Η όξυνση της αντιπαράθεσης αυτή την περίοδο δεν είναι όμως μόνο αποτέλεσμα των εξελίξεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Είναι ταυτόχρονα προϊόν της προσπάθειας της Νέας Δημοκρατίας να κόψει ψήφους από το ΛΑΟΣ υιοθετώντας στοιχεία της ρητορικής του. Η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 9/09/07 έγραφε χαρακτηριστικά στο άρθρο με τίτλο Πρέσινγκ στο ΛΑΟΣ ότι: «Η αναφορά του Κ. Καραμανλή σε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. αν δε λυθεί το ζήτημα του ονόματος, δεν ήταν τυχαία και έγινε για να αφαιρεθεί ένα από τα όπλα του Γ. Καρατζαφέρη».
Επιθετικότητα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας;
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην εφημερίδα του Αμερικανικού Κογκρέσου «The Hill», γράφεται ότι κατατέθηκε ψήφισμα από τον πρόεδρο της υποεπιτροπής Ευρώπης της Βουλής, που υπογράφεται από 77 βουλευτές και καλεί «την ΠΓΔΜ να σταματήσει τη χρήση προπαγανδιστικών μέσων που συνιστούν εχθρικές ενέργειες κατά της Ελλάδας». Το μοτίβο περί επιθετικότητας της γειτονικής χώρας ακούγεται από πολλούς και διάφορους κύκλους και στη χώρα μας. Αξίζει να σκεφτούμε: Ποια επιθετικότητα και ποια απειλή; Ή: ποιος πραγματικά αποτελεί απειλή για ποιον;
Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι μια από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης. Η ανεργία φτάνει σήμερα το 37%, έχοντας κινηθεί για πολλά χρόνια στο 40%. Στην αλβανόφωνη μειονότητα, που αποτελεί το 22% του συνολικού πληθυσμού, η ανεργία φτάνει μέχρι και 60%! Το εξωτερικό της χρέος είναι πολύ μεγάλο και η αύξηση του ΑΕΠ ασθενική. Η παραοικονομία αντιστοιχεί στο 40% του ΑΕΠ της. Η χώρα αυτή πρέπει να εισαγάγει το πετρέλαιο και το αέριό της και το μεγαλύτερο τμήμα των μηχανημάτων που χρησιμοποιεί.
Από την άλλη, η Ελλάδα είναι η τρίτη μεγαλύτερη προμηθεύτρια της ΠΓΔΜ μετά τη Σερβία και τη Γερμανία. Τα τελευταία έντεκα χρόνια είναι η πρώτη ανάμεσα στους ξένους επενδυτές, με 223 εταιρείες που έχουν επενδύσει 850 εκ. ευρώ. Το πλειοψηφικό πακέτο των διυλιστηρίων ΟΚΤΑ έχει αγοραστεί από τα Ελληνικά Πετρέλαια. Το 68% της Stopanska Bank, της μεγαλύτερής της τράπεζας, έχει αγοραστεί από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας. Ο ΟΤΕ (και στη συνέχεια η Cosmote) έχει αποκτήσει τη 2η άδεια κινητής τηλεφωνίας. Στη χώρα επεκτείνονται διαρκώς ελληνικοί όμιλοι όπως της Alpha Bank, του Τιτάνα, του Μιχαηλίδη, του Νίκα κ.ά.
Σε αστυνομικό και στρατιωτικό επίπεδο -παρά τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών σε υλικό και εκπαίδευση, ως αντάλλαγμα για τη συμμετοχή ανδρών στη δύναμη που βρίσκεται στο Ιράκ- η δύναμη πυρός της χώρας συγκρίνεται με την αντίστοιχη του συνόλου των Ελλήνων …κυνηγών.
