Για παράδειγμα, ποιο μέρος του σώματος έρχεται πιο συχνά σε επαφή με το χαρτί;
Σωστά, τα κοψίματα από χαρτί συμβαίνουν ως επί το πλείστον στα δάχτυλα. Τα δάχτυλά μας, λοιπόν, είναι αρκετά ευαίσθητα, ενώ περιλαμβάνουν πολλές νευρικές ίνες που ονομάζονται «αλγοϋποδοχείς». Αυτές δηλαδή που «υποδέχονται» τον πόνο και σηματοδοτούν στη συνέχεια τη μικρή ή μεγάλη έντασή του στην επιφάνεια του δέρματος. Τέτοιες υπάρχουν πάρα πολλές ανά τετραγωνική ίντσα στα δάχτυλα από ό,τι σε άλλα μέρη του σώματος. Ένα το κρατούμενο, λοιπόν και συνεχίζουμε.
Το χαρτί κόβει το δέρμα συνήθως με ακανόνιστο τρόπο, επειδή είναι λεπτό και τσακίζει εύκολα. Επιπλέον, κάνει μικρό κόψιμο και εντελώς επιφανειακό, από το οποίο πολλές φορές μπορεί να μην τρέξει ούτε μια σταγόνα αίμα. Αυτά τα δύο στοιχεία παίζουν σπουδαίο ρόλο στον τελικό πόνο που αισθανόμαστε. Χωρίς ούτε έναν θρόμβο αίματος για την προστασία τους τα νεύρα γύρω από την τομή εκτίθενται στον αέρα και σε άλλες ερεθιστικές ουσίες, που κάνουν τον πόνο δυνατότερο και μεγαλύτερης διάρκειας.
Όσο για το μικρού βάθους κόψιμο με το χαρτί, που δεν γίνεται σε ευθεία γραμμή (όπως για παράδειγμα συμβαίνει όταν κοπούμε με ένα κοφτερό μαχαίρι), αυτό προκαλεί μικροσκοπικές βλάβες στο δέρμα που πονάνε περισσότερο. Αφήνουμε για το τέλος τον παράγοντα «εξαπίνης», που ισχύει με το χαρτί. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν κάποιος χειρίζεται ένα μαχαίρι προσέχει λίγο παραπάνω τις κινήσεις του, πράγμα που δεν συμβαίνει, βέβαια, με το χαρτί. Άρα όταν κάτι μας βρίσκει απροετοίμαστους, συνήθως πονάει πιο πολύ. Σωστά;
