Σ’ αυτές τις δεινές ημέρες (το δεινόν με την αρχαιοελληνική του σημασία) πήγα σ’ ένα προ μηνός αποφασισμένο ταξίδι στην Αθήνα. Και δεν ήταν λίγοι οι φίλοι που με...
συμβούλευσαν πριν φύγω «πρόσεχε τους μετανάστες». Όμως ο πρώτος άνθρωπος που είδα στα φανάρια της Μεσογείων, περνώντας με το λεωφορείο του αεροδρομίου, ήταν… η μάνα μου (μπορεί και η γιαγιά σας, δεν ξέρω). Δηλαδή, ήταν μια ηλικιωμένη ελληνίδα με τη γαλαζωπή φανελένια ρόμπα της, με μαντήλι στο κεφάλι, με τις χοντρές κάλτσες της και με τ’ αρθριτικά της, που ζητιάνευε, ακριβώς όπως οι πακιστανοί. Δίπλα, στη διαχωριστική πρασιά της λεωφόρου, είχε αφήσει μια πάνινη τσάντα φαρμακείου και ένα μπουκαλάκι νερό. Πράγματι, ποια δεινή μοίρα άγγιξε με το καταραμένο ραβδί της αυτή την ελληνίδα γυναίκα και την μετέφερε από το ξέφωτο της ηλιόλουστης ελληνικής επαρχίας που σήμερα 29 Μαρτίου, μια ζεστή μέρα, σχεδόν «νομοτελειακά» θα μάζευε χαμομήλι και την πέταξε σαν επαίτιδα στην καυτή άσφαλτο;
Μέχρι σήμερα είχα, όπως και πολλοί άλλοι, την ακράδαντη πεποίθηση ότι ο υπέρμετρος δανεισμός της χώρας έχει υποθηκεύσει το μέλλον. Δηλαδή, έχει την ανήθικη συνέπεια να δεσμεύσει τη ζωή του ακόμα αγέννητου. Κι όσο ανήθικο και δεινόν μας φαίνεται αυτό για το μέλλον, δεν είχαμε προσέξει, τουλάχιστον η υπογράφουσα, όσο έπρεπε, ότι έχει και το ισοδύναμό του στο παρελθόν. Η εμβληματική αυτή μορφή της νέας ελληνικής ιστορίας, απαξιωμένη και οδηγημένη στην επαιτεία, στην καυτή άσφαλτο της ελληνικής άνοιξης, με κίνδυνο της ζωής της μέσα στην κυκλοφορία της Μεσογείων, δεν είναι τίποτε άλλο από έναν μεταχρονολογημένη πίνακα του Ντελακρουά (ο πρώτος για την ελλάδα- ελληνίδα έγινε τα χρόνια της ελληνικής επανάστασης). Και μου πήρε ώρα για να βρω την κατάλληλη λέξη. Ανήθικο μεν για το μέλλον και τον αγέννητο, αλλά για το παρελθόν τι;…Πέρασε μια ώρα για να σκεφθώ τη σωστή λέξη: βέβηλο.
Μεταπολεμικά δοκιμάσαμε τα πάντα. Από την πολιτική σαν καταστολή (χούντα), από την πολιτική σαν λαϊκισμό (ΠΑΣΟΚ), μέχρι την πολιτική σαν διαφθορά όλου του πολιτικού κόσμου που εμπότισε μάλιστα και τους πολίτες. Τώρα δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει να δοκιμάσουμε την πολιτική σαν σύνεση και μέτρο. Σαν ηθική. Που δεν είναι τίποτε περισσότερο από την καθημερινή πρακτική της σύνεσης και του μέτρου. Έστω και πειραματικά. Έστω και παραπαίοντας. Έστω κι αν αποδειχθεί ουτοπία.
