Ο δεύτερος ή… λάθος Φρανσουά που έγινε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας προερχόμενος από τους Σοσιαλιστές, μετά τον Μιτεράν, θα διαχειριστεί επικοινωνιακά τις μερικές επόμενες εβδομάδες. Θα προσπαθήσει να δείξει ότι… πάλεψε με την Άνγκελα Μέρκελ, για να συμβιβαστεί στο τέλος. Χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έχει εξασφαλίσει τις ελάχιστες έστω αλλαγές στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο που επέβαλε το Βερολίνο.
Ανεξαρτήτως ωστόσο του ποια θα είναι τα δείγματα γραφής τα οποία θα δώσει ο Φρανσουά Ολάντ, η Άνγκελα Μέρκελ μοιάζει να έχει ήδη αντικαταστήσει στην… καρδιά της, και φυσικά στην άσκηση μονοπρόσωπης πολιτικής εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Νικολά Σαρκοζί με τον Μάριο Μόντι.
Ο βετεράνος τεχνοκράτης, που ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας στην Ιταλία, αποτελούσε εξαρχής επιλογή της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Το τελευταίο διάστημα κράτησε αποστάσεις από το Βερολίνο, εστιάζοντας στην αναγκαιότητα της ανάπτυξης ως αυτονόητου ισοδύναμου της λιτότητας.
Στην ουσία ωστόσο, περισσότερο ακουγόταν ως… ηχώ της Άνγκελα Μέρκελ, ως η απενοχοποίηση του αδιάλλακτου προσώπου της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Χθες, στη συνεδρίαση του EFSF, που αφορούσε στην εκταμίευση της δόσης των 5,2 δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ελλάδα, τρεις ήταν οι χώρες που επεδίωκαν να μπλοκάρει το σύνολο του ποσού. Η Γερμανία, λογικό…, η Ολλανδία, επίσης λογικό… και η Ιταλία. Του Μάριο Μόντι.
Καλωσορίσαμε λοιπόν στη νέα πολιτική πραγματικότητα της Ευρώπης. Με τον διάδοχο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι να αποδεικνύει ότι η Γερμανία έχει κάνει σοβαρή δουλειά στο παρασκήνιο. Και εις βάθος. Ώστε να ανακυκλώνει τους συμμάχους της. Και να παραμένει η ίδια στον αφρό.
