Φτάνωντας στο σήμερα, η κατάσταση μπορεί να χαρακτηρισθεί απογοητευτική. Η νοοτροπία των περισσοτέρων νεοελλήνων είναι αν όχι εκφυλισμένη, τουλάχιστον αλλοιωμένη από πολλούς παράγοντες. Από τη μια πλευρά λοιπόν υπάρχουν κάποιοι παλαιολιθικοί που υποστηρίζουν απόψεις όπως "θέλω το παιδί μου να πάρει κάποιον με πτυχία" ή "κοίτα να βρεις γαμπρό ή νύφη με φράγκα". Είτε το συνειδητοποιούν, είτε όχι συνεχίζουν την παράδοση της προίκας, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία του έγγαμου βίου. Στην ουσία θέτουν σε πρώτη μοίρα τα δικά τους κριτήρια επιλογής, παρά εκείνα των παιδιών τους, και μάλιστα σε ένα θέμα καθαρά προσωπικό και ιδιαίτερα λεπτό. Επιπλέον υπάρχει και η άποψη ότι η επίσημη ένωση του ζευγαριού πρέπει οπωσδήποτε να γίνει θρησκευτικά, δηλαδή μέσα στην εκκλησία. Αν μάλιστα το παιδί έχει διαφορετική άποψη μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και αντικοινωνικό. Φυσικά πολλοί γονείς πιέζουν τα παιδιά τους να παντρευτούν, είτε για να τα ξεφορτωθούν, είτε δήθεν για να αποκατασταθούν. Αυτοί φυσικά είναι το λιγότερο ανεύθυνοι. Από την άλλη πλευρά έχουμε αρκετούς κολλημένους παπάδες που πιστεύουν ότι οι προγαμιαίες σχέσεις είναι αμαρτία, ότι η εγκυμοσύνη εκτός γάμου είναι έγκλημα και ότι οι γάμοι από προξενιό είναι οι μόνοι επιτυχημένοι. Δε νομίζω ότι αυτοί χρήζουν περαιτέρω σχολιασμού, αν και δυστυχώς ακόμη και εν έτει 2012 συνεχίζουν να επηρεάζουν συνειδήσεις. Ταπεινή άποψη του γράφοντος είναι πως τίποτε από τα παραπάνω δεν πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν, ως παράγοντας επιλογής συντρόφου και τρόπου ένωσης των δεσμών του ζευγαριού, εφ' όσον φυσικά υπάρχει η στοιχειώδης λογική.
Οι μόνοι παράγοντες που πρέπει να μας απασχολούν σοβαρά όσον αφορά το θέμα της οικογένειας είναι οι εξής: α) Να επιλέξουμε έναν άνθρωπο σωματικά, ψυχικά και πνευματικά υγιή, β) Να υπάρχουν κοινοί στόχοι και επιδιώξεις μεταξύ των δύο ατόμων, γ) Να υπάρχει η στοιχειώδης οικονομική δυνατότητα για μια αξιοπρεπή ζωή, και δ) 'Ισως το πιο βασικό, τα άτομα που απαρτίζουν το ζευγάρι να ανήκουν στη ίδια φυλετική ομάδα, αν όχι στο ίδιο έθνος. Φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία, αλλά μια ατομική υπέρβαση. 'Οσον αφορά το αν, πως, που και πότε θα γίνουν δυο άνθρωποι επίσημα ζευγάρι αυτό είναι πέρα για πέρα προσωπικό. Το θέμα όμως δεν εξαντλείται εδώ. Δυστυχώς οι περισσότεροι συμπατριώτες μας είναι πλέον από ουδέτεροι ως και αρνητικοί και μόνο στην ιδέα της οικογένειας. Οι οικονομικές δυσχέρειες, τα προσωπικά,σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα, η επικράτηση του ατομικού συμφέροντος έναντι του συνολικού, καθώς και η διάδοση των νοοτροπιών που αναφέραμε παραπάνω είναι μερικοί από τους βασικούς λόγους που δε δημιουργείται ικανοποιητικός αριθμός οικογενειών, γεγονός που μοιραία οδηγεί στην υπογεννητικότητα, τη γεροντοποίηση και τον αργό θάνατο του έθνους μας. Υπάρχουν βεβαίως κι εκείνοι που ενώ δεν αντιμετωπίζουν κανενός είδους δυσκολίες, πολύ απλά δε θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί είναι ευθυνόφοβοι και παρτάκηδες, ενώ πολλές κοπέλες δε θέλουν να χαλάσουν τη σιλουέτα τους με μια πιθανή εγκυμοσύνη. Οι εκτρώσεις δίνουν και παίρνουν, με αυξανόμενο μάλιστα ρυθμό, αγγίζοντας τις πολλές χιλιάδες ανά έτος, με συνενόχους και τους μεγαλογιατρούς που δέχονται να προβούν σε μια τέτοια πράξη δίχως να συντρέχει σοβαρός λόγος (όπως π.