Σοκαρισμένη, μουδιασμένη, αλλά όχι απόλυτα ξαφνιασμένη η κοινή γνώμη παρακολούθησε το απονενοημένο διάβημα του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού από... τους Αμπελόκηπους, σ’ ένα παρτέρι κοντά στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, λίγο πριν τις εννέα προχθές το πρωί.
Η αυτοκτονία του απελπισμένου αυτού ανθρώπου στα μάτια μου αποτελεί την αυτοκτονία της μεσαίας αστικής τάξης, του συνόλου των έντιμων και αξιοπρεπών πολιτών που στήριζαν τόσα χρόνια τη ραχοκοκαλιά, όχι μόνο της κοινωνίας μας, αλλά και της οικονομίας μας.
Η αγροτική και εργατική τάξη έχει εδώ και χρόνια φτάσει στα όρια της φτώχειας, με τους άχρηστους πολιτικούς χειρισμούς ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος τα τελευταία δύο χρόνια ήταν ζήτημα χρόνου να έρθει και το τέλος της μεσαίας τάξης.
Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ζούσαν έντιμα με σχετική άνεση, σπούδαζαν τα παιδιά τους, πλήρωναν τους φόρους και τα ταμεία τους, και στήριζαν την οικονομία του τόπου μας (ενώ η επιχειρηματική «ελίτ», οι επαγγελματίες πολιτικοί και οι σαλατολόγοι του life style συστηματικά χρώσταγαν στο δημόσιο για δεκαετίες), εν μία νυκτί βρέθηκαν με λιγοστά εισοδήματα, κουρεμένους μισθούς και συντάξεις αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν στην άνευ προηγουμένου βαρύτατη φορολογία των μνημονίων. Και ενώ οι κυβερνήσεις προσκυνούν τις γερμανικές αξιώσεις περί μισθών Βουλγαρίας (κάτι που δεν έχει να κάνει καθόλου με την ανταγωνιστικότητα μας μιας και στη Βουλγαρία δε γίνονται επενδύσεις παρά τους χαμηλότατους μισθούς), προσπαθούν μάταια να συρρικνώσουν ένα διεφθαρμένο δημόσιο χαρτοβασίλειο μιζαδόρων και λαμόγιων, και φυσικά ευνοούν μονάχα τις τράπεζες (καθώς όταν αυτές ζημιώνονται επενδυτικά οι κυβερνήσεις μας βαραίνουν με φόρους τις πλάτες των πολιτών για τις ζημίες τους(!) ενώ όταν είναι κερδοφόρες μοιράζουν τα υπέρογκα κέρδη μεταξύ τους…), όλα αυτά, επιτρέπουν στην κοινωνική ψαλίδα να ανοίξει περισσότερο, δίνουν χρόνο στους επιτήδειους νεόπλουτους να φυγαδέψουν το μαύρο χρήμα, διενεργούν ιλαροτραγικές επιτροπές «αθώωσης» και εν τέλει ένα λαό εξαθλιωμένο.
Μήπως οι κυβερνόντες ξεχνάνε πως η Ελλάδα δεν είναι ούτε οι τράπεζες, ούτε οι τριακόσιοι άχρηστοι που στρογγυλοκάθισαν στα έδρανα του ναού της ολιγαρχίας (έτσι που τον κατάντησαν), ούτε οι δέκα νεόπλουτοι επιχειρηματίες που δικτατορικά μονοπωλούν το πλούτο της χώρας εδώ και χρόνια, αλλά οι πολίτες της; Ο αγρότης, ο εργάτης, ο έμπορος, ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, όλοι αυτοί που οδηγούνται καθημερινά στον θάνατο… Μόνο ένας ανιστόρητος δε κατανοεί που μας ο οδηγεί ο συνδυασμός της οικονομικής εξαθλίωσης και της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής.
Ίσως το αντιληφθούν στις προσεχείς εκλογές…
Η αυτοκτονία του απελπισμένου αυτού ανθρώπου στα μάτια μου αποτελεί την αυτοκτονία της μεσαίας αστικής τάξης, του συνόλου των έντιμων και αξιοπρεπών πολιτών που στήριζαν τόσα χρόνια τη ραχοκοκαλιά, όχι μόνο της κοινωνίας μας, αλλά και της οικονομίας μας.
Η αγροτική και εργατική τάξη έχει εδώ και χρόνια φτάσει στα όρια της φτώχειας, με τους άχρηστους πολιτικούς χειρισμούς ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος τα τελευταία δύο χρόνια ήταν ζήτημα χρόνου να έρθει και το τέλος της μεσαίας τάξης.
Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ζούσαν έντιμα με σχετική άνεση, σπούδαζαν τα παιδιά τους, πλήρωναν τους φόρους και τα ταμεία τους, και στήριζαν την οικονομία του τόπου μας (ενώ η επιχειρηματική «ελίτ», οι επαγγελματίες πολιτικοί και οι σαλατολόγοι του life style συστηματικά χρώσταγαν στο δημόσιο για δεκαετίες), εν μία νυκτί βρέθηκαν με λιγοστά εισοδήματα, κουρεμένους μισθούς και συντάξεις αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν στην άνευ προηγουμένου βαρύτατη φορολογία των μνημονίων. Και ενώ οι κυβερνήσεις προσκυνούν τις γερμανικές αξιώσεις περί μισθών Βουλγαρίας (κάτι που δεν έχει να κάνει καθόλου με την ανταγωνιστικότητα μας μιας και στη Βουλγαρία δε γίνονται επενδύσεις παρά τους χαμηλότατους μισθούς), προσπαθούν μάταια να συρρικνώσουν ένα διεφθαρμένο δημόσιο χαρτοβασίλειο μιζαδόρων και λαμόγιων, και φυσικά ευνοούν μονάχα τις τράπεζες (καθώς όταν αυτές ζημιώνονται επενδυτικά οι κυβερνήσεις μας βαραίνουν με φόρους τις πλάτες των πολιτών για τις ζημίες τους(!) ενώ όταν είναι κερδοφόρες μοιράζουν τα υπέρογκα κέρδη μεταξύ τους…), όλα αυτά, επιτρέπουν στην κοινωνική ψαλίδα να ανοίξει περισσότερο, δίνουν χρόνο στους επιτήδειους νεόπλουτους να φυγαδέψουν το μαύρο χρήμα, διενεργούν ιλαροτραγικές επιτροπές «αθώωσης» και εν τέλει ένα λαό εξαθλιωμένο.
Μήπως οι κυβερνόντες ξεχνάνε πως η Ελλάδα δεν είναι ούτε οι τράπεζες, ούτε οι τριακόσιοι άχρηστοι που στρογγυλοκάθισαν στα έδρανα του ναού της ολιγαρχίας (έτσι που τον κατάντησαν), ούτε οι δέκα νεόπλουτοι επιχειρηματίες που δικτατορικά μονοπωλούν το πλούτο της χώρας εδώ και χρόνια, αλλά οι πολίτες της; Ο αγρότης, ο εργάτης, ο έμπορος, ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, όλοι αυτοί που οδηγούνται καθημερινά στον θάνατο… Μόνο ένας ανιστόρητος δε κατανοεί που μας ο οδηγεί ο συνδυασμός της οικονομικής εξαθλίωσης και της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής.
Ίσως το αντιληφθούν στις προσεχείς εκλογές…
