(κυρίως Bloomberg και Times), αποκαλύπτεται το «ύπουλο» παιχνίδι που έχει στήσει η πανίσχυρη οικονοµικά και πολιτικά Γερµανία στις χώρες των αναπόφευκτων εξαρτήσεων, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Αναφέρεται αυτό που υποψιάζονταν πολλοί έγκριτοι οικονοµολόγοι εδώ και καιρό, µε τη διαφορά ότι πλέον δεν υπάρχουν ενδείξεις αλλά απτές αποδείξεις. Η Γερµανία έστησε µια µπίζνα δανείων, αναγκαστικών δεσµεύσεων-«µεταρρυθµίσεων», υποθηκών περιουσίας ακοµή και των εξωφρενικών πολιτικών υποθηκών (βλέπε επιστολές Βενιζέλου, Σαµαρά). Σκοπός βέβαια το προφανές, το σίγουρο πολιτικοοικονοµικό κέρδος.
Οικονοµικό όφελος που µεταφράζεται σε εκατοντάδες δισεκατοµµύρια ευρώ εν
καιρώ κρίσης, πράγµα που δε συνέβη ούτε στο πρόσφατο παρελθόν, των «καλών»
εποχών, της ευηµερίας της νοµισµατικής ένωσης. Συγκριτικά δηλαδή, σύµφωνα και µε
τις δηλώσεις των Τ.Νταλάρα, Σουλτς, η Γερµανία δανείζει «ψίχουλα» µπροστά στα
πραγµατικά της κέρδη (υψηλοί τόκοι, όταν εκείνη δανείζεται µε µηδενικό τόκο!!), που
προήλθαν κατά βάση από την απόσυρση τεράστιων γερµανικών κεφαλαίων από τις
χώρες του Νότου στην αρχή της κρίσης (ουσιαστικά µε τις πράξεις της συνέβαλε στην
διόγκωση της). Δάνεια που εξασφαλίζει βεβαίως ότι θα αποπληρωθούν, µιας και η
χώρα µας υπέγραψε το δεύτερο µνηµόνιο σύµφωνα µε το αγγλικό δίκαιο (υποθήκη
δηµόσιας-ιδιωτικής περιουσίας, ορυκτού πλούτου κλπ). Την ίδια στιγµή, το αντίπαλο
ευρωπαϊκό δέος, η Γαλλία, µαστίζεται από σωρεία δηµοσιονοµικών προβληµάτων µε
συνεχώς µειωµένους ρυθµούς ανάπτυξης και ελλειµατικούς προϋπολογισµούς. Ιταλία
και Ισπανία, µε την εκτίναξη των spreads τους, κινδυνεύουν να έχουν την µοίρα της
Ελλάδας και παράλληλα καθηµερινά φηµολούνται νέες χώρες που σκέφτονται να
προσφύγουν στο µηχανισµό στήριξης. Πέρα από τα νούµερα, όµως, υπάρχουν και οι
λαοί, οι άνθρωποι που βλέπουν την ανεργία να καλπάζει, οι µισθοί από την ακατάσχετη
λιτότητα µειώνονται, η εγκληµατικότητα και η γκετοποίηση περιοχών
πολλαπλασιάζεται.
Το πολιτικό όφελος ήταν το φυσικό επακόλουθο των παραπάνω. Γιατί αυτό; Γιατί
αυτός που δανείζεται, γίνεται εύκολα υποχείριο του «ευεργέτη» του. Με τον τρόπο
αυτό, η Γερµανία κατάφερε να την υπακούουν πολλοί, σε µια Ένωση που διακηρυκτικά
το κάθε κράτος-µέλος είναι ισότιµο. Με τον τρόπο αυτό, κατάφερε να επιβάλλει την
λιτότητα σε όλα τα «προβληµατικά» κράτη, την επέβαλλε σαν την µόνη πολιτική
επιλογή-φιλοσοφία που µπορεί να ωθήσει στην έξοδο από την κρίση. Προφανώς και η
παντοδυναµία της γνώµης της έχει επιβληθεί και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές
πολιτικές. Δηµιουργήθηκε σαν να λέµε «η Ευρώπη της Γερµανίας».
Έχοντας γνώση των παραπάνω, οι Ευρωπαίοι καλούνται προσεχώς, όποτε και αν
είναι αυτό, να αποφασίσουν τι πραγµατικά Ευρώπη θέλουν. Αυτό δεν ισχύει µόνο για
την χρεοκωπηµένη Ελλάδα, που αναπόφευκτα µέχρι και σήµερα ακολουθεί το συρµό,
αλλά για όλες τις χώρες. Να αποφασίσουν αν πραγµατικά θέλουν µια ιδιότυπη
οικονοµικοπολιτική γερµανική «δικτατορία», µια σχέση εξάρτησης, που αναπόφευκτα
οδηγεί στην καταβαράθρωση των αξιών που πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών.
Καλούµαστε να αποφασίσουµε, αν τελικά θέλουµε «την Ευρώπη της Γερµανίας» ή την
Γερµανία της Ευρώπης, ισότιµη όπως οι υπόλοιπες χώρες, όπως οραµατίστηκαν την
Ευρωπαϊκή Ένωση οι Μιτεράν και Ντελόρ.
Αναγνώστης
