Η χθεσινή λαϊκή ετυμηγορία απόδειξε πως οι γνήσιες λαϊκές επαναστάσεις συντελούνται σε δόσεις αθόρυβα και αναίμακτα.
Στις κάλπες και όχι στα οδοφράγματα ή στα χαρακώματα ο χιλιοπροδομένος Ελληνικός Λαός σμπαράλιασε, μέσα σε δώδεκα ώρες, το πολιτικό σύστημα του κεφαλαίου και αχρήστεψε τους κομματικούς εκφραστές του, μαζί με τους αχυράνθρωπους πολιτικάντηδες που το υπηρετούσαν.
Οι καθεστωτικές-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού με κύριους εκφραστές το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ και την φασίζουσα Νέα Δημοκρατία εξουδετερώθηκαν πολιτικά γιατί αρνήθηκαν να δουν τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης και γιατί δεν θέλησαν να δουν το δρόμο που θα οδηγούσε τη χώρα έξω από αυτήν. Από την άλλη μεριά οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, με κύριους εκφραστές το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και τους λεγόμενους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, φώτισαν, η κάθε μια από διαφορετική σκοπιά και με διαφορετικό στόχο, μερικές μόνο πλευρές της κρίσης και περιορίστηκαν στην αντίληψη πως η χώρα θα μπορούσε να βγει από αυτήν με μόνη την αλλαγή των κομμάτων στην άσκηση κυβερνητικών καθηκόντων και με μια ‘αντιμνημονιακή πολιτική’, χωρίς καμιά σοβαρή αναφορά στο συστημικό χαρακτήρα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Το αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού βαβελισμού και της συνεπαγόμενης ασάφειας, (συνεπικουρούντος και του καλπονοθευτικού νόμου, που αντικατάστησε τη μαφιόζικη εκλογική βία και νοθεία του καραμανλισμού με το μπόνους των σαράντα εδρών του μεταλλαγμένου πασοκισμού και των πενήντα εδρών του νεοκαραμανλισμού, στο πρώτο κόμμα), ήταν το εκλογικό σώμα να κονιορτοποιηθεί σε βαθμό που οι αντιμνημονιακές δυνάμεις να είναι ως σύνολο μια ετερόκλητη αριθμητική πλειοψηφία, αλλά ως δύναμη εξόδου από την κρίση να είναι ανήμπορη να λειτουργήσει ως κυβέρνηση της λαϊκής πλειοψηφίας που θα εφαρμόσει πολιτική εξόδου της χώρας από την κρίση.
Η πολιτική δύναμη που βρέθηκε προεκλογικά με τον πολιτικό της λόγο πιο κοντά στις αγωνίες των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και άφηνε να εννοηθεί πως είναι αποφασισμένη να οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση, με τη συγκρότηση μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Παρά το γεγονός πως ό πολιτικός του λόγος, περιορίστηκε σε ένα αριστερό παλαιοκεϋνσιανισμό αναμειγμένο με πολλή σοσιαλδημοκρατία και λενινιστικό κρατισμό, δεν ήταν σαφής και παρά το γεγονός πως το ΚΚΕ αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε μια τέτοια «κυβέρνηση της Αριστεράς», το εκλογικό σώμα πήρε το ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% και με 16,8% τον ανάδειξε, από τη θέση του πέμπτου στη θέση του δεύτερου κόμματος του αστικού κοινοβουλίου, σε κυβερνητική δύναμη.
