Ο δεσποτισμός μιας μειοψηφίας ( διάβαζε μιας συντεχνίας) γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος όταν προβάλλεται σαν δήθεν έκφραση λαϊκών αγώνων.
Ένας ακόμα ωμός εκβιασμός από την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία και τους οδηγούς των ΚΤΕΛ, για να συμπληρώσει μαζί με τόσους άλλους, την γνώριμη πλέον στο πετσί της Ελληνικής κοινωνίας δικτατορία των μειοψηφικών συμφερόντων, να επιτείνει την ομηρία της κοινωνίας (των αγροτών, των επιχειρήσεων τουρισμού, των εμπόρων, του ίδιου του λαού που χρειάζεται για λίγο να ξεφύγει στη θαλπωρή των νησιών) και μάλιστα σε μια στιγμή που η Εγχώρια Οικονομία είναι κυριολεκτικά επί ξύλου κρεμάμενη. Το πρόβλημα μάς απασχόλησε πολλές φορές, θα το γνωρίζουν οι φίλοι του διαδικτυακού διαλόγου. Τι κάνει λοιπόν η Κοινωνία, τι κάνει η Δημοκρατία επιτέλους απέναντι στους ωμούς εκβιαστές, απέναντι στην επαναλαμβανόμενη συντεχνιακή αλητεία, που έχει τόση σχέση με Αριστερά, όση έχει το Βατικανό με την Επί του Όρους Ομιλία. Μήπως στέκεται αμήχανη για τον φόβο (πάλι) του προεκλογικού πολιτικού κόστους; Μήπως διαθέτει το σθένος και την αίσθηση ότι ασκεί πολιτική στο όνομα σύνολης της Ελληνικής Κοινωνίας ; Εάν ναι, πότε θα αποφασίσει να απαντήσει εκ μέρους όλων ; Και πως αλήθεια κρίνουμε τις πολιτικές, από το ποιος τις προτείνει και τις ασκεί ή μήπως από το ποιους εντέλει ευνοεί η ολοκλήρωση τους, ποια συλλογικότητα ωφελείται από την άσκηση τους ; Ο κατά τα άλλα μοιραίος Ρέιγκαν, απέλυσε και αντικατέστησε με άνεργους τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, όταν απείλησαν να νεκρώσουν τις Αμερικανικές αερογραμμές και συνακόλουθα την Αμερικανική Οικονομία. Η νεοελλαδική Δημοκρατία διαθέτει την βούληση για κάτι ανάλογο ή το απορρίπτει μόνο και μόνο επειδή εφαρμόστηκε από έναν ακραία νεοφιλελεύθερο πολιτικό ; Πως κρίνεται τελικά η πολιτική παρέμβαση, από τους εμπνευστές της ή εκ του αποτελέσματος, από τους εκτελεστικούς μηχανισμούς της ή από τον κοινωνιοκεντρικό χαρακτήρα της και την κοινωνική της ωφελιμότητα ; Οι πολλοί αναμένουμε, για άλλη μια φορά, δείγματα πολιτικών αναστημάτων
