ΔΕΝ μας εντυπωσίασαν οι αποκαλύψεις για τους «μερακλήδες» της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Λίγο ο Τριανταφυλλόπουλος, περισσότερο η επισήμανση του κράτους εν κράτει των συνδικαλιστών...
(με τα καμώματα και την ατιμωρησία τους) και να σου ο συνδικαλισμός τύπου Ελλάδας. Περιμέναμε, λοιπόν, τις αποκαλύψεις, δεν περιμένουμε τίποτα από «έγκλημα και τιμωρία», γι αυτό και η απορία μας βρίσκεται αλλού. Στην κυβερνητική αφέλεια(;) να παραπέμπει την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στη…ΔΕΗ.
«ΘΑ βγάλει το πόρισμά της η ΔΕΗ…». Κι εμείς θα περιμένουμε αφελώς και «ανιστόρητα» να μας παρουσιάσουν την αλήθεια, ψηλαφίζοντας ενόχους και…παλικάρια που «θα αυτοκτονήσουν αν…». Να γίνουν, λοιπόν, οι ΕΔΕ με ανθρώπους της ΔΕΗ, να παρελάσει η ατιμώρητη ψευτιά από καταθέσεις «συναδέλφων», να ολοκληρωθεί η κοροϊδία αφού επαληθευτεί το «κόρακας κόρακος κ.λπ.», κι όταν θα’ χουν όλα ξεχαστεί, να παρέμβει η τακτική Δικαιοσύνη.
ΜΕΧΡΙ τότε, να θυμηθούμε πως κάποιος «Γενικός» της ΔΕΗ, επί τη αναλήψει των καθηκόντων του, διπλασίασε τον μισθό 5-6 διευθυντών της ΔΕΗ, τσεπώνοντας ο ίδιος 35 χιλιάρικα το μήνα και ο οδηγός του 150 το χρόνο; Και, βέβαια, με στρωμένο και φιλικό περιβάλλον, δεν κινδυνεύεις, δεν αμύνεσαι, δεν απολογείσαι. Κι ύστερα; Τι λόγους έχεις να βλέπεις εχθρικά τους συνδικαλιστές που κι αυτοί κάνουν τη «δουλειά» τους; Ειρηνική συνύπαρξη, λοιπόν, ανατιμήσεις, και το μονοπώλιο με την εξασφαλισμένη πελατεία γεμίζει ταμεία που δεν αδειάζουν, όσο κι αν τα αρμέγουν (νόμιμα) διευθυντάδες με ηγεμονικούς μισθούς και «δραστήριοι» συνδικαλιστές.
ΜΑΣ παραπέμπουν σε «δικαστές» της ΔΕΗ που παραπέμπουν σε αθωώσεις απαλλαγές. Έτσι στήθηκαν οι νόμοι, τέτοιο το παιχνίδι. Προέκταση της «κρατικής σκηνής» το θέατρο (σκιών) (και) της ΔΕΗ, με της ΓΕΝΟΠ τα παλικάρια «δραστήρια», αθέατα, ατιμώρητα. Κατά τα πρότυπα αστέρων της πολιτικής, που έφτιαξαν από πριν τους νόμους για την αθώωσή τους. Έτσι στήθηκε το κράτος και πορέψου. Σε νάρκωσαν (με δημοκρατία), σε απονεύρωσαν και, χωρίς αντανακλαστικά και δόντια, σε παρέδωσαν στα…δόντια αρπαχτικών που σε περιζώνουν.
ΚΑΙ, βέβαια, τζάμπα συζητάμε, επισημαίνουμε και αναλύουμε. Χωρίς τον όρο ΤΙΜΩΡΙΑ και τον φόβο της ποινής, δεν σιάζεται τίποτα στην Ελλάδα της ρεμούλας και της αρπαχτής. Είναι στο χέρι των πολιτικών-μέρες που’ ναι-και μη χανόμαστε σε λόγια. Ωστόσο, με «ανανήψαντες» μη χάσουν τον παράδεισο, δουλειά δεν γίνεται και μέλλον δεν υπάρχει. Γι αυτό να πάνε σπίτια τους οι πολλοί, παλιοί, δοκιμασμένοι, ανεπαρκείς και αποτυχημένοι.
