Οχι μόνο από τα κέντρα των πόλεων, αλλά απ’ όλη τη χώρα. Ναι, φυσικά, η βούληση της Πολιτείας εκδηλώθηκε πολύ αργά. Δέκα-δεκαπέντε χρόνια τώρα το φωνάζουμε και μας έλεγαν... ρατσιστές.
Τώρα που το αποφάσισαν -έστω και στα λόγια- οι συνθήκες δεν είναι οι πιο ευνοϊκές. Ετσι όπως πάει το πράγμα κινδυνεύουμε να εκδιωχθούμε εμείς από την Ελλάδα (αν μας κάνουν έξωση οι δανειστές μας!) πριν από τους λαθραίους.
Ομως, παρότι τώρα φαίνεται πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι π.χ. το 2004, είναι ακόμη πιο ζωτικής σημασίας. Γιατί αφού πάμε που πάμε από κρίση σε κρίση, καλύτερα να μείνουμε λίγοι και φτωχοί, παρά λίγοι, φτωχοί και σφαγμένοι από κάποιον απελπισμένο ξένο! Στο κάτω-κάτω μόνο η Ελλάδα μάς απέμεινε αφού όσον αφορά στην Ευρωπαϊκή Ενωση... εμείς θα είμαστε οι λαθρομετανάστες της! Home sweet home, θέλοντας και μη!
Διώξτε τους όλους, λοιπόν. Ναι... αλλά πώς; Α, αυτό είναι δουλειά των πολιτικών. Αυτών που τους άφησαν να αλωνίζουν. Πώς; Ποσώς μας ενδιαφέρει! Με αεροπλάνα, με βαγόνια, με πλοία, ακόμα και μέσα στο κάρο… τον χρόνο μου τσεκάρω, που λέει και η διαφήμιση.
Μέσω στρατοπέδων, μέσω ιδρυμάτων, μέσω παιδικών χαρών, το ζήτημα είναι ότι πρέπει να φύγουν. Και εδώ εγείρονται οι μόνες επιφυλάξεις που έχει νόημα να συζητηθούν. Μπορούμε μέσα σε... τρεις μήνες να αλλάξουμε ό,τι έγινε σε δεκαπέντε χρόνια; Οχι, γι’ αυτό τα μέτρα δεν πρέπει να ’ναι σκέτα προεκλογικά, αλλά να έχουν ορίζοντα τριετίας, τουλάχιστον, για να δούμε τη διαφορά.
Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό ό,τι γίνει να γίνει με ουσιαστικό σεβασμό στο ανθρωπιστικό στοιχείο. Οχι γενικά, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Πώς τους διώχνουν οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί; Ετσι κι εμείς, ώστε να μην κατηγορηθούμε σ’ αυτή την πολύ ευαίσθητη για την ελληνική κοινωνία συγκυρία ότι ξεσπάμε στους μετανάστες λόγω του δικού μας αδιεξόδου. Μη χάσουμε δηλαδή το δίκιο μας, κάτι που είναι μες στα ταλέντα μας.
Ομως πριν από την ανακατάληψη της Ελλάδας, όπως πολύ εύστοχα την περιέγραψε ο Αντώνης Σαμαράς, η οποία θα χρειαστεί χρόνια και σοβαρό πρόγραμμα για να τελεστεί, υπάρχει κάτι πιο άμεσο, πιο σοβαρό, και σχετικά ανεξάρτητο: η πάταξη της άγριας εγκληματικότητας. Αλλο το έγκλημα, άλλο η λαθρομετανάστευση, έστω κι αν σε πολλούς τομείς αλληλοκαλύπτονται. Και για να πατάξεις το ΕΓΚΛΗΜΑ, τα ντου στα σπίτια, τις ληστείες και τις δολοφονίες, δεν χρειάζονται ούτε στρατόπεδα, ούτε υποδομές, ούτε μάχη με φαντάσματα. Χρειάζεται η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ στους δρόμους ΝΥΧΤΑ-ΜΕΡΑ, με βαρύ οπλισμό και αλλαγή νομοθεσίας προκειμένου να μπορεί να κάνει και χρήση των όπλων της.
Να πλημμυρίσει η Ελλάδα μπάτσους-Ράμπο - όχι «δολοφόνους», αλλά… εξουσιοδοτημένους να τρομοκρατήσουν τους καθημερινούς τρομοκράτες κάθε φτωχού ή πλούσιου Ελληνα. Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ του εγκλήματος είναι η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα και κάτι στο οποίο μπορούν να συμφωνήσουν απαξάπαντες, εκτός από καμιά απίθανη «συνιστώσα» κάποιου απερίγραπτου κόμματος. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το πήδημα. ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΑΝΤΟΥ. Να πάρουν 10.000-15.000 απ’ όσους δημοσίους υπαλλήλους πρόκειται να απολυθούν, να τους στείλουν στα γραφεία και να βγει στους δρόμους ΠΑΝΟΠΛΗ όλη η Αστυνομία.
Θα πείτε: «Και μετά απ’ όλα αυτά μας τσιμπήσαμε και ξυπνήσαμε!». Ενδεχομένως ναι! Το σίγουρο είναι ότι με ορατά τα δέκα χρόνια φτώχειας μπροστά μας δεν θα έχουμε την πολυτέλεια να τα μοιραζόμαστε ούτε με τους λαθρομετανάστες, ούτε με τους ληστές, ούτε με τους μπουκαδόρους. Αν δεν αντιμετωπιστούν όλοι αυτοί γρήγορα, υπάρχει ορατός κίνδυνος να υποκαταστήσουν οι συμμορίες το κράτος που καταρρέει. Να πληρώνεις προστασία στους γκάνγκστερ για να κάτσεις σπίτι σου που... την ίδια ώρα θα το διεκδικεί η τράπεζα. Κι εδώ πρέπει να μιλήσουμε και για τους ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΚΟΛΑΡΑ. Υπάρχει κι αυτή η «εγκληματικότητα» που γίνεται «με τον νόμο» και γι’ αυτό μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο φονική.
