Έχοντας κατά νου τις προτάσεις του για απαγόρευση των πορειών γιατί θίγεται ο εμπορικός κόσμος της Αθήνας, αποκλειστικός ιδιοκτήτης του κέντρου της πόλης, για αποζημίωση των φθορών που θα πραγματοποιηθούν σε κάποια κινητοποίηση από τους διοργανωτές, που αποδέχτηκαν τα αστικά κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Μπακογιάννη, με το Μπέζο της ΔΗΜΑΡ να μην μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του, καλώντας και αυτός με την σειρά του τους διαδηλωτές να πηγαίνουν από το πεζοδρόμιο, αξίζει να δούμε τις παρόμοιες αυταρχικές ρυθμίσεις που σημειώνονται στην Τουρκία.
Μια Τουρκία που φαίνεται προς το παρόν να εφαρμόζει τις αναδιαρθρωτικές απαιτήσεις της Ε.Ε. και να αφήνει στην άκρη την εμπειρία του κεμαλικού τρόπου διακυβέρνησης που προέβλεπε την ελευθερία του Στρατού να παρεμβαίνει αυτοβούλως στην πολιτική ζωή όταν έκρινε ότι τα πράγματα ξεφεύγουν από τον «κεμαλικό κανόνα», αναλαμβάνοντας αυτός να καθυποτάξει το εργατικό και αριστερό κίνημα, καθοδηγώντας και επιβάλλοντας τον απαιτούμενο κάθε φορά αντιδραστικό μετασχηματισμό της τουρκικής καπιταλιστικής οικονομίας, απογειώνοντας την κερδοφορία της αστικής τάξης, αναδιαρθρώνοντας παράλληλα τους όρους παραγωγής και αναπαραγωγής της εργατικής τάξης. Τώρα πια και μέσω συνταγματικής πρόβλεψης είναι η κυβέρνηση αυτή που απολαμβάνει το προνόμιο να κατεβάσει τον στρατό στο δρόμο ενάντια στις κοινωνικές αντιδράσεις, όπως συμβαίνει σε κάθε δυτικό αστικό κράτος που σέβεται τον Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό του!
Συμβουλευόμενοι το βιβλίο του Νίκου Μούδουρου «Ο Μετασχηματισμός της Τουρκίας» που επιχειρεί εκτός των άλλων να δει την σύγχρονη Τουρκία μέσω της πορείας συγκρότησης και εξέλιξης της αστικής τάξης, κατανοούμε:
α. Το Πραξικόπημα του 1960 ήρθε σαν η απάντηση της συμμαχίας στρατού-γραφειοκρατίας-κοσμικού κεφαλαίου και κεμαλικής διανόησης απέναντι στην αμφισβήτηση της εξουσίας τους από το Δημοκρατικό Κόμμα και τις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούσε.
β. Το Πραξικόπημα του 1980 έφερε στην επιφάνεια την ιδεολογική-πολιτική συμμαχία του κεμαλικού εθνικισμού με τον ισλαμισμό, ως ένα μέτωπο κατά «του κομμουνιστικού κινδύνου», ενώ η νέα δεξιά του κόμματος της Μητέρας Πατρίδας, του Οζάλ, εκπροσώπησε τη βίαιη μετάβαση στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας ενισχύεται το ισλαμικό κεφάλαιο, που εκπροσωπείται από το κόμμα του Ερντογάν, φορέα του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού της Τουρκίας.
Γ. Η κυριαρχία των Κεμαλιστών και του κοσμικού κεφαλαίου αμφισβητείται τη δεκαετία του 90'. Στις αρχές του 21ου αιώνα «το ξύπνημα του ισλαμικού κεφαλαίου επικεντρώθηκε πλέον όχι μόνο στη διεκδίκηση για ισότιμη συμμετοχή στη διαχείριση της εξουσίας, αλλά στην επιδίωξη για το μετασχηματισμό του κράτους και της οικονομίας και τελικά στον στόχο για ανάληψη ηγετικού ρόλου στη διαδικασία εμπέδωσης του νεοφιλελευθερισμού στη γειτονική χώρα».
Από την σκοπιά επομένως του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της προσαρμογής στο ευρωπαϊκό κεκτημένο διαπιστώνουμε ότι η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης θεσμοθετεί τις πιο ακραίες μορφές κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας, όπως αντίστοιχα έχει πράξει ο Σαρκοζί στη Γαλλία και ο Κάμερον στη Βρετανία, εμπλουτίζοντας το αστικό νομικό οπλοστάσιο ουσιαστικά με τις πιο βίαιες αντιδραστικές και καταπιεστικές προτάσεις της Ακροδεξιάς για την αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού-εργαζόμενου λαού.
Σε άρθρο της εφημερίδας Ταράφ (1-5-2012) με τίτλο «Προκάλεσες φθορά στο θωρακισμένο όχημα, δώσε χρήματα» αναφέρεται ότι: «Ο βουλευτής του CHP Κωνσταντινούπολης Σεζγκίν Τανρίκουλου ρώτησε το υπουργείο Δικαιοσύνης σχετικά με εξώδικο που πήγε σε οικογένεια στην Μερσίνα όπου αναφερόταν πως ¨Αποζημιώστε για την φθορά που προκάλεσε σε θωρακισμένο όχημα το παιδί σας¨.
