Ανεξέλεγκτη φαίνεται η αύξηση στα ποσοστά της HIV λοίμωξης ιδιαίτερα σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών (σχεδόν 580% σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο). Στη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα των χρηστών ουσιών, σε αντιδιαστολή με την εικόνα των προηγούμενων χρόνων, καταγράφηκε μία δραματική αύξηση του 1250%.
Περίπου 1 στις 4 γυναίκες χρήστριες που δηλώθηκαν με ενεργό HIV λοίμωξη ήταν μικρότερες από 25 ετών.
Όμως, ιδιαίτερα ανησυχητικό προβάλλει το γεγονός ότι για την περίοδο 2010 μόνο το 22,05% των ατόμων με HIV στη χώρα μας ήταν μετανάστες και το 2011 μόνο το 18,93%, δείχνει ξεκάθαρα την ελλιπή καταγραφή των αλλοδαπών με HIV λοίμωξη, κάτι που αποδεικνύεται από το σύστημα υποχρεωτικής δήλωσης, στο οποίο κυρίως καταγράφονται τα περιστατικά Ελληνικής εθνικότητας (π.χ. κάθετης μετάδοσης, μητέρες χρήστριες ενδοφλέβιων ναρκωτικών κ.α.).
Η εισροή μεταναστών στον Ελλαδικό χώρο είναι συνεχώς αυξανόμενη και η καταγραφή μεταναστών με AIDS δεν έχει θεσμικό πλαίσιο, δεν είναι υποχρεωτική! Κανείς δεν έχει χαρτογραφήσει τον αριθμό των αλλοδαπών, το υγειονομικό τους status, τα λοιμώδη νοσήματα που μεταδίδουν, τα ιδιαίτερα μορφολογικά χαρακτηριστικά ασθενειών που ενδημούν στις χώρες από τις οποίες προέρχονται. Εφόσον εκατομμύρια μετανάστες είναι απόντες ως πολίτες, πώς ελέγχει η πολιτεία τις αρρώστιες που μεταφέρουν;
Ο ΙΣΑ αναφέρει πως «οταν τον Οκτώβριο του 2011, ανακοινώθηκε από το ΚΕΕΛΠΝΟ η δραματική αύξηση του AIDS στο 1250%, τι έκανε το ΥΥΚΑ; Τίποτε.
Στην απειλή του θανάτου έχει αφήσει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου εκτεθειμένα 12 εκατομμύρια πολιτών η ελληνική πολιτεία.
Ποιος θα λογοδοτήσει γι αυτό το κοινωνικό έγκλημα σε βάρος του ελληνικού λαού;
Ποιος θα προφυλάξει τους Έλληνες πολίτες από τα μεταδιδόμενα νοσήματα;
Ως τώρα δεν υπήρξε καμία στρατηγική πρόληψης και ελέγχου. Μόνο ένα εσπευσμένο ψηφοθηρικό safari με ανορθολογικούς χειρισμούς που δημοσιοποιεί προσωπικά δεδομένα συγκεκριμένων ατόμων. Τέτοια προεκλογικά πυροτεχνήματα όπως οι δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας τις τελευταίες μέρες αποτελούν κατάφορη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τινάζουν στον αέρα κάθε συντονισμένη προσπάθεια καταγραφής και ελέγχου των περιστατικών από τους αρμόδιους φορείς.
Άμεση προτεραιότητα αποτελεί η αληθής αποτύπωση των διαστάσεων του προβλήματος, η χαρτογράφηση του πληθυσμού στόχου και μία σειρά μέτρων ελεγκτικών μηχανισμών που στόχο θα έχει την προφύλαξη της δημόσιας υγείας στην ελληνική κοινωνία.
Η προχειρότητα πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος σήμερα, διότι κινδυνεύει να αφανίσει, εκτός από οικονομικά και κοινωνικά, και βιολογικά τον ελληνικό λαό».