Αυτή η επιλογή του ελληνικού λαού που δεν παρέλυσε μόνο την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και τους εκφραστές της, αλλά προκάλεσε ένα ισχυρό πολιτικό σοκ στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί του αφαίρεσε την άνεση της ομάδας πολιτικής διαμαρτυρίας και τον έβαλε μπροστά σε κυβερνητικές ευθύνες. Η πρώτη αντίδραση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει πως βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικού σοκ, αφενός γιατί γνωρίζει τις δυσκολίες που έχουν οι κυβερνητικές ευθύνες σε συνθήκες μανιακού καπιταλισμού και αφετέρου γιατί η «αριστερή κυβέρνηση» σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, που συνειδητά απατηλά υποσχέθηκε, δεν μπορεί να συγκροτηθεί. Το σοκ του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ασφυκτικό από τη στιγμή που το σύστημα δια των βασικών εκπροσώπων του, δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ το καλούν να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας και να του προσφέρουν όχι απλά ψήφο ανοχής, αλλά και ψήφο εμπιστοσύνης, για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Μπορεί αυτή η ‘προσφορά’ να είναι υποκριτική, αλλά η αποκάλυψη της υποκρισίας προϋποθέτει την αποδοχή της προσφοράς στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και την καταγγελία της ενώπιον του Ελληνικού Λαού.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά σπασμωδικά και με το βοναπαρτισμό του Τσίπρα, ζητά διέξοδο σε νέες εκλογές εκβιάζοντας το Λαό να του δώσει την πλειοψηφία για να μπορέσει να κυβερνήσει. Είναι προφανές πως ο ΣΥΡΙΖΑ νοιώθει ήδη άβολα στη θέση του κυβερνητικού κόμματος και μάλλον η ηγεσία του ζητά να αποφύγει το πικρό ποτήρι της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού και του συνομιλητή της Μέρκελ και της Λαγκάρντ. Ο Λαός όμως του έδωσε εντολή να κυβερνήσει τώρα και όχι αύριο. Ο Λαός αν ήθελε ένα νέο Βοναπάρτη θα του έδινε ψήφο αυτοδυναμίας και όχι εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση σύνθεσης δυνάμεων για την έξοδο από την κρίση. Του έδωσε τη δυνατότητα να τολμήσει μια αριστερή πορεία με αντικαπιταλιστικό στίγμα και προοπτική την Άμεση Δημοκρατία, για την οποία μάλιστα προπαγανδιστικά ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάποιες αναφορές, υποθέτω κάτω από την πίεση της συνιστώσας του, «Κίνηση Ενεργών Πολιτών για την Άμεση Δημοκρατία» υπό την ηγεσία της εμβληματικής προσωπικότητας του Μανώλη Γλέζου, τον οποίο μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ τον έβαλε και πολύ καλά έκανε στο ηγετικό του κάδρο δίπλα στον Τσίπρα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει πίσω ούτε να εκτεθεί «δια του στρίβειν μέσω των εκλογών». Εκείνο που του απομένει είναι να περάσει στην επίθεση και να ξεκαθαρίσει τους στρατηγικούς πολιτικούς στόχους του, να συγκροτήσει κυβέρνηση από προσωπικότητες ευρείας κοινωνικής αποδοχής που συμφωνούν με το πρόγραμμά του, να δεσμεύσει τα άλλα κόμματα με ένα ‘ελάχιστο κοινό πρόγραμμα’, να αξιοποιήσει το πολιτικό αισθητήριο και την πολιτική σοφία του Μανώλη Γλέζου και να τον προτείνει για τη θέση του πρωθυπουργού. Στη συνέχεια να καλέσει τον Ελληνικό Λαό να εγγυηθεί την ομαλή πορεία της χώρας για την έξοδο από την κρίση, για την θεσμική και τη δομική υπέρβαση του καπιταλισμού και τη σταδιακή εγκαθίδρυση της Λαϊκής Εξουσίας με τη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας και με προοπτική την Αταξική Κοινωνία. Αυτό δεν θα ήταν μόνο η χαριστική βολή κατά των δυνάμεων της συντήρησης και της αντίδρασης, αλλά θα ήταν και το ισχυρότερο μήνυμα που θα μπορούσε να στείλει η Ελλάδα όχι μόνο στους Λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Και ο Ελληνικός Λαός επέλεξε αυτό το μήνυμα να το στείλει ΤΩΡΑ και ΠΑΝΤΟΥ ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν το τολμήσει τώρα, που οι δυνάμεις της συντήρησης και της αντίδρασης είναι ακόμα στο καναβάτσο, θα χαθεί μια ακόμα ευκαιρία να ξεριζωθεί αριστερά και σύριζα η αιτία της κρίσης και ο καρκίνος της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας, να μπει τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ας το τολμήσει λοιπόν και ας μη ζητάει προσχήματα. Ας εμπιστευθεί το Λαό που του έδωσε τη δύναμη να τολμήσει.
