Αντί να υπάρχει ένα τέτοιο εκλογικό σώμα που θα απαιτούσε άμεση και αστραπιαία λύση και όχι πειραματισμούς, υπάρχουν τα επιμέρους εθνικά εκλογικά σώματα τα οποία προτάσσουν τις δικές τους ανάγκες. Αυτή η ανάγκη των τοπικών κοινωνιών- εκλογικών σωμάτων συνδυάζεται με το εκλογικό του κύκλο και ορίζει πολιτικές επιλογές της κάθε χώρας. Όπως είδαμε όλοι η βασική πολιτική όλων των χωρών είναι μη εμπλοκή στην κρίση ή η απεμπλοκή από αυτή και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το αν κυβερνούν κατά τόπους Σοσιαλδημοκράτες ή νεοφιλελεύθεροι.
Αυτά τα ρεύματα στην Ευρώπη κινήθηκαν για να φτιάξουν μια οποιαδήποτε Ευρώπη η οποία είχε κατά βάση αντιπολεμικά κίνητρα. Κινηθήκαν γοργά στο θέμα της υιοθέτησης κοινού δικαίου και στην δημιουργία μια κοινής πολιτικής τάξης παράλληλα με την εθνική, και έκοψαν ένα νόμισμα.
Όμως αυτά τα ρεύματα σκέψης κατά τόπους νερώνονταν με τα τοπικά δεδομένα τα άγχη και τις φοβίες κάθε χώρας και οποία συνδυασμένα την απουσία κοινού εκλογικού σώματος κυριάρχησαν. Στην πραγματικότητα η Ευρώπη έμεινε πραγματικά χωρίς κοινή ευρωπαϊκή πολιτική σε κάποιο μείζων ακανθώδες θέμα όπως: άμυνα, εξωτερική πολιτική, μεταναστευτικό, Γεωργική πολιτική, αναπτυξιακή πολιτική, υγεία οικονομία. Κάνεις δεν είχε λόγο να το φτιάξει. Έμειναν μονό στις αδρες γραμμές κατευθυντήριες οδηγίες και δεν υπήρξε κράτος. Παντού συγκροτούνταν ad hoc επιτροπές των οποίων τα μέλη άλλαζαν με τις τοπικές εκλογές οι οποίες άλλαζαν κεντρικές πολιτικές και… όποιος αντέξει.
Όμως για να υπάρξει κράτος δεν αρκεί ένα νόμισμα που φέρει τα σύμβολα του κράτους αυτού. Όχι τυχαία αλλά απολύτως συμβολικά η πίσω πλευρά του νομίσματος φέρει εθνικά σύμβολα. Όταν μετά από χιλιάδες χρόνια κάποιοι αρχαιολόγοι θα αναζητούν στα σπαράγματα, την σύνθεσης της ιστορίας της πρώτης ευρωπαϊκής ένωσης, βλέποντας το νόμισμα μας μπρος και πίσω δεν θα αργήσουν τα καταλάβουν τι παίχτηκε.
Είδαμε έτσι ότι παντού πυροδοτήθηκε ο ανταγωνισμός μεταξύ των κοινωνιών τους και η αναζήτηση επενδύσεων και κερδοφορία σε βάρος του εταίρου. Είδαμε ότι διαμορφώθηκε μια πανίσχυρη γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία στέκονταν de facto πάνω και πέρα από εθνικούς θεσμούς της αντιπροσωπευτική Δημοκρατίας. Ήταν πολύ λογικό μετά από αυτά, κάθε ενοχλητικό μέτρο να χρεώνονταν στην «επιτροπή» και κάθε καλό μέτρο να εμφανίζεται ως πολιτική επιτυχία κάποιου προσώπου για ψηφοθηρικούς λόγους. Καλό μέτρο ήταν να μοιράζουμε λεφτά και κακό μέτρο ήταν να κάνουμε λιτότητα.
Η απουσία κοινού εκλογικού σώματος οδηγούσε τα πράγματα και σε αυτό το θέμα και σε όλους τους τομείς, με αποτέλεσμα η Ευρώπη να εκλαμβάνεται από καιρό σε καιρό αρνητικά και να προκαλούνται δημοψηφίσματα στα οποία η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχανε με πάταγο.
Στην χώρα μας αλλά και άλλου λειτούργησε ένα μεγάλο ψέμα το οποίο κατάφερε να παραπέμπει στο μέλλον όποιο σοβαρό πρόβλημα έκανε την εμφάνιση του. Αυτό το ψέμα είχε τρεις λέξεις. «Αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων». 30 χρόνια τώρα ως πολίτες και ως αριστερά έχουμε παραπέμψει στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων όλα θέλω και πρέπει του κάθε σήμερα. Η «Αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων» λειτουργεί όπως ο παράδεισος των χριστιανών. Σαν ένας χώρος κάπου στο μετά θάνατον, όπου όλα τα αιτήματα θα δικαιωθούν και η κοινωνία θα γίνει δικαιότερη. Στο ενδιάμεσο η ζωή συνεχίζεται και χειροτερεύει αλλά όλοι μα περιμένουμε την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων για να κριθούμε. Από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ πεθαίνουν λόγω ηλικίας οι πρώτοι ευρωπαϊστές και περιμένουν ακόμη την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων.
Αυτή την στιγμή η ελληνική αριστερή διανόηση σε μεγάλο βαθμό έχει επενδύσει ξανά στην «Αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων» μέσω των εκλογών στην Γαλλία. Εκλογές οι οποίες θα φέρουν «ρήγμα» υποτίθεται στον γαλλογερμανικό άξονα. Με αυτό τον τρόπο για άλλη μια φορά η επίλυση ενός αμιγούς του ελληνικού προβλήματος στην οικονομία αντί να τεθεί στο τραπέζι μετ επιτάσεως παραπέμπεται στο μέλλον.
Η χώρα είναι ριγμένη στην αρένα και τα λιοντάρια την κατασπαράζουν και όμως αυτή προσβλέπει στην Αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων και προσεύχεται. Πιθανών να κερδίσει μια θέση τον Παράδεισο με τόσα μαρτυρία και ίσως κάποια μέρα να την εντάξουν στους Μάρτυρες του δόγματος του ευρωπαϊσμού. Πιθανών…
Πρακτικά η απουσία κοινού ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος αποκλείεται να δώσει αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων με ουσία. Τα εθνικά συμφέροντα και τα επιμέρους εκλογικά σώματα θα κρατήσουν στο προσκήνιο την απαίτηση για μη εμπλοκή η ακόμη και απεμπλοκή από την κρίση. Κανείς δεν θα μπει στην Αρένα για να μας σώσει για να το πούμε καθαρά.
