Είναι αυτή η θάλασσα που κουβαλάει στης Σαλονικης το λιμάνι, την εικόνα της Καλντέρας,
Είναι οι φωνές από τα καφενεία, όπου έχει ανάψει η κουβέντα.
Ο ήχος της καμπάνας είναι , που σκιρτά την ψυχή.
Είναι όλα αυτά που τόσο έντονα μυρίζουνε Ελλάδα. Είναι τα ρούχα της ψυχής μου όλα αυτά, μια προίκα ιερή που ποτε δεν πρόδωσα.
Κι εσείς μου δείχνετε Βόρεια. Μ´ εκείνους να ενώθεις, εκεί να μοιάσεις. Γκρίζο τοίχοι, μοναξιά, μεθυσμένα μουγκρητα στις μπυραριες, επιβολή και φόβος, ήλιος μουντος και φοβισμένος. Φεγγει σαν να φοβάται μην παραβαίνει κανά νόμο.
Και χρήμα πολυ χρήμα που νομοθέτης έχει γίνει. Και μου λέτε πως αυτό είμαι, Ευρωπαίος, έτσι να μαι.
Ν απαρνηθω τον ήλιο;
Ν απαρνηθω τη θάλασσα;
Ν απαρνηθω τ αμπέλια, τα ρέματα, τ άσπρα ασβεστωμενα ταπεινά και τίμια σπιτάκια;
Ν απαρνηθω την Παναγιά;
Ν απαρνηθω τον Περικλή, τον Αλέξανδρο και τον Σωκράτη;
Όλα τούτα είναι ότι ζω, όπως ζω κι ο λόγος που αναπνέω
Να τ απαρνηθω γιατι;
Για 2 δράμια υποταγμένη ελευθερία;
Για λίγα ψύχουλα ζητιανεμένη βοήθεια;
Για μια αβέβαιη προδομένη συμμαχία;
Οχι, εχει ζησει προσφυγιά αυτός ο τόπος
Δεν θα προσφυγεψετε και την ιστορία του.
