη και συμφωνίες κυβέρνηση. Τα γεγονότα στην πολιτική ιστορία της χώρας μας έχουν αποδείξει πως οι πολιτικές συνεργασίες αν στην καλύτερη περίπτωση δεν ευοδώσουν, στη χειρότερη αποτελούν τροχοπέδη της ομαλής διακυβέρνησης και ανάπτυξης της χώρας. Ποιός μπορεί να μιλήσει με ασφάλεια για την επόμενη μέρα; Ποιός μπορεί να προβλέψει το μείγμα των πολιτικών που θα σημάνουν οι συνεργασίες μικρών ή μεγάλων κομμάτων;
Κάθε βήμα προς την κάλπη, είναι βήμα εξέλιξης, προς κάτι καινούργιο, κάτι νέο. Γιατί αν και σε αυτές τις εκλογές εγκλωβιστούμε στη λογική του «ρουσφετιού» και των «ομαδικών» συμφερόντων και δεν κοιτάξουμε τα πρόσωπα που στέκονται μπροστά μας στα μάτια, αναζητώντας την αλήθεια που τα «ψεύτικα» λόγια δεν μπορούν να ωραιοποιήσουν, τότε είμαστε πραγματικά καταδικασμένοι να ζήσουμε μία Ελλάδα, έρμαιο των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων των εταίρων μας.
Πρόσφατα, έμαθα πως το ΔΝΤ εξέφρασε την «ανησυχία» του για τις επικείμενες εκλογές και το αμφισβητούμενο αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει από αυτές αλλά και εν τέλει αν πρέπει ή όχι να κάνουμε εκλογές τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η ωμή αυτή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας μου, στο μοναδικό ίσως δικαίωμα που έχω ως πολίτης να μιλήσω, να αντιδράσω, να αγανακτήσω μπροστά στην κάλπη, με πείσμωσε ακόμα περισσότερο.
Θα’ θελα να είχα τη δύναμη ως γυναίκα, ως μάνα, ως ελληνίδα πολίτης, να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να μην ψηφίσω το πρώτο Μνημόνιο, να μην υπογράψω την ανευ όρων παράδοση της χώρας μου σε έναν ατέρμονο κύκλο δανεισμού. Θα’ θελα να ονειρευτώ για μία φορά πως ζω σε μία χώρα με αυτάρκεια και πλουτοπαραγωγικούς πόρους που εγώ η ίδια θα εκμεταλλευτώ. Θα’ θελα το όνειρο αυτό να βγει αληθινό. Μέχρι τότε όμως, το μήνυμα όλων των Ελλήνων προς το ΔΝΤ και σε όσους εύχονται να ορίζουν το μέλλον μας είναι ένα: Θέλω να ψηφίσω.
Θέλω να ψηφίσω όχι από αλαζονεία, όχι από δίψα για πολιτική εξουσία, όχι γιατί θέλω να κάνω τη χώρα μου ανίσχυρη απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς δανειστές της. Αλλά γιατί, στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, πρέπει κάποια στιγμή σε αυτούς που μας θεωρούν προτεκτοράτο τους να τους πούμε ότι δεν είμαστε. Να αποκτήσουμε την επομένη των εκλογών μία κυβέρνηση με ισχυρή την αρχή της δεδηλωμένης, ικανή να μας εκπροσωπήσει μέσα και έξω από την Ευρώπη, εντός και εκτός των συνόρων της νοητής οικονομικής ενοποίησης. Χρειάζομαστε μία κυβέρνηση με την ψήφο των Ελλήνων πολιτών όχι απλά για να διαπραγματευθεί αλλά για να διεκδικήσει. Και χρέος όλων μας, και αυτών που θα ψηφίσουμε αλλά και αυτών που θα διεκδικήσουμε την ψήφο αυτή, είναι στο μερίδιο που μας αναλογεί να σταθούμε υπεύθυνα μπροστά στην κάλπη και πριν από αυτό να ζητήσουμε να στηθούν οι κάλπες για τη δική μας ψήφο. Γιατί, είναι άδικο να αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Είναι πιο άδικο όμως να αποφασίζουμε εμείς ότι κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν για εμάς.
Πρόεδρος Δικτύου Γυναικών Επιχειρηματιών Χαλκιδικής
