Με τον φακό της είχε αιχμαλωτίσει τις πραγματικές στιγμές της ζωής της Ελλάδας της
δεκαετίας του 50. Με τις αναζητήσεις των χαμένων γιών στον Ερυθρό Σταυρό, τα
παιδιά χωρίς παπούτσια στην επαρχία, τους νερουλάδες, τα έργα υποδομής (ΔΕΗ, κλπ) την κατάσταση στα νοσοκομεία, τα γεμάτα ορφανοτροφεία, τη διανομή φαγητού στα σχολεία. Ότι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Μόνο που οι φωτογραφίες της Βούλας δεν «χωρούσαν» στο τότε της ελληνικής πραγματικότητας. Τα σχολεία δεν την επισκέφθηκαν. Ο Έλληνας δεν ενδιαφερόταν να μάθει, να πληροφορηθεί.
Κι όμως αυτά τα «καλλιτεχνικά αφιερώματα» που συγκέντρωναν διάφορους
ειδήμονες του Πολιτισμού ήταν Κομμάτι της Πραγματικής Ζωής. Πέρασαν κι
ακούμπησαν μόνο την Ελλάδα που μιλούσε για «φωτισμό» της φωτογραφίας,
πετυχημένα κάδρα, νεκρές φύσεις. Γενικότερα η έκθεση έγινε αντικείμενο
συζήτησης κυρίως για την καλλιτεχνική προσπάθεια.
΄Ανθρωποι – δημιουργοί όπως η Βούλα – γιατί υπάρχουν κι άλλοι- πρώτα απ όλα
επιχείρησαν να σχολιάσουν την ουσία της ζωής και παρέμειναν άγνωστοι στους
πολλούς. Δεν έγινε αφιέρωμα στο Down Town. Kι όμως θα μπορούσε όπως έκανε
το Ρομάντσο της δεκαετίας του ’60.
Με αυτά κι άλλα οδεύουμε προς τις κάλπες την Κυριακή του Παραλύτου, κατά
την Ορθοδοξία. Πολλοί εκτίθενται.
Ας μην εκθέσουμε τις ψυχές μας … τοις κυσί.
Σας εύχομαι καλό βόλι...
