Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι και η σημερινή κατάσταση στη χώρα μας. Για όλα φταίνε οι πολιτικοί, αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη και αναμφίβολα δικαίως. Θα ήτανε, όμως, πιο σώφρων αν μέσα στο κάδρο της παρακμής της Ελλάδας βάζαμε, έστω και σε μια μικρή άκρη, και τους εαυτούς μας.
Δεν διοικήσαμε, δεν αποφασίσαμε και σίγουρα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, όμως σε κάθε ευκαιρία που μας δόθηκε ή θα μας δοθεί θα «κλέψουμε» κι εμείς το κράτος. Εξάλλου, εμείς είμαστε αυτοί που κάνουμε ουρές έξω από τα βουλευτικά γραφεία για να εξυπηρετήσουμε τα προσωπικά μας συμφέροντα και μ’ αυτόν τον τρόπο τους δώσαμε τη δύναμη, να έχουν τον έλεγχο και να είναι ρυθμιστές, ως σε ένα βαθμό, στη ζωή μας.
Ένα από τα κακά του πολικού – κομματικού μας συστήματος είναι η οικογενειοκρατία καθώς επίσης, και η μη ανανέωση των προσώπων στην κεντρική πολιτική σκηνή, με αποτέλεσμα τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι άνθρωποι να αποφασίζουν για τις ζωές μας δημιουργώντας ταυτόχρονα, ένα κατεστημένο που πολύ δύσκολα μπορεί να ανατραπεί. Αναρωτηθήκαμε, αλήθεια, ποτέ ουσιαστικά ποιοι είναι αυτοί που τους εκλέγουν; Ποιοι είναι αυτοί που τους δίνουν το δικαίωμα στη διαδοχή και στην εξασφαλισμένη εκλογή; Και πάλι είμαστε όλοι εμείς.
Έχουμε υποτιμήσει πολύ το δημοκρατικό μας δικαίωμα και τη δύναμη της ψήφου που κρατάμε στα χέρια μας. Είναι μία δύναμη αρκετή για να αλλάξει τον κόσμο.
Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι την αυτοκριτική μας, ας αναλάβουμε ειλικρινώς το μερίδιο της ευθύνης που μας αντιστοιχεί. Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε την προσωπική μας υπέρβαση.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος είναι αλλάζοντας πρώτα εμείς τους εαυτούς μας, ας μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Ο καθένας από εμάς αρκεί για να αλλάξει ο κόσμος όλος.
Μηταλίδης Κίμων, Οικονομολόγος
