Εξελέγη Πρωθυπουργός το 2004 γιατί συγκέντρωσε πάνω του την ελπίδα των ψηφοφόρων και ίσως την ανοχή των αντιπάλων.
Με σύνθημα την "επανίδρυση του κράτους" και σε περίοδο ανάπτυξης και αισιοδοξίας για τη χώρα, είχε στα χέρια του τη δυνατότητα να αλλάξει έστω και λίγο, να ωθήσει έστω και ελάχιστα αυτόν τον τόπο προς την πρόοδο.
Είχε την λαϊκή εντολή, είχε την απαρέσκεια της κοινωνίας προς τα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ, είχε την κυριαρχία στο κόμμα του, είχε μια χώρα έτοιμη να τον ακολουθήσει σε αποφασιστικές αλλαγές. Και ακόμη η Ιστορία τον ευνόησε γιατί δεν του έταξε να κυβερνήσει σε ταραγμένους καιρούς.
Αυτός, ακολούθησε έναν άλλο δρόμο.
Όχι μόνο δεν επανίδρυσε, αλλά ενίσχυσε ό,τι πιο σαθρό είχε αυτό το κράτος να επιδείξει. Την κομματοκρατία, την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, το δημοσιουπαλληλίκι. Ταυτόχρονα, μετέτρεψε την καθαρή εντολή του εκλογικού σώματος από πολιτικό εργαλείο σε όργανο προβολής ψευδεπίγραφων και παραπλανητικών ονείρων και φαντασιώσεων.
Λίγο Ρωσία, λίγο Κίνα, κάποιοι αόρατοι εχθροί, πολύς δοκινχωτισμός.
Ο λαός στην αρχή ζαλίστικε. Κόλλησε σε φτηνές ιστορίες του κιλού: Ο Καραμανλής είναι ο "μάγκας". Ο ενσαρκωτής -ανεδαφικών - εθνικών οραμάτων. Και το παιχνιδάκι αυτό του καλοάρεσε του Καραμανλή. Στις φωτιές του 2008, προτίμησε να μεταφέρει τις ευθύνες σε αόρατα κέντρα αντί να καθήσει και να οργανώσει, να αποδώσει ευθύνες να μιλήσει τη γλώσσα την ψυχρή. Των αριθμών, των σφαλμάτων και της πραγματικότητας. Φορούσε τζάκετ το κατακαλόκαιρο, για να μας πείσει ότι ήταν ένας αποφασιστικός ηγέτης που πολεμούσε τα ανώνυμα συμφέροντα.
Και ο λαός το κατάπινε το χρυσωμένο χάπι.
Κι όταν ήρθαν οι δύσκολες στιγμές. Κι αυτός δε μιλούσε, παίζοντας πάλι το παιχνιδάκι του καθηλωμένου ηγέτη, που και πάλι τα συμφέροντα ή η εθνική ευθύνη τον κρατούν σιωπηλό.
Μέσα από τη σιωπή του φώναζε: "Αχ! Να μπορούσα να σας πω ό,τι ξέρω..."
Κι ο λαός το κατάπινε και πάλι το χρυσωμένο χάπι.
Ήρθε το ΔΝΤ. Και δε μίλησε.
Όλοι τον κοιτούσαν. Και δε μιλούσε.
Δεν ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο. Και δεν άρθρωσε λέξη.
Ψήφισε το Δεύτερο Μνημόνιο. Και πάλι σιωπή.
Ήρθαν οι εκλογές. Κρίσιμες, καταλυτικές.
Και μίλησε.
Για να στηρίξει τον Σαμαρά. Του ψηφοδελτίου των διαγραφέντων γιατί δεν ψήφισαν, των διαγραφέντων γιατί ψήφισαν, τον αντι-Μνημονιακών που έγιναν οψίμως Μνημονιακοί, των συμμετεχόντων στην Κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά και ταυτοχρόνως μη Κυβερνώντων, των υπευθύνων που δεν έχουν ευθύνη.
Για να στηρίξει το Σαμαρά, της Πολιτικής Άνοιξης, του φτηνού πατριωτισμού που δε διστάζει να αρνείται αυτό που στήριξε λίγες μέρες πριν, που επαναλαμβάνει τα ψέμματα του παρελθόντος: Θα καταργήσω φόρους και χαράτσια. Πως; Πότε; αφού τα στήριξες και τα ψήφισες όλα αυτά.
Μπορεί να πέρασε λίγος χρόνος αλλά τελικά κάθε πλάνη σχετική με το προφίλ του κ. Καραμανλή διαλύθηκε.
Ακόμη κι αυτός, ο σοσιαλιστής - Θεέ μου φύλαγε! - Συνταγματολόγος, ζητάει συγγνώμη, πριν προστρέξει στις κάλπες για να λάβει την όποια ψήφο.
Ο Καραμανλής -της κωμικής πια "επανίδρυσης" - χωρίς καμία αιδώ, χωρίς να απολογηθεί επί του βήματος της Βουλής για τα πεπραγμένα του, χωρίς να αιτιολογήσει ως πρώην Πρωθυπουργός τη δική του αντιφατική ψήφο στα δυο Μνημόνια, έρχεται να στηρίξει τον Σαμαρά.
Απογοήτευση και ένα αίσθημα αποπνικτικό...
