ΜΙΛΟΥΣΕ ο κ. Σαμαράς κοιτώντας το γραπτό του. Φάνταζε σαν ρήτορας ολκής στους μπροστινούς κι ακολουθούσαν πισινοί και τα μετόπισθεν.
Φίσκα η αίθουσα, αδιάβατος και ο διάδρομος με τους όρθιους «σεμνούς και ταπεινούς» και πώς να τους αντέξεις…Με τους πρωτοκλασάτους καθιστούς και, σε μια διάταξη φθίνουσας «σημαντικότητας» πιστών της «εθνικοφροσύνης». Καθένας στη θέση του και με τη «βουλιμία» του επιμελώς συγκρατημένη. Προσηλωμένοι στο καθήκον της στιγμής και μόνο το χειροκρότημα, ζεστό και αυθόρμητο, με…ρυθμιστή τον παρόντα και πρώτο μεταξύ ίσων κ. Καραμανλή. Όλοι τους προσηλωμένοι, το βλέμμα καρφωτό στον ομιλητή κι η μύτη να οσμίζεται ψητό. Οι μπροστινοί οσμίστηκαν υπουργείο και μη τους χαλάς το όνειρο. Οι πιο πίσω, κολλητοί στους μπροστινούς, ελπίζοντας κι αυτοί σε κοκαλάκι εξουσίας κι όλοι μαζί ένας κόσμος βρικολακιασμένων που το πίστεψαν πως τους θέλει ο λαός και δεν αντέχει μακριά τους.
ΤΟΥΣ έφερε ο φακός μπροστά μας σκανάροντας την εικόνα (τους) και μόνο τους χτύπους της καρδιάς τους δεν ακούσαμε. «Ερχόμαστε πρώτο κόμμα, παίρνουμε την πρωτιά, αλλά θα στρέξουν, άραγε, τα…κομούνια να κυβερνήσουμε;». Αυτοί, λοιπόν, στο όνειρο και με τη φαντασία τους να μοιράζονται υπουργεία, οι «παρακατιανοί» να ξεροσταλιάζουν στο κονάκι τους κι εμείς να τρέμουμε μη μας ξανάρθουν κι έχουμε ξανά «επανιδρύσεις», Βατοπέδια και Ζαχοπουλιάδες.
ΑΣ’ τους, λοιπόν, να ονειρεύονται κι εμείς ας κάνουμε το κουμάντο μας. Για κυβέρνηση-εγγύηση, που δεν θα’ χει να κάνει με μπόνους και άλλα φτιαχτά και σωτήρια της αθάνατης «εθνικοφροσύνης». Θέλει να παραμείνουμε στην Ευρώπη ο ψηφοφόρος και τρομάζει στην προοπτική της δραχμής, κρατάει σε απόσταση ασφαλείας τους καινοτόμους και ρηξικέλευθους των πειραματισμών, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα παραδοθεί στον κόσμο των βατοπεδινών και των κουμπάρων. Κι ούτε θα τυλίξει την τύχη του με το μπόνους των «50» για να (ξανα)αυθαδιάσουν οι αξέχαστοι «σεμνοί και ταπεινοί».
ΚΑΙ, βέβαια, δεν παρατάς το πρώτο κόμμα στη γωνιά, δεν αγνοείς τη βούληση της πλειοψηφίας (αφαιρουμένου του μπόνους των «50»), αλλά απλώνεις φιλικό χέρι για συγκυβέρνηση. Με αναλογικότητα υπουργείων και μετριασμό των μαξιμαλιστικών παραταξιακών επιδιώξεων. Με τα κόμματα «ευκαιρίας» σε μια σύνθεση ιδεών και συντονισμό με το εθνικό συμφέρον που ο κόσμος το ξέρει και το νιώθει.
ΚΙ όταν περάσει η μπόρα και διαβούμε το ποτάμι, ας’ τους τότε να τσακώνονται (μέχρι τελικής πτώσεώς τους), αλλά με την Ελλάδα «στητή κι ολόρθη» που λέει και ο ποιητής.
