Επιχείρηση - σκούπα στα ψέματα

Ακούμε με έκπληξη τις συζητήσεις που γίνονται τελευταία γύρω από το τεράστιο πρόβλημα των λαθρομεταναστών. Όπως συμβαίνει και με τα αλλά επίσης σοβαρότατα προβλήματα... που αντιμετωπίζει η χώρα, έτσι κι αυτό προβάλλεται ευκαιριακά και αιφνίδια. Το ενδιαφέρον του πολίτη στρέφεται σε ένα πρόβλημα στο οποίο η εξουσία θεωρεί ότι μπορεί να τον εμπαίξει καλύτερα και κυρίως δίχως πολιτικό κόστος. Είναι πιο βολικό να προβάλλεται το μεταναστευτικό πρόβλημα από ό,τι τα οικονομικά αδιέξοδα και η κοινωνική εξαθλίωση. Όχι ότι δεν φέρει τεράστιες ευθύνες το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος και για το μεταναστευτικό: τα κόμματα εξουσίας διότι αδιαφόρησαν εγκληματικά καταφέρνοντας ένα ακόμα σοβαρότατο πλήγμα στην ελληνική κοινωνία και τα κόμματα της Αριστεράς διότι πολιτεύτηκαν με απίστευτη «επαναστατική» επιπολαιότητα – ως συνήθως. Έτσι, τις τελευταίες μέρες ακούμε για στρατόπεδα - χώρους υποδοχής και φιλοξενίας των λαθρομεταναστών, για τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών με εύλογες απορίες αλλά και εμφανή διάθεση να μετατεθεί αλλού το πρόβλημα, ωστόσο όλη αυτή η ιστορία φαίνεται να μπάζει από παντού. Με δυο λόγια, η κινητικότητα γύρω από το μεταναστευτικό γίνεται για το θεαθήναι και όχι για την ίδια την Αθήνα που στενάζει κυριολεκτικά από τη μάστιγα. Πρόκειται για μια πρωτεύουσα παγιδευμένη με μια ανθρώπινη βόμβα τεραστίων διαστάσεων και δυστυχώς πλέον – όπως συμβαίνει και σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε τελευταία – δεν υπάρχει εύκολη, ουσιαστική και ανώδυνη λύση.

Μοιάζει με προκλητικά κακόγουστο αστείο όλη αυτή η άθλια πολιτικάντικη φιλολογία, που καταδυναστεύει τις ελπίδες μας και πριμοδοτεί αφειδώς την απελπισία μας, περί επιχειρήσεων - σκούπα στο κέντρο της πόλης, οργάνωση στρατοπέδων στην περιφέρεια, προγράμματα προώθησης των ξένων στις πατρίδες τους…

Είναι τόσο θλιβερό, αλλά ζούμε σε έναν τόπο όπου δεν γνώριζε η πολιτεία τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που πλήρωνε, ζούμε σε μια κοινωνία που δεν γνώριζε κανείς ότι υπάρχει ένα ανθρωπιστικό δράμα 700 τυφλών συνανθρώπων μας στη Ζάκυνθο, ζούμε σε μια κοινωνία που δεν γνωρίζει τους 40.000 ελεεινούς απατεώνες που καταληστεύουν χρόνια τον δημόσιο πλούτο και τους χορηγεί κανονικά τα παράνομα επιδόματα, ενώ ξέρει να βρίσκει τους συνταξιούχους για να τους ληστεύει τις συντάξεις. Ζούμε σε μια χώρα που κανείς δεν είδε, δεν άκουσε, δεν μίλησε για τίποτα.

Πόσους λοιπόν από τους 450.000 παράνομους μετανάστες, που λέγεται ότι υπάρχουν, μπορούν να φιλοξενήσουν αυτά τα πεντάστερα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών; Πεντακόσιους, χίλιους, δυο - τρεις, πέντε - δέκα χιλιάδες από δαύτους; Με τους υπόλοιπους τι θα γίνει; Κατά τα άλλα, δεκάδες τηλεοπτικές κάμερες καταγράφουν καθημερινά σε εντυπωσιακά πλάνα τους άθλους της αποφασιστικής επιχείρησης - σκούπας των αστυνομικών δυνάμεων στο κέντρο της Αθήνας, τηλεοπτικά συνεργία τρυπώνουν στις άθλιες ποντικότρυπες όπου ζουν οι λαθρομετανάστες κάτω από συνθήκες ατιμωτικές, εκφράζοντας αγανάκτηση και αποτροπιασμό, γίνονται και μερικές συζητήσεις με φορείς, συνιστώσες, προοδευτικούς κύκλους σε καθωσπρέπει πάνελ, όπου ακούγονται εξόχως ανθρωπιστικές προτάσεις, κι οι τηλεθεατές ικανοποιημένοι από την εικονική πραγματικότητα επίλυσης των προβλημάτων τους χασμουριούνται πριν γείρουν για τον ύπνο του δικαίου. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, τα ίδια πρόσωπα παρουσιάζονται ξανά και ξανά σαν να είναι η πρώτη φορά, σαν να μην έχουν προδώσει τον λαό και τους εαυτούς τους δεκάδες φορές. Λένε για εκατομμυριοστή φορά ότι τώρα θα ενεργήσουν, ότι θα λύσουν δίχως άλλο το πρόβλημα, ότι θα δώσουν μια διέξοδο στις ζωές μας. Και για χιλιοστή φορά οι πολίτες στην πλειονότητά τους θα τους πιστέψουν θα τους εμπιστευτούν, γιατί ανάμεσά τους υπάρχει μια άρρηκτη σχέση υπόσχεσης - απογοήτευσης πάνω στην οποία στηρίζεται ο προεκλογικός και μετεκλογικός διαταραγμένος ψυχισμός μας.

Μπροστά στις κάλπες, το ψέμα ρέει αυθόρμητα και εκστομίζεται ασυναίσθητα με πρωτοφανή φυσικότητα - όπως λύνονται ως διά μαγείας και τα προβλήματα της χώρας: επαναδιαπραγματεύονται τα μνημόνια, αυξάνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, προσλαμβάνονται για τις απολύτως αναγκαίες υπηρεσίες για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους μερικές δεκάδες χιλιάδες υπάλληλοι, τονώνεται η παραγωγικότητα με δυο - τρεις θεατρικές κινήσεις των χεριών, συνοδευόμενες από απαράμιλλης πλαστικότητας πειστικές εκφράσεις κι όπως πάντα… «έχει ο θεός των Ελλήνων».

topontiki.gr