Το όνομά μας, η ψυχή μας; «Αμοιβαία αποδεκτή λύση»;
Η Σοφία Βούλτεψη στην «Απογευματινή» της 6/10/07 ανέλαβε να υπενθυμίσει, μιλώντας θεωρητικά για τα δημοκρατικά δικαιώματα, ότι: «Το κυριότερο ανθρώπινο δικαίωμα για κάθε έθνος και για κάθε άτομο είναι η ταυτότητά του. Πρέπει, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι μακεδονικό έθνος ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει (…) Η ταυτότητα των Μακεδόνων, που είναι ταυτότητα Ελλήνων, αποτελεί την ουσία του σκοπιανού προβλήματος». Παράξενο δημοκρατικό δικαίωμα της ταυτότητας! Μοιάζει να ισχύει για όλο το σύμπαν εκτός από τους βόρειους γείτονές μας. Ποια είναι άραγε η θέση της αρθρογράφου, αλλά και όσων συμφωνούν με αυτή, για την αντίστοιχη επιχειρηματολογία του τουρκικού κράτους απέναντι στους Κούρδους;
Είναι ενδιαφέρον ότι στη συζήτηση που άνοιξε για τις δηλώσεις του ….ότι είναι Τούρκος, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έβγαιναν από τα αριστερά λέγοντας: Γιατί φωνάζετε. Δεν σέβεστε το δικαίωμα του ατομικού αυτοπροσδιορισμού; Πολύ έντεχνο το «ατομικού». Δεν ήθελαν να δικαιώσουν το δικαίωμα του «συλλογικού» αυτό-προσδιορισμού ή ακόμη και του «εθνικού».
Είναι πολύ απλό. Αν μια χώρα διαφωνεί με το πώς ονομάζεται μια άλλη, ας το κουβεντιάσει. Τι να κάνουμε; Το σύνδρομο του Καραγκιόζη που θέλει να γίνει Μεγαλέξανδρος δεν είναι πια μόνο ελληνικό. Ας δημιουργήσουν οι δύο χώρες μια μεικτή και ανοιχτή επιτροπή ιστορικών και ας συζητήσουν το θέμα όσοι ενδιαφέρονται. Καλύτερα θα ήταν να μην ήταν και εθνικιστές και από τις δυο μεριές. Όμως, δικαίωμα να επιβάλει κάποιος στον άλλο πώς θα λέγεται, δεν υπάρχει. Αυτό δεν είναι παρά καθαρή καταπάτηση του δικαιώματος ενός έθνους στην αυτοδιάθεσή του, είναι καθαρή συμπεριφορά νταβατζή.
Με αυτή την έννοια, κάθε τοποθέτηση από δυνάμεις της Αριστεράς (σε όλο της δυστυχώς το φάσμα) ότι χρειάζεται «μια αμοιβαία αποδεκτή λύση», είναι εξαιρετικά παραπλανητική. Από πού κι ως πού -όχι καν ως αριστερή αλλά ως στοιχειωδώς δημοκρατική αντίληψη- έχει δικαίωμα μια χώρα να γίνεται ο ρυθμιστής του ονόματος μιας άλλης;
Η Αριστερά πρέπει να παλέψει για την πλήρη απεμπλοκή της χώρας από αυτή τη γελοία πολιτική. Είναι μια πολιτική που κάνει εμπάργκο και πεινάνε μικρά παιδιά για να έρθουν μετά να αλωνίσουν οι ελληνικές επιχειρήσεις, είναι μια πολιτική που καταλήγει να πουλάει τσαμπουκά στον ανίσχυρο και να γλείφει τους ισχυρούς εταίρους παρακαλώντας για μια «σύνθετη ονομασία», όταν αυτούς που στην Ελλάδα μιλούσαν για Σλαβομακεδόνες στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τους έστελνε στα δικαστήρια. Είναι μια πολιτική ιδιαίτερα επικίνδυνη την περίοδο που ανοίγει με το ζήτημα της ανεξαρτησίας η συγκυριαρχίας στο Κοσσυφοπέδιο και τη σύγκρουση συμφερόντων στην περιοχή.
Ο «μακεδονικός τσαμπουκάς» του ελληνικού εθνικισμού δεν υποστηρίζεται ούτε καν από την κοινή λογική: δεν μπορεί να τεκμηριώσει καμία πραγματική απειλή, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Είναι επιθετικότητα προς τα μέσα και προς τα έξω. Είναι πολιτική στρατηγική για «προβολή ισχύος» στο εξωτερικό και επιχείρηση ιδεολογικής ηγεμονίας στο εσωτερικό. Η Αριστερά και το κίνημα πρέπει να στοχοθετήσουν και να ανατρέψουν αυτή τη στρατηγική.
