εξαργυρώνοντας την δικαιολογημένη οργή του κόσμου, οι λίγες –πράγματι– σοβαρές φωνές της πολιτικής σκηνής να βάζουν τρικλοποδιά στον εαυτό τους και να αυτοαναιρούνται από τα λεγόμενά τους.
Αναφερόμαστε στη χθεσινή συνέντευξη του Προέδρου της Δράσης κ. Στέφανου Μάνου στο Βήμα της Κυριακής, όπου αναφερόμενος στο ναυάγιο της συνεργασίας με τη Δημοκρατική Συμμαχία, έκανε λόγο για «μεγάλη διαφορά κουλτούρας» και δήλωσε πως «Εάν το μέλημά μας είναι να πάμε στη Βουλή, θα ήταν πιο εύκολο να συνεργαστούμε με τον κ. σαμαρά ή τον Βενιζέλο» (!)
Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις της κ. Μπακογιάννη για τη συγκρότηση ενός ενιαίου Φιλελεύθερου, με καθαρό Ευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό, μετώπου –μια πραγματική ανάγκη στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα του ακραίου λαϊκισμού και της εκμετάλλευσης του θυμού– ο κ. Μάνος επιλέγει –προς απογοήτευση μεγάλου μέρους των σκεπτόμενων πολιτών– την άρνηση.
Και αυτό, φυσικά, δεν θα ήταν μεμπτό, αν στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την άρνηση αυτή, δεν χρησιμοποιούσε εκφράσεις όπως «μεγάλη διαφορά κουλτούρας». Δικαιολογία που δεν πείθει κανέναν –καθώς το τελευταίο για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς την κ. Μπακογιάννη θα ήταν η έλλειψη σοβαρού, ρεαλιστικού και συνεπούς λόγου, στοιχεία που καθορίζουν την πολιτική κουλτούρα ενός προσώπου– και μάλλον προβληματίζει, σε συνάρτηση μάλιστα με αυτά που γράφτηκαν στον τύπο περί «συμφωνίας» μεταξύ κ. Μάνου και κ. Σαμαρά και για υπόσχεση υπουργοποίησης του πρώτου από τον δεύτερο, ανεξαρτήτου εκλογικού αποτελέσματος για τη Δράση.
Επίσης, ο κ. Μάνος αυτοαναιρείται όταν φωνάζει σε κάθε τόνο να καταδικάσουν οι ψηφοφόροι τα μεγάλα κόμματα και την ίδια στιγμή δηλώνει πως αν το μέλημά του ήταν να μπει στη Βουλή, θα ήταν ευκολότερο να συνεργαστεί με τους Σαμαρά ή Βενιζέλο. Θέση που μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν:
α) Ο κ. Μάνος ομολογεί ότι δεν τον ενδιαφέρει να μπει το κόμμα του στη Βουλή (αφού δεν είναι μέλημά του) και συνεπώς τα όσα λέει επιθυμεί να μείνουν στον χώρο της θεωρίας και
β) δεν εννοεί τα όσα λέει για τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού θεωρεί πως οι θέσεις του ταιριάζουν περισσότερο με αυτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ («θα ήταν πιο εύκολο να συνεργαστούμε»), παρά με εκείνες ενός αμιγούς φιλελεύθερου κόμματος, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία. Κόμμα, που είναι και το μοναδικό του φιλελεύθερου χώρου, που όπως όλα δείχνουν θα εκπροσωπηθεί στην επόμενη Βουλή.
