Η Ελλάδα έχει μπει πλέον σε μια έντονη προεκλογική περίοδο υπό την σκιά της βαθιάς κρίσης που εξαθλιώνει την μεσαία τάξη, πνίγει κάθε ευκαιρία...
ανάπτυξης και ενός πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να πείσει για την αξιοπιστία του.
Η Ελληνική Ομογένεια ανά τον κόσμο παρακολουθεί τις εξελίξεις και για μια ακόμη φορά γίνεται μάρτυρας μιας απίστευτης τραγωδίας που θύματα της είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες αλλά και οι ίδιοι οι Ομογενείς. Όσοι δηλαδή εμπιστεύτηκαν το Ελληνικό Δημόσιο και επένδυσαν τις οικονομίες τους αγοράζοντας ομόλογα, βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση αφού μετά την απόφαση για το κούρεμα του δημοσίου χρέους και κατά συνέπεια και των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου έχουν υποστεί απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Η Πατρίδα για μια ακόμη φορά πληγώνει τα παιδιά της καθώς δεν είναι μονάχα η οικονομική απώλεια, αλλά κυριότερα το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά το Ελληνικό Κράτος εμφανίζεται αφερέγγυο προς τους πολίτες του, προς τους Έλληνες του εξωτερικού που το εμπιστεύτηκαν.
Ο συναισθηματικός δεσμός που ενώνει τους απόδημους με την γενέτειρα είναι πάντοτε ισχυρός και ακατάλυτος, μα σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται να πείσει ότι μπορεί να ανατρέψει τις συνθήκες που οδήγησαν στην κρίση. Χρειάζεται να πείσει για τις ειλικρινείς της προθέσεις να προβεί στις αναγκαίες αλλαγές, να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που θα προσφέρουν την συνταγή για ανάπτυξη και κατά συνέπεια έξοδο από την κρίση. Χρειάζεται ακόμη να ανατρέψει την αρνητική εικόνα που δημιουργήθηκε στο εξωτερικό και ζητά την συνδρομή της Ομογένειας. Αλλά δίχως να μπορεί να εγγυηθεί τα αυτονόητα προς τα μέλη της. Ότι δηλαδή μπορεί να αλλάξει και να προσφέρει ένα περιβάλλον αξιοπιστίας για την άνθιση της επιχειρηματικότητας, την δημιουργία ευκαιριών ανάπτυξης.
Οι Έλληνες του εξωτερικού, η πρώτη γενιά των αποδήμων πάντα θα γυρνά στην πατρίδα του, το πρόβλημα είναι ότι η δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πέμπτη γενιά που διανύουμε τώρα στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ν. Αφρική, τον Καναδά, χρειάζεται να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση που δίνει η πατρίδα όταν επενδύει στην καλλιέργεια σχέσεων με μακροπρόθεσμους στόχους.
Η Ελλάδα και το πολιτικό της σύστημα βάσισαν πάντα τις σχέσεις με την Ομογένεια σε τυχοδιωκτικά κριτήρια. Όποτε και όταν παρέστη ανάγκη οι Ομογενείς καλούνταν να προσφέρουν. Κανένας σχεδιασμός, καμία πολιτική που θα ευνοούσε και θα καλλιεργούσε περεταίρω τις σχέσεις τους με την Ελλάδα δεν έγινε. Αντίθετα, οι μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν για να υπηρετήσουν τους στόχους αυτούς, χειραγωγήθηκαν από τα κομματικά συμφέροντα και στο τέλος, με το πρόσχημα της κρίσης εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους.
Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται με τα ομόλογα των Ομογενών, που πολλοί από αυτούς επένδυσαν οικονομίες μιας ζωής για να τα αγοράσουν, πιστεύοντας ότι προσφέρουν στην Πατρίδα.
Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17η Ιουνίου θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά το αίτημα των ομολογιούχων που διεκδικούν την απόλυτη επιστροφή των οικονομιών τους στις τιμές κτήσης. Είναι θέμα τιμής περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για την Ελλάδα.