χ. βιασμός, κληρονομική ασθένεια), για να εξασφαλίσουν αρκετές επιπλέον χιλιάδες ευρώ για την τσέπη τους. Μεγαλύτερος υπεύθυνος και δολοφόνος όμως είναι το κράτος διότι δεν έχει λάβει το παραμικρό μέτρο τόσο για να δώσει κίνητρα για δημιουργία οικογένειας στους νέους ανθρώπους, όσο και για να περιορίσει τον αριθμό των εκτρώσεων. Οι μισθοί δεν αρκούν ούτε για να συντηρήσουμε εμάς τους ίδιους, πόσο μάλλον ένα σπίτι κι ένα παιδί, τα πρότυπα που πλασάρονται από τις τηλεοράσεις είναι εκείνα της ομοφυλοφιλίας και της Τζούλιας, τα επιδόματα για τους πολύτεκνους είναι για γέλια, οι ανύπαντρες μητέρες δε λαμβάνουν απολύτως καμία βοήθεια (είναι κι αυτός βασικός λόγος που πολλές κοπέλες καταφεύγουν στην έκτρωση), η παροχή στέγης και βοήθειας σε ένα νιόπαντρο ζευγάρι είναι ανύπαρκτη. Αντιθέτως υπάρχει αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη εκ μέρους του κράτους, προς τους παράνομους λαθρομετανάστες, για να μπορούν αυτοί με τη σειρά τους, να γεννοβολούν παιδιά δίχως όριο, σκεπτόμενοι εντελώς αντι-ανθρωπιστικά, δίχως να λαμβάνουν υπ' όψιν τους τις, πιθανότατα άθλιες, συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτά θα μεγαλώσουν. Εν ολίγοις μιλάμε για δύο διαφορετικά είδη αντι-ανθρωπισμού: α) Την επιθυμία των κρατούντων να μη δημιουργούνται ελληνικές οικογένειες, και β) Τις ανεξέλεγκτες γεννήσεις παιδιών από τους λαθρομετανάστες,με την αρωγή της ανθελληνικής πολιτείας. Οι δύο αυτές διαστάσεις του αντι-ανθρωπισμού έχουν ωστόσο ένα κοινό αποτέλεσμα: ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ, ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΜΕΙΟΨΗΦΟΥΝΤΩΝ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΛΛΗΝΩΝ.
Η πολιτεία λοιπόν δεν επιθυμεί τη γέννηση Ελλήνων και δε θέλει να ενισχύσει την έννοια της οικογένειακής εστίας και της θαλπωρής που αυτή πρέπει να προσφέρει. Οι 'Ελληνες δυστυχώς παραμελούν ή αποποιούνται, ηθελημένα ή μη, τις υγιείς ιδιότητες της πατρότητας και της μητρότητας, ενώ παράλληλα τα διαζύγια αντί να μειώνονται, αυξάνονται, πράγμα που δείχνει πως οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ένωση ενός ζευγαριού συνήθως δεν πληρούνται και ότι πολλοί γάμοι γίνονται επιπόλαια και βιαστικά. Ο πρώτος αποδέκτης μιας τέτοιας κατάστασης είναι φυσικά τα παιδιά, που υποσυνείδητα, θα ταυτίσουν την οικογένεια με τις εντάσεις και το διαζύγιο των γονίων τους. 'Ισως μάλιστα όταν μεγαλώσουν να μην έχουν καν στο μυαλό τους την προοπτική της απόκτησης απογόνων και συνέχισης του ονόματός τους, διότι θεωρούν ότι και τα δικά τους παιδιά θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες δυσκολίες.
Η μόνη περίπτωση να κλείσει ή τουλάχιστον να μικρύνει αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας και υπευθυνότητας που χρειάζεται για την ανατροφή των παιδιών, με την παράλληλη αμέριστη υποστήριξη του νοσούντος, προς το παρόν, κρατικού οργανισμού. Επίσης πριν την ένωση ενός ζευγαριού είναι πάντοτε απαραίτητες οι ψυχολογικές και σωματικές εξετάσεις των μελλοντικών γονέων για να αποδειχθεί η καταλληλότητά τους για την ανάληψη μιας τόσο μεγάλης ευθύνης. Σε περίπτωση που οι γονείς, στην πορεία, αποδειχθούν ακατάλληλοι, το παιδί πρέπει να επέρχεται στην κρατική πρόνοια, που βέβαια και σ' αυτό το θέμα είναι ανύπαρκτη.
Συνοψίζοντας, πρέπει να επαναληφθεί, ότι η επιλογή συντρόφου για τη δημιουργία οικογενειακής εστίας, δεν πρέπει να είναι τυχαία, αλλά να λαμβάνονται υπόψιν κάποια πολύ σοβαρά κριτήρια και φυσικά η επιλογή να είναι αμοιβαία κι από τα δύο μέλη του ζευγαριού. Η ανευθυνότητα και η αμέλεια απέναντι στον/στη σύζυγο και τα παιδιά επιφέρει μιζέρια και δυστυχία. Πάνω απ' όλα η οικογένεια και ο ερχομός στον κόσμο νέων Ελλήνων, είναι ΠΡΑΞΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, τόσο απέναντι στον κακό μας εαυτό, όσο και απέναντι στους μισέλληνες εξουσιαστές. Ας γίνει συνείδηση ότι ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ και ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Και δυστυχώς, κάποιοι, όχι λίγοι, δε θέλουν να υπάρχει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