Ο Τανρίκουλου βουλευτής Κωνσταντινούπολης ρώτησε σχετικά με αυτό το έγγραφο το υπουργείο Δικαιοσύνης. Στο έγγραφο που υπέβαλε στην βουλή ζητά από τον Εργκίν να απαντήσει τα παρακάτω ερωτήματα: ¨Πόσες οικογένειες των οποίων τα παιδιά είχαν δικαστεί, συλληφθεί ή καταδικαστεί στα πλαίσια του ΤΜΚ, έχουν καταδικαστεί και σε αποζημιώσεις ; Κατά το τελευταίο έτος συνολικά ποια ήταν τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν σε οικογένειες και στα παιδιά τους ; Πόσες είναι οι οικογένειες τα παιδιά των οποίων δικάζονται στα πλαίσια του ΤΜΚ στις οποίες έχει υποβληθεί αγωγή αποζημίωσης, ή τους ζητάνε λεφτά από το υπουργείο Εσωτερικών και τις νομαρχίες ; Σε πόσες από αυτές τις περιπτώσεις αθωώθηκαν, καταδικάστηκαν, προφυλακίστηκαν ή αφέθηκαν ελεύθεροι για να δικαστούν αργότερα ; Έγγραφο της 15-12-2011 της αστυνομίας Μερσίνας που πήγε στην οικογένεια του παιδιού Μ. Β. αναφέρει πως στο υπ. αρ. 33 A 0852 και στο υπ. αρ. 33 A 0903 θωρακισμένο όχημα προκλήθηκαν ζημιές 2.590 λιρών και έτσι ¨χρωστάτε στο υπουργείο οικονομικών 2.590 λίρες¨. Με βάση αυτό το έγγραφο ζητείται η αποζημίωση από την οικογένεια. Πως εξηγείτε αυτό το σκανδαλώδες αίτημα ; Από πότε άρχισε αυτή η πρακτική των αιτημάτων αποζημίωσης από τις οικογένειες των παιδιών ;¨.
Όμως η «ανεξάρτητη» τουρκική αστική δικαιοσύνη, που επιπλέον είναι «τυφλή» όπως και η αντίστοιχη ελληνική, έκρινε πως η βόμβες μολότοφ είναι «δολοφονικά όπλα». Η Sabah που κάνει αναφορά στο θέμα έχει ως τίτλο «ισόβια κάθειρξη για μολότοφ». Η τουρκική εφημερίδα γράφει πως το Ανώτατο Δικαστήριο της Τουρκίας έκρινε πως «οι βόμβες μολότοφ είναι όπλο που στόχο έχουν τη δολοφονία» και αποφάσισε την ισόβια κάθειρξη τριών κατηγορουμένων. Η υπόθεση αφορούσε 3 νέους από το Ντιγιαρμπακίρ που είχαν πετάξει βόμβες μολότοφ σε δημόσια κτίρια στην πόλη. Το δικαστήρια του Ντιγιαρμπακίρ τους είχε καταδικάσει σε 15 έτη κάθειρξης. Οι κατηγορούμενοι είχαν κάνει έφεση και είχαν οδηγήσει την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο το οποίο επιβάρυνε κι άλλο την ποινή.
Και στις δύο περιπτώσεις αναφερόμαστε σε ακραία μέτρα που λαμβάνονται ενάντια σε Κούρδους διαδηλωτές. Είναι σαφές ότι το τουρκικό κατεστημένο εκμεταλλεύεται τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία που έχει καλλιεργήσει στην κοινωνία εις βάρος της Κουρδικής μειονότητας που αγωνίζεται υπερήφανα για τα δικαιώματα της, ώστε να γίνουν αποδεκτές οι αυταρχικές ρυθμίσεις, που σύντομα θα γενικευτεί η χρήση τους, ιδιαίτερα κατά του εργατικού κινήματος και όποιου αμφισβητεί τις κυρίαρχες αστικές επιλογές. Αν βάλουμε όμως στη θέση του Κούρδου το μετανάστη, έχουμε μπροστά μας την ελληνική πραγματικότητα.
Ήδη η τουρκική κοινωνία χαρακτηρίζεται από βαθιές ταξικές ανισότητες. Η τεράστια απόκλιση του πλούτου που γεύεται η αστική τάξη και οι άθλιες εργασιακές σχέσεις, σε συνδυασμό με τις άσχημες συνθήκες ζωής και την ανέχεια που ταλανίζει την εργατική τάξη, πυροδοτούν την οργή και αγανάκτηση των εργαζόμενων, κάνοντας τις σημερινές διάσπαρτες εργατικές κινητοποιήσεις να φαίνονται ως τροχιοδεικτικές βολές του ταξικού αγώνα που πρόκειται να οξυνθεί.
Ο ελληνικός αστικός σχηματισμός και ο αντίστοιχος τουρκικός βρίσκονται σε ανταγωνισμό και αλληλεπίδραση. Μάλιστα, οι πολιτευτές των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Μπακογιάννη-Καμμένου, καλεσμένοι σε εκπομπές προκειμένου να ζητήσουν την ψήφο μας, συχνά προβάλλουν την Τουρκία ως πρότυπο αστικής ανάπτυξης, κρύβοντας βέβαια το ύψος των μισθών, την ανυπαρξία κοινωνικών παροχών ή την εργοδοτική τρομοκρατία.
Όμως, αντίστοιχα οι λαοί έχουν διαφορετικά πρότυπα και θυμόμαστε όλοι την αίσθηση που είχαν κάνει στην Τουρκία τόσο η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, όσο και οι πρόσφατοι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες.
Ας τα έχουμε επομένως και αυτά κατά νου γιατί ήδη η τουρκική οικονομία παρουσιάζει δυσάρεστα σημάδια.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
diktiospartakos.blogspot.com
