Εντάξει, έχει ζόρια η ζωή. Ύστερα, δεν μπορεί, θα έκανες κι εσύ την ζαβολιά σου… Αυτό όμως δεν είναι άλλοθι ώστε να μην διεκδικήσεις μέχρι ρανίδας τα όνειρα σου. Αφού κατάφωρη είναι η αδικία, σαρανταπληγιασμένη η ψυχή, το ‘κλεισε ο γείτονας το μαγαζί, «δεν φτάνουν τα λεφτά μπαμπά», δακρύζεις με τον καημό του φοιτητή, η υπομονή φλερτάρει με την αυτοκτονία, πες μου πως την έχεις δει εσύ; Θα αφήσεις τους αδιάβαστους, αυτούς που ‘βαλαν φαρδιά πλατιά την τζίφρα στην απεμπόληση της λαϊκής κυριαρχίας, να σου ανατρέψουν με τόση ευκολία την ζωή; Θα επιτρέψεις σε όσους δεν κόλλησαν ούτε ένα ένσημο, να υποθηκεύσουν τα πάτρια εδάφη και το μέλλον των παιδιών μας αυθωρεί; Να φρενάρουν την ανέλιξη «των ανθών της φυλής», όπως προσφυώς χαρακτηρίστηκε η νέα γενιά διά της γραφίδος Κοραή!
Σε αυτή την χρονική στιγμή που την περηφάνια σου έχουν σφόδρα ταπεινώσει, δώσε ένα μάθημα καλό σε αδιάβαστους και λαοπλάνους που από τα τηλεοπτικά παράθυρα υπερτονίζουν την τάχαμου στερνή τους γνώση… Ξέχνα τα δάκρυα τα παρθένα και μην διασπείρεις το θυμό σου όπως μικρός στα ανώφελα και στα χαμένα. Επικεντρώσου λοιπόν και στοχάσου πάνω στα νέα δεδομένα. Στο επίπλαστο εκμαγείο της ζωής, αδίκως ή και δικαίως στενάζεις, αλλά δεν θα βρεις ούτε εσύ ούτε η πατρίδα λυτρωμό, αν οι ελληνόπαιδες πάρουν σαν κυνηγημένοι το δρόμο για το μισεμό. Ναι, ο παράδεισος βρίσκεται εδώ! Στην πάλη, στους αγώνες χαλκεύεται η ψυχή και οι εμπειρίες σε μεταβάλλουν από κομπάρσο-ανθρωπάκι σε λέοντα-πρωταγωνιστή. Βάλτο επιτέλους να δουλέψει, πριν προκάνουν οι αμελέτητοι να ρίξουν την Ελλαδίτσα μας, δίκην μαινάδας, στης ιστορίας την ευνή!
Κατσάρας Γ. Γιάννης
