ασκό του Αιόλου για όλη την Ευρώπη.
Τις προηγούμενες μέρες είχε... βουήξει όλος ο κόσμος: η Ελλάδα θα προσφύγει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όλοι το ήξεραν και απλά περίμεναν την επιβεβαίωση.
Ήρθε ένα πρωινό του Απριλίου. Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, ο τότε πρωθυπουργός (και εορτάζων) Γιώργος Παπανδρέου, επέλεξε το ακριτικό Καστελόριζο για να ανακοινώσει πως η Ελλάδα, η πρώτη χώρα της ευρωζώνης, είχε συμφωνήσει να μπει στο μηχανισμό στήριξης με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες πριν, η επίσκεψη στην Αθήνα του τότε επικεφαλής του Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Ποιός να ήξερε τι θα επακολουθούσε... Ο (τότε) πρωθυπουργός επέλεξε να φορέσει σκούρο κοστούμι και μια μοβ γραβάτα. Είχε και η επιλογή του χρώματος το συμβολισμό της, μάλλον.
Ίσως επηρεασμένος από το ότι βρισκόταν σε νησί, ο Γιώργος Παπανδρέου παρομοίασε την Ελλάδα που παρέλαβε από την προηγούμενη κυβέρνηση με σκάφος έτοιμο να βυθιστεί. Αναφέρθηκε στα μέτρα που είχαν προηγηθεί αλλά δεν έπεισαν κανέναν και κυρίως τις αγορές. Μίλησε για ιστορική απόφαση των Ευρωπαϊων ηγετών να μπεί η Ελλάδα στο μηχανισμό στήριξης. «Οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά, ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά. Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά» είχε πει. Ακριβώς δυο χρόνια μετά, στην Ιθάκη δεν έχουμε φτάσει. Θα πείτε, κι ο Οδυσσέας 10 χρόνια έκανε να τη βρει. Τόσα χρόνια είχε προβλέψει και το ΔΝΤ ότι θα χρειαστεί η Ελλάδα να είναι εξαρτημένη από το Ταμείο.
Δυο χρόνια μετά, το καράβι συνεχίζει να βυθίζεται. Μαγαζιά κλείνουν, επιχειρήσεις και ζωές καταστρέφονται, εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, γονείς δεν έχουν να θρέψουν τα παιδιά τους, άνθρωποι αυτοκτονούν.
Δυστυχώς, κάποιοι από το... καράβι, έχουν φτάσει το νησί των Λωτοφάγων και έχουν ξεχάσει τι έχει προηγηθεί...
