Το πολιτικό σύστημα επομένως, με τη φωνή των υπηρετών του που φημίζονται για το θράσος τους, φιλοδοξεί – και δυστυχώς καταφέρνει- να επιβιώσει κατηγορώντας τον πολίτη την ψήφο του οποίου διεκδικεί! Η λογική αυτή είναι εντελώς παράλογη, και στηρίζει τη δύναμή της στο δικό μας πανικό: τι μας λένε τα κόμματα εξουσίας; Φταίνε οι πολίτες που τα ψήφισαν γι’ αυτό πρέπει να διορθώσουν το λάθος τους ξαναψηφίζοντας τα! Αν υπάρχει λογική και ήθος σε αυτό το επιχείρημα, παρακαλώ κάποιον να μου το εξηγήσει, γιατί ομολογώ – με υπερηφάνεια είναι αλήθεια- δεν κατανοώ ούτε την λογική ούτε το ήθος ανθρώπων που ευθαρσώς θεωρούν πολιτικά ορθό το να ψεύδονται για προεκλογικούς λόγους! Αυτοί οι κύριοι και οι απόψεις τους για το τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατικό, για το αν φταίει ή δε φταίει ο λαός, δε με απασχολούν σε αυτή τη φάση, για έναν απλό λόγο: Ένοχος, ένοχον ού ποιεί! Όσο δεν μπορεί ο ληστής να κατηγορεί τον τσιλιαδόρο ούτε ο έμπορος ναρκωτικών να κατηγορεί το βαποράκι, άλλο τόσο και περισσότερο δεν μπορεί ο πολιτικός χρεοκοπημένης Δημοκρατίας να κουνά το δάχτυλο στον πολίτη της! Εμείς, οι πολίτες μεταξύ μας, μπορούμε και πρέπει να συζητήσουμε χίλιες φορές για τις ευθύνες μας! Συμβουλές όμως και κατηγορίες από πολιτικούς ούτε τις αξίζουμε, ούτε τις θέλουμε, ούτε δικαιούνται να τις καταθέτουν! Το δικαίωμά αυτό το έχασαν τη στιγμή που ΔΕΝ έκαναν αυτό για το οποίο εκλέχθηκαν, και το οποίο ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΝ να κάνουν, και τη στιγμή που θυσίαζαν την πατρίδα στο βωμό των όποιων συμφερόντων! ( ο πατέρας της φράσης «όλοι μαζί τα φάγαμε» λ.χ. πριν κάνει μάθημα για το αν τα φάγαμε όλοι μαζί έχει να απαντήσει τι είδους αέρας πήρε τη σημαία στα Ίμια, και κάτω από ποιες συνθήκες έφτασε ο Οτσαλάν στα χέρια στων Τούρκων. Μόλις απαντήσει αυτά να ακούσω και την άποψή του για τις ευθύνες του λαού).
Από εκεί και πέρα δε νομίζω ότι μπορούμε να πορευθούμε με προσπάθειες εκφοβισμού και μαθήματα ρεαλισμού από τα κόμματα, γιατί ο ρεαλισμός προϋποθέτει αλήθεια και διαφάνεια και είναι νομίζω ξεκάθαρο ότι διαφάνεια ΔΕΝ υπάρχει σε κόμματα που ταυτίζουν το νόμιμο με το ηθικό! Ρεαλισμός επομένως που έλεγε και λέει τη μισή αλήθεια δεν είναι ρεαλισμός αλλά απάτη και δεν έχουμε άλλα περιθώρια εξαπάτησης. Άλλωστε ιστορικά όταν ένας λαός έχει πιάσει πάτο, αυτό που τον σώζει δεν είναι να οραματίζεται το εφικτό αλλά το ανέφικτο: είναι ανέφικτο να βγούμε από την κρίση; Έχουμε επομένως δικαίωμα και υποχρέωση να το ονειρευόμαστε και να το επιθυμούμε, παρά τα επιλεκτικά μαθήματα ψευτορεαλισμού που επιχειρούνται από το ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα. Δεν ξέρω σε ποια πολιτική δύναμη θα βρει ο κάθε ψηφοφόρος το δικαίωμα να ονειρεύεται, αλλά τώρα νομίζω περισσότερο από ποτέ θέλουμε ψήφο με όραμα: όχι τη θεσούλα μας, το σπιτάκι μας, την κομματική μας ταυτότητα, αλλά ένα όραμα πιο μεγάλο, πιο δυνατό, πιο μαζικό. ΟΧΙ, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, ΌΧΙ δεν είμαστε τεμπέληδες, ΌΧΙ δεν είμαστε ούτε δούλοι, ούτε κλέφτες και ΟΧΙ δεν ξεπουλάμε το τομάρι μας έτσι εύκολα. Κάποιοι πολιτικοί ίσως, αλλά αυτοί εδώ και πολύ καιρό δε μας εκφράζουν, ούτε μας αντιπροσωπεύουν και είναι καιρός θαρρώ να το πιστέψουμε και να κάνουμε και τον κόσμο να τον πιστέψει… Πώς το έλεγε ο Κολοκοτρώνης; «κάποτε ο κόσμος μας έλεγε τρελούς!»
Μάρω Σιδέρη
