Όσον αφορά την τοποθέτησή τους στο πολιτικό φάσμα, στο κείμενο υπάρχουν αρκετές -και σχετικά ασαφείς- αναφορές, καθώς αφενός δηλώνουν γενικώς ότι ανήκουν «στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο», χρησιμοποιούν θετικά αναφορές του Μανώλη Γλέζου για τα δεινά της Ελλάδας στην Κατοχή, αλλά χαρακτηρίζουν με αρνητικό τρόπο «πατριώτη» τον Μάκη Βορίδη. Η πιο σαφής «δήλωση» είναι η φράση «Τέρμα στον φαύλο κύκλο του αγώνα για τον αγώνα»..
Το κείμενο έχει αρκετές αναφορές σε άλλα κείμενα, από τις οποίες ξεχωρίζει η τελευταία στο ποίημα του Οσκαρ Ουάιλντ The Ballad of Reading Gaol, που έγραψε μετά την αποφυλάκισή του από την ομώνυμη φυλακή, στο Ρέντινγκ της Βρετανίας.
Η επιλογή της τοποθέτησης εμπρηστικού μηχανισμού στο Μετρό της Αθήνας έγινε για δύο συμβολικούς λόγους, όπως υποστηρίζουν. Αφενός λόγω της πάγιας πρακτικής των Αρχών να κλείνουν τους κεντρικούς σταθμούς όταν έχει προαναγγελθεί συγκέντρωση.
«Κύριο σημείο συνάντησης ήταν η πλατεία Συντάγματος, το ρόλο του σ' αυτό είχε παίξει και το κίνημα της πλατείας (αγανακτισμένοι) που με καλέσματά του κατάφερε να οργανώσει ογκώδεις συγκεντρώσεις ετερόκλητων (πολιτικά) ατόμων. ... Ένα από τα κυρίαρχα μέσα μεταφοράς για την πρόσβαση στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και τις εξεγερτικές πορείες (από τον Ιούνη του 2010 και μετά) ήταν και θα συνεχίσει να είναι το Μετρό. ... Οι σταθμοί του Μετρό κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων λειτούργησαν ως καταφύγιο για τους διαδηλωτές που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη λύσσα των μπάτσων και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της πλατείας. Το γεγονός αυτό δεν ικανοποιούσε καθόλου το υπουργείο καταστολής του πολίτη το οποίο σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση του Μετρό αποφάσισε το κλείσιμο κεντρικών σταθμών. Η συνεργασία τους αυτή είχε ως στόχο να σαμποτάρει ουσιαστικά την προσέλευση του κόσμου στις πορείες και να μειώσει τη δυναμική τους, έτσι ώστε τα νομοσχέδια στη Βουλή να ψηφίζονται χωρίς "έκτροπα". ... Αποψή μας λοιπόν είναι πως οι σταθμοί του Μετρό, ή θα είναι στην υπηρεσία του εξεγερμένου λαού ή θα γίνονται παρανάλωμα του πυρός».
Αφετέρου, για να διαμαρτυρηθούν για την μεγάλη αύξηση των τιμών στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς.
«Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως σ'ένα κλίμα εντεινόμενης ύφεσης ήρθε μια αύξηση της τάξεως του 40% στα εισιτήρια των ΜΜΜ η οποία επιβαρύνει αρκετά το κόστος μετακίνησης για πολύ μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας.
Επίσης, αναφέρονται στην επανεκκίνηση της συνεργασίας της Αττικό Μετρό με την Siemens, στο κύκλωμα παρακολούθησης στο δίκτυο των σταθμών, αλλά και στις απεργίες των εργαζομένων που κηρύχθηκαν παράνομες και καταχρηστικές».
Όσον αφορά το τι θεωρεί η οργάνωση στόχο για κάποιο χτύπημα, δίνουν μία πολύ γενική περιγραφή χώρων και υποδομών, αλλά αναφέρονται και σε πολιτικούς.
Στόχος μας είναι η όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Ο πόλεμος προϋποθέτει πράξεις βίας, είτε για να πλήξουμε το καθεστώς στις δομές του, είτε «για να εξαναγκαστεί ο αντίπαλος να κάνει αυτό που θέλουμε». Θεωρούμε ότι πέρα από τους προφανείς στόχους αυτού του συστήματος, που αποτελούν οι τράπεζες, τα κρατικά κτίρια και τα πολιτικά πρόσωπα, οι αγωνιστές πρέπει να έχουν την ευρηματικότητα να διακρίνουν το πρόσωπο του εχθρού σε ένα ευρύτερο φάσμα εξουσιαστικών δομών του καπιταλισμού.
Οι συντάκτες δίνουν λεπτομερέστατη περιγραφή του τρόπου λειτουργίας των συρμών στον τερματικό σταθμό και του χώρου γενικότερα, προσπαθώντας να κάνουν σαφές ότι υπήρξε μέριμνα να μην υπάρξει κανένας τραυματισμός.
«Τοποθετήσαμε τον μηχανισμό κάτω από την καρέκλα στο τελευταίο βαγόνι και όταν οι σύντροφοι βεβαιώθηκαν ότι ο συρμός ήταν εντελώς άδειος (εφόσον και ο τελευταίος επιβάτης, μια κοπέλα πιο συγκεκριμένα, αποβιβάστηκε) αποχώρησαν».
Επίσης, δηλώνουν ότι σκόπευαν να ανοίξουν διάλογο, καθώς η πράξη τους, τους δίνει την δυνατότητα να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο αριθμό πολιτών.
«... είναι μία κίνηση που θα συζητητηθεί έντονα. Ακόμα και να διχάσει, να προβληματίσει, να εξοργίσει. Ακόμα και αυτό. Ή ίσως κυρίως αυτό. Ετσι λοιπόν μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε. Μας δίνεται το βήμα να τοποθετηθούμε και να ακουστούμε. Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα για εμάς, στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα, από το να ξέρουμε πως μέσα από μία κίνηση θα διαχύσουμε το λόγο μας και θα προπαγανδίσουμε τις ιδέες μας, ενώ θα μας αφουγκράζεται ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας».
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι «προκαλούν» τις Αρχές υποστηρίζοντας ότι η δημοσιοποίηση του υλικού από την ενέργειά τους, αποτελεί «εγχειρίδιο» για πιθανούς μιμητές.
Με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών του μηχανισμού, που μέσω τηλεοράσεων, εφημερίδων και του διαδικτύου βρέθηκε στη διάθεση αρκετών πολιτών, εξυπηρετήθηκε εν μέρει ένας από τους σκοπούς μας, αυτός της διάχυσης ενός μέσου αγώνα.