ανάπτυξης και ενός πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να πείσει για την αξιοπιστία του.
Η Ελληνική Ομογένεια ανά τον κόσμο παρακολουθεί τις εξελίξεις και για μια ακόμη φορά γίνεται μάρτυρας μιας απίστευτης τραγωδίας που θύματα της είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες αλλά και οι ίδιοι οι Ομογενείς. Όσοι δηλαδή εμπιστεύτηκαν το Ελληνικό Δημόσιο και επένδυσαν τις οικονομίες τους αγοράζοντας ομόλογα, βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση αφού μετά την απόφαση για το κούρεμα του δημοσίου χρέους και κατά συνέπεια και των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου έχουν υποστεί απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Η Πατρίδα για μια ακόμη φορά πληγώνει τα παιδιά της καθώς δεν είναι μονάχα η οικονομική απώλεια, αλλά κυριότερα το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά το Ελληνικό Κράτος εμφανίζεται αφερέγγυο προς τους πολίτες του, προς τους Έλληνες του εξωτερικού που το εμπιστεύτηκαν.
Ο συναισθηματικός δεσμός που ενώνει τους απόδημους με την γενέτειρα είναι πάντοτε ισχυρός και ακατάλυτος, μα σήμερα η Ελλάδα χρειάζεται να πείσει ότι μπορεί να ανατρέψει τις συνθήκες που οδήγησαν στην κρίση. Χρειάζεται να πείσει για τις ειλικρινείς της προθέσεις να προβεί στις αναγκαίες αλλαγές, να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που θα προσφέρουν την συνταγή για ανάπτυξη και κατά συνέπεια έξοδο από την κρίση. Χρειάζεται ακόμη να ανατρέψει την αρνητική εικόνα που δημιουργήθηκε στο εξωτερικό και ζητά την συνδρομή της Ομογένειας. Αλλά δίχως να μπορεί να εγγυηθεί τα αυτονόητα προς τα μέλη της. Ότι δηλαδή μπορεί να αλλάξει και να προσφέρει ένα περιβάλλον αξιοπιστίας για την άνθιση της επιχειρηματικότητας, την δημιουργία ευκαιριών ανάπτυξης.
Οι Έλληνες του εξωτερικού, η πρώτη γενιά των αποδήμων πάντα θα γυρνά στην πατρίδα του, το πρόβλημα είναι ότι η δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πέμπτη γενιά που διανύουμε τώρα στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ν. Αφρική, τον Καναδά, χρειάζεται να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση που δίνει η πατρίδα όταν επενδύει στην καλλιέργεια σχέσεων με μακροπρόθεσμους στόχους.
Η Ελλάδα και το πολιτικό της σύστημα βάσισαν πάντα τις σχέσεις με την Ομογένεια σε τυχοδιωκτικά κριτήρια. Όποτε και όταν παρέστη ανάγκη οι Ομογενείς καλούνταν να προσφέρουν. Κανένας σχεδιασμός, καμία πολιτική που θα ευνοούσε και θα καλλιεργούσε περεταίρω τις σχέσεις τους με την Ελλάδα δεν έγινε. Αντίθετα, οι μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν για να υπηρετήσουν τους στόχους αυτούς, χειραγωγήθηκαν από τα κομματικά συμφέροντα και στο τέλος, με το πρόσχημα της κρίσης εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους.
Η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται με τα ομόλογα των Ομογενών, που πολλοί από αυτούς επένδυσαν οικονομίες μιας ζωής για να τα αγοράσουν, πιστεύοντας ότι προσφέρουν στην Πατρίδα.
Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 17η Ιουνίου θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά το αίτημα των ομολογιούχων που διεκδικούν την απόλυτη επιστροφή των οικονομιών τους στις τιμές κτήσης. Είναι θέμα τιμής περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για την Ελλάδα.
