ξεχάσει τα ξεσπάσματα αγανάκτησης, και τις σκληρές δηλώσεις, που διάφοροι εγκάθετοι του καθεστώτος κατήγγειλαν ως επικίνδυνες και εμπρηστικές. Ξάφνου, από τον «λόγο της αγανάκτησης», έχουμε γυρίσει πίσω στον κλασικό καταγγελτικό λόγο της μεταπολιτευτικής προεκλογικής περιόδου. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, με τη συνέργεια όλων, αιτήματα που βρίσκονταν στην αιχμή καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενη περιόδου, και που προκαλούσαν ανοιχτά το καθεστώς –όπως ήταν να παραπεμφθούν οι υπαίτιοι υπουργοί και ο πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ στο σκαμνί προκειμένου να πληρώσουν τις εγκληματικές επιλογές τους, σήμερα δείχνουν να έχουν ξεχαστεί.
Το ίδιο έχει ξεχαστεί και η επαναστατικότητα των ημερών της Πλατείας Συντάγματος: Στις 25 Μαρτίου, αλλά και μετά την τραγική συμβολική πράξη του Δημήτρη Χριστούλια, τα αντιμνημονιακά κόμματα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, επέλεξε να κρατήσει χαμηλά τους τόνους και απέφυγε να καλέσει ανοιχτά τον κόσμο να βγει στους δρόμους, σε μια λογική του «κάναμε ό,τι κάναμε, τώρα να δρέψουμε τους εκλογικούς καρπούς μας». Ενώ το δε ΚΚΕ ιδιαίτερα για τη 25 Μαρτίου προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα, καλώντας τον κόσμο να υπερασπιστεί την δημόσια τάξη και να παραμείνει στα σπίτια του, ώστε να προστατευτεί από υποτιθέμενες προβοκάτσιες. Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστεί η Αθήνα στην αστυνομοκρατία, με τους πραιτωριανούς του Χρυσοχοΐδη να συλλαμβάνουν όποιον τολμάει και να κουνηθεί –για να μην μιλήσουμε για τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις του Μάριου Λώλου στις διαδηλώσεις για τον Δημήτρη Χριστούλια. Και να απαξιωθεί κάθε συλλογική έκφραση διαμαρτυρίας και αντίστασης των τελευταίων εβδομάδων:
Έτσι η πολύ σωστή πρωτοβουλία της επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, να καλέσει σε συγκέντρωση έξω από την γερμανική πρεσβεία την επέτειο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 50 ἠ 70 άτομα, αφού το κόμμα της «πιο συνεπούς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης», φρόντισε να την θάψει στέλνοντας μόνο ελάχιστους από τους συνήθεις εκπροσώπους του. Και όμως πρόκειται για ένα κομβικό ζήτημα, που θα μπορούσε να συγκεντρώσει χιλιάδες Έλληνες στους δρόμους και να αποτελέσει κεντρικό διακύβευμα των εκλογών.
Ανάλογη τακτική επιλέχτηκε και για την κηδεία του Δημήτρη Χριστούλια, η οποία μπορούσε να μεταβληθεί σε πάνδημη κινητοποίηση του ελληνικού λαού και περιορίστηκε σε μια αριστερίστική και κακόγουστη εκδήλωση, που δεν τιμούσε ούτε τον νεκρό, ούτε το μέγεθος της πράξης του. Και εδώ είναι προφανές ότι και πάλι έδρασαν οι συνήθεις ύποπτοι της καθεστωτικής αριστεράς που φοβούνται οποιαδήποτε εκδήλωση της λαϊκής οργής.
Απαξίωση του δρόμου, κατέβασμα των τόνων, εκλογολογία, μεταγραφές και συζήτηση για τις εκλογικές λίστες και την διανομή των –όντως αυξημένων– βουλευτικών εδρών. Η αλλαγή στην στάση των πάλαι ποτέ φωνασκούντων καταδεικνύει πολλά για το ποιόν τους. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτει έναν καθεστωτισμό και μια σκοπιμότητα, η οποία είχε προσωρινά υποχωρήσει ή κρυφτεί πίσω από τις όψιμες πατριωτικές του κορώνες. Για τον δε Καμμένο, ίσως αποτελεί ένα πρώτο βήμα που θα τον καταστήσει «αξιόπιστο συνομιλητή» σε πιθανά σενάρια συγκυβέρνησης.
Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, αναδεικνύεται ένα πολύ επικίνδυνο εκκρεμές μεταξύ της «αγανάκτησης», του φλερτ με τα νέα κινήματα και τα νέα αιτήματα που έχει αναδείξει οι τελευταίοι αγώνες του ελληνικού λαού, και μιας «αντιπολίτευσης εσωτερικού χώρου», που χρησιμοποιεί αυτήν την οργή για να κερδίσει πόντους στο εσωτερικό ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Κι αυτό αφορά κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει μια λογική να μεσολαβήσει μεταξύ του κεντρικού πολιτικού σκηνικού, και της αντιστασιακής κινηματικής διάθεσης της ελληνικής κοινωνίας.
Αν θέλουμε, βέβαια, να καταφέρουμε σύντομα ώστε να μπορεί ο λαός να εκφράσει αυτόνομα την βούλησή του για ολοκληρωτική απόρριψη του πολιτικού σκηνικού, εθνική αξιοπρέπεια, δημοκρατία, παραγωγική ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη, θα πρέπει να πάψουμε αυτά τα «πίσω-μπρος», μεταξύ του παλιού κόσμου της μεταπολίτευσης και των νέων αγώνων για ελευθερία που μόλις ξεπροβάλλουν…
