Υπάρχουν όμως και θεατές πέρα από εκείνους, και θα δώσω ως παράδειγμα τον εαυτό μου, που ενώ πάντα ήμουν μεγάλος λάτρης τόσο των κόμιξ της Marvel (και της DC) όσο και των super-hero films γενικότερα, πλέον (δυστυχώς) ικανοποιούμαι πιο δύσκολα απ’ ό,τι παλιότερα από τέτοιου είδους ταινίες και δεν μου αρκούν μόνο εντυπωσιακές σκηνές μάχης για να ενθουσιαστώ.
Μέσα στην ένταση και τους γρήγορους ρυθμούς του, το φιλμ διαθέτει διαλόγους, μοιάζουν όμως σχεδόν αδιόρατοι, μιας και το μόνο που σου μένει τελικά από αυτούς είναι κάποιες έξυπνες χιουμοριστικές ατάκες από τον απίστευτα cool Robert Downey Jr. Οι περισσότεροι διάλογοι αφορούν την πλοκή και αφήνουν ελάχιστο χώρο για να γνωρίσει ο θεατής τους χαρακτήρες λίγο καλύτερα. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να παρακολουθήσω τον Captain America να προσπαθεί να ενταχθεί στους ρυθμούς του 21ου αιώνα και όλους τους ήρωες να γνωρίζονται λίγο καλύτερα μεταξύ τους, πράγματα που το σενάριο παρέκαμψε εντελώς. Θεωρώ λοιπόν ότι θα έπρεπε να είχε δοθεί λίγο περισσότερος χρόνος στην εξοικείωση του θεατή με τους πρωταγωνιστές, ο οποίος θα μπορούσε να είχε αφαιρεθεί από κάποιες σκηνές δράσης που (χωρίς βέβαια να κουράζουν) είναι σχεδόν αδικαιολόγητα μεγάλες σε διάρκεια.
Σημαίνουν όμως τα παραπάνω πως η ταινία δεν έχει ψυχή;
Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Γιατί πώς μπορεί κανείς να την κατηγορήσει για απουσία ψυχής, όταν, πίσω από τις εκκωφαντικές εκρήξεις, ακούς ξεκάθαρα τον χτύπο μίας απολύτως (και ακαταμάχητα) παιδικής καρδιάς;
Για μένα, αυτός τον οποίο ειλικρινά κατευχαριστήθηκα και δεν χόρταινα να βλέπω, δεν ήταν άλλος από τον Bruce Banner / Hulk, για πρώτη φορά στο πρόσωπο του εξαιρετικού και αληθινά ιδανικού για το ρόλο Mark Ruffalo, ο οποίος πρώτον διαθέτει μακράν τις πιο αστείες στιγμές του φιλμ και δεύτερον αποδεικνύει πόσο αποτυχημένος από πλευράς CGI ήταν ο Hulk του 2008…
Πρέπει βεβαίως να ομολογήσω πως τα 140 λεπτά της ταινίας όχι απλά πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, αλλά στο τέλος πραγματικά δεν ήθελα να πέσουν τα credits…
Βαθμολογία: 2.5/5
cinexwsedw.blogspot.com
