Ο κ. Γεράσιμος Αρσένης είναι ο πρώτος Υπουργός Εθνικής Οικονομίας που απέκτησε την προσωνυμία «τσάρος» της οικονομίας.
Πέρασε από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας την κρίσιμη περίοδο 1982-1985 και κατά την θητεία του έγινε η πρώτη σοσιαλιστική υποτίμηση και η χώρα έφτασε στο παρά πέντε της χρεοκοπίας, γεγονός που ανάγκασε τον Ανδρέα Παπανδρέου να τον αντικαταστήσει με τον κ. Κ. Σημίτη.
Την περίοδο Αρσένη είχαμε το πρώτο κύμα λουκέτων σε παραγωγικές επιχειρήσεις και την ανάδειξη των συνδικαλιστών του δημοσίου σε συνδιοικητές των οργανισμών και των επιχειρήσεων.
Είναι ακριβώς η περίοδος που τέθηκαν οι βάσεις του σκληρού πυρήνα του μεταπολιτευτικού οικονομικού μοντέλου της οικονομίας, ήτοι οι μακροπρόθεσμες βάσεις της ελληνικής χρεοκοπίας.
Το 1988 ο Απόστολος Λάζαρης σε μια επιστολή στον Α. Παπανδρέου επεσήμαινε: «Ο δημόσιος τομέας ήταν πάντα προβληματικός, λόγω της χαμηλής παραγωγικότητάς του, τώρα όμως έχει γίνει ιδιαίτερα προβληματικός, λόγω της ραγδαίας επέκτασής του, τα τελευταία επτά χρόνια.
Αυτή η επέκταση, που δεν σταμάτησε ούτε μετά το 1985, χειροτέρεψε την μέση παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και όξυνε ακόμη πιο πολύ τα άλλα οικονομικά προβλήματα...
Στην ίδια επιστολή επεσήμαινε πως οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού από 25% το 1980, το 1988 είχαν εκτοξευθεί στο 45%, με τη μερίδα του λέοντος να έχει λάβει χώρα την περίοδο Αρσένη...
Αν υπάρχει κάποιο πρόσωπο που συμβολίζει περισσότερο τα εγκαίνια του μακροπρόθεσμου μοντέλου της ελληνικής χρεοκοπίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτός είναι ο Γεράσιμος Αρσένης, όταν με τα σοσιαλιστικά του πειράματα εγκαινίασε το πρώτο μαζικό κύμα χρεοκοπιών των ιδιωτικών επιχειρήσεων...
Βέβαια η Ελλάδα το 1982-85 προερχόταν από έναν υπερτριαντακονταετή κύκλο ανάπτυξης και είχε αρκετό «λίπος» και πιστοληπτική ικανότητα να αντέξει...
Το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ το 1981 ανερχόταν μόνο στο 26% του ΑΕΠ. Σήμερα βρίσκεται στο 160% του ΑΕΠ και κανένας δεν ρισκάρει να δανείσει την Ελλάδα πέραν των ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ στα πλαίσια της κοινοτικής αλληλεγγύης μέσω του μνημονίου.
Η ανάσυρση του κ. Αρσένη από το χρονοντούλαπο της χρεοκοπίας, πέραν της πολιτικής σκοπιμότητας μοιάζει με ειρωνεία, αλλά και άγνοια της ιστορίας. Ένα χαρακτηριστικό της περιόδου Αρσένη ήταν η με κάθε τρόπο φυγή κεφαλαίων από την χώρα, όπως καλή ώρα στην φάση που διανύουμε συμβαίνει με τις καταθέσεις.
Πολλές εξαγωγικές επιχειρήσεις από το φόβο των σοσιαλιστικών συνθημάτων και των υποτιμήσεων δεν δραχμοποιούσαν το αντίτιμο των εξαγωγών.
Ήταν η περίοδος που στο Κολωνάκι οι τιμές των ακινήτων είχαν κάνει βουτιά, καθώς η παλιά επιχειρηματική τάξη έβαζε λουκέτο στις επιχειρήσεις, πωλούσε τα ακίνητα και έβγαζε τα λεφτά στο εξωτερικό, ενώ η νέα διακυβέρνηση την υποκαθιστούσε με την δημιουργία νέων τζακιών που επιδοτούσε με κρατικό χρήμα.
Κορυφαίο στιγμιότυπο αυτής της δημιουργίας νέων τζακιών ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Σήμερα η ίδια πολιτική δεν θα άντεχε ούτε για μερικές εβδομάδες μετά τις εκλογές καθώς τα ταμεία είναι άδεια και το όνομα της χώρας στο εξωτερικό είναι αρνητικά φορτισμένο.
Η ανάσυρση Αρσένη εντάσσεται στα πλαίσια της «μετάστασης» τους βαθέως ΠΑΣΟΚ, των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, των συντεχνιών και λοιπών πελατών στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το βαθύ παρασιτικό κράτος εν τη αφελεία του και την απόγνωσή του προσπαθεί να κρατηθεί απ’ όποιον υπόσχεται συνέχιση της ευημερίας με δανεικά. Το ίδιο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας πυκνώνει τις γραμμές του κινήματος «Καμένου».
