Μυστήριο αποτελεί ακόμη και σήμερα γιατί επιλέγουν αυτή την τοποθεσία οι απελπισμένοι Ιάπωνες, γεγονός όμως είναι ότι το πυκνό, αειθαλές δάσος αποτελεί ιδανική τελευταία κατοικία για πολλούς από αυτούς. Τα μακάβρια ευρήματα μιλούν από μόνα τους: κάθε χρόνο οι αρχές ανακαλύπτουν περισσότερα από 100 πτώματα ετησίως, την ώρα όμως που εκατοντάδες άλλα δεν ανακαλύπτονται ποτέ ή μένουν κρυμμένα για χρόνια.
Ένας από τους εργαζόμενους που φροντίζουν το δάσος, μετά από 30 χρόνια εργασίας και πολυάριθμες «συναντήσεις» με σορούς σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης, δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο φαίνεται το εύρος του φαινόμενου, καθώς και τα ίχνη εκείνων που αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή τους στο Αοκιγκαχάρα- θηλιές στα δέντρα, σημειώματα αυτοκτονίας και άλλα..
Ο γεωλόγος Αζούσα Χαγιάνο «ξενάγησε» το συνεργείο στην περιοχή που είναι γνωστή ως «Τζουκάι» («Θάλασσα δέντρων») και εξήγησε ότι όταν συναντάει κάποιον ζωντανό εκεί προσπαθεί να επέμβει πριν να είναι πολύ αργά, ενώ μετά από τόσα χρόνια είναι πλέον σε θέση να αποκρυπτογραφεί μερικώς την συμπεριφορά εκείνων που μπαίνουν στο δάσος για να μην ξαναβγούν ποτέ ή εκείνων που αλλάζουν γνώμη τελευταία στιγμή.
Ένα αυτοκίνητο εγκαταλελειμμένο για μήνες στις παρυφές του δάσους, με έναν οδικό χάρτη ανοιχτό στο κάθισμα του συνοδηγού μαρτυρά σύμφωνα με τον Χαγιάνο κάποιον ο οποίος εισήλθε στο δάσος «με μαύρες σκέψεις».
Οι αρχές γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει εκεί και έτσι υπάρχουν πινακίδες που προτρέπουν τους επίδοξους αυτόχειρες να αναστρέψουν την απόφασή τους. Τοποθετημένες κατά μήκος του δημόσιου μονοπατιού και στις παρυφές της δασικής περιοχής στην οποία απαγορεύεται η πρόσβαση στους πολίτες, συνήθως σηματοδοτούν το σημείο χωρίς επιστροφή.
«Η ζωή σου είναι ένα πολύτιμο δώρο από τους γονείς σου, σε παρακαλώ σκέψου τους γονείς, τους συγγενείς και τα παιδιά σου. Μην τα κρατάς μέσα σου. Μίλησε για τα βάσανά σου», γράφουν.
Παρά τον ανησυχητικό αριθμό εκείνων που κωφεύουν σε τέτοιες παρακλήσεις, υπάρχουν κάποιοι που αλλάζουν γνώμη. Αβέβαιοι για το αν είναι έτοιμοι να πεθάνουν, συχνά ξετυλίγουν ένα κομμάτι ταινία σαν μίτο της Αριάδνης πίσω τους ώστε να μπορέσουν να ξαναβρούν τον δρόμο για την πόλη και την ασφάλεια μέσα από το πυκνό δάσος, στο οποίο είναι εξαιρετικά εύκολο να χαθεί κανείς και δύσκολο να προσανατολιστεί.
«Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν ακολουθήσει κανείς την ταινία, στην άκρη της, θα βρει κάποιον. Είτε θα βρει ένα πτώμα είτε τα ίχνη κάποιου που βρισκόταν εκεί.», λέει ο Χαγιάνο και εξηγεί ότι κατά την γνώμη του βασικό αίτιο των αυτοκτονιών στο δάσος Αοκιγκαχάρα είναι η κοινωνική απομόνωση που δημιουργεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής.
«Μπορούμε πλέον να ζούμε τις ζωές μέσω Διαδικτύου. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι συνεχίζουμε να έχουμε ανάγκη να βλέπουμε ο 'ένας το πρόσωπο του άλλου, να διαβάζουμε τις εκφράσεις του, να ακούμε τη φωνή του, για να μπορούμε να κατανοούμε πλήρως τα συναισθήματά του. Έχουμε ανάγκη να συνυπάρχουμε λέει».
onlarissa.gr
