Η πρώτη χώρα που δοκιμάζεται λόγω της λιτότητας είναι η Τσεχία, που μετά την αναγγελία περικοπών στον κρατικό προϋπολογισμό ύψους 3 δις. δολ. και αυξήσεων στους φόρους γνώρισε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στην Πράγα από το 1989 και την λεγόμενη Βελούδινη Επανάσταση. Τα πανό των συγκεντρωμένων όμως τώρα έγραφαν «όχι στη λιτότητα» και επίσης «κάτω οι κλέφτες». Οι διαδηλωτές, ειδικότερα, ζητούν να απομακρυνθεί από την κυβέρνηση συμμαχίας, ένα από τα τρία κεντροδεξιά κόμματα, με την επωνυμία «Δημόσιες Υποθέσεις», του οποίου ηγείται ένας ζάπλουτος επιχειρηματίας , ο οποίος κατηγορείται για κατάχρηση δημόσιου χρήματος. Οι τριγμοί που σημειώθηκαν στο συγκεκριμένο κόμμα οδήγησαν τον πρωθυπουργό Πετρ Νέκας να απειλήσει με πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο στην περίπτωση που χάσει την δεδηλωμένη.
Εξ ίσου ρευστή είναι η κατάσταση και στην Ολλανδία. Στη χώρα της τουλίπας η αποχώρηση του ακροδεξιού Κόμματος Ελευθερίας από τις διαπραγματεύσεις με θέμα περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό ύψους 16 δις. ευρώ, θεωρείται σίγουρο ότι θα οδηγήσει τον πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε στην βασίλισσα Βεατρίκη για να της υποβάλει την παραίτησή του. Το ακροδεξιό Κόμμα Ελευθερίας παρότι δεν συμμετείχε στην κυβέρνηση, την στήριζε με την ψήφο του, με αποτέλεσμα η απροθυμία του να συναινέσει στις περικοπές να συνεπάγεται πρόωρες εκλογές. Η Ολλανδία είναι μια από τις ελάχιστες ακόμη χώρες στην ΕΕ που εξακολουθούν να απολαμβάνουν την υψηλότερη βαθμολογία από τους οίκους αξιολόγησης (ΑΑΑ). Η πολιτική κρίση όμως που πυροδότησε η εμμονή των Βρυξελλών για την υιοθέτηση μέτρων λιτότητας απειλεί ευθέως αυτή την αξιολόγηση, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος υποβάθμισης στην περίπτωση της Ολλανδίας να προέρχεται ευθέως από την πολιτική λιτότητας, όταν στις περισσότερες περιπτώσεις ο σχετικός κίνδυνος είναι αποτέλεσμα υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων ή δημόσιου χρέους.
Τα πολιτικά κέρδη που συγκεντρώνει η Άκρα Δεξιά στην Ολλανδία λόγω της διαφοροποίησής της από τις εντολές των Βρυξελλών και η θεματική άνοδος της Ζαν Μαρί Λεπέν στην Γαλλία, στις εκλογές της Κυριακής, λόγω ακριβώς της ίδιας πολιτικής καταγγελίας της λιτότητας, οδήγησαν τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μανουέλ Μπαρόζο δια στόματος του εκπροσώπου του, Ολιβιέ Μπαγί, να αποδοκιμάσει την …λαϊκίστικη απειλή. Αυτό που όμως δεν αντιλαμβάνονται όχι μόνο οι Βρυξέλλες αλλά και οι πολιτικές ελίτ στην κάθε χώρα είναι ότι η «λαϊκίστικη απειλή» γιγαντώνεται όσο ο «κανόνας» στοιχίζεται πίσω από την λιτότητα. Όταν κεντροδεξιά και σοσιαλιστικά κόμματα χαρακτηρίζουν αναπόφευκτες τις μειώσεις των συντάξεων και των δαπανών για την υγεία, τόσο θα κλονίζεται το πολιτικό σύστημα, λόγω της αποστροφής που θα προκαλεί στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους και τα στηρίγματά του. Πρόκειται για μια πολιτική αυτοκτονίας που δημιουργεί αστάθεια η οποία κανείς δεν ξέρει πως θα εκφραστεί, τι μορφή θα λάβει.
