Τα μεγαλύτερα στοιχήματα από την έναρξη της ελληνικής κρίσης χρέους πέφτουν τις ημέρες αυτές για το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών. Θα είναι ο... Αλέξης Τσίπρας και η Ριζοσπαστική Αριστερά το πρώτο κόμμα, όπως βγάζει η τάση σήμερα, ή στην πορεία θα τον ανακόψει ο Σαμαράς με διάφορες κεντροδεξιές (και μη) βοήθειες;
Όσοι έχουν σχέση με τα σχετικά γραφεία στοιχημάτων, μαθαίνουν ότι τα πονταρίσματα είναι μεγαλύτερα και από αυτά που έπεφταν για τα ασφάλιστρα κινδύνου ή και για την πτώχευση της χώρας (και τα οποία συνεχίζονται, για να μην ξεχνιόμαστε).
Η διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές είναι ότι τα άλλα δύο (και τρία για να ακριβολογούμε) πολιτικά πρόσωπα δεν παίζουν πια τον ρόλο που έπαιζαν πριν ένα μήνα. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα στοιχήματα.
Ο Βενιζέλος, που συνδέθηκε με την μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ, δεν δείχνει να συνέρχεται. Και μαζί με αυτόν ένα μεγάλο κόμμα βγάζει τόση πολιτική αμηχανία, όση έβγαζε η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου το 1977, λίγο πριν την οριστική συντριβή του 1981. Και βέβαια, σαφώς και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ανακάμψει μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, πλην όμως σήμερα, με βάση τα όσα δείχνουν οι μετρήσεις και τα στοιχήματα, βρίσκεται ακριβώς στο… μετέωρο βήμα του πελαργού.
Ο Κουβέλης κατάφερε να επιβιώσει στις διερευνητικές, αλλά πλέον δείχνει έντονα την αδυναμία ενός… εκκρεμούς του Φουκό, ανάμεσα στον επαναστατικό και ανατρεπτικό λόγο του Τσίπρα, και τον οικονομικό αστισμό (ή νέο-νοικοκυρισμό, όπως λένε κάποιοι) του Βενιζέλου. Επομένως, όπως βλέπουν και οι «μπούκηδες» σύντομα δεν θα έχει λόγο πολιτικής ύπαρξης και τα ποσοστά του θα απορροφηθούν σε μεγάλο βαθμό από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο για τον Καμμένο, μπορεί η υπόθεση με τα πρακτικά της Προεδρίας να μην του έκανε τόσο μεγάλο κακό, όσο είχαν υπολογίσει οι αντίπαλοί του, πλην όμως το έκανε στον εαυτό του… ο ίδιος, δια της πολιτικής του ανυπαρξίας. Ήταν πράγματι δύσκολο για τους υποστηρικτές ενός κόμματος του 10% του να αντιλαμβάνονται ότι ψήφισαν κάτι που δεν.. χρειαζόταν να υπάρχει την επομένη των εκλογών, παρά μόνο για να πάρει εκβιαστικά κάποιο υπουργείο σε περίοδο κρίσης!
Εύλογα το πολιτικό στοίχημα των εκλογών παίζεται μεταξύ Τσίπρα και Σαμαρά, όπως λένε πια όλοι. Όπως και παίζεται και στα γραφεία των «μπούκηδων».
Η απάντηση που παίζει όλο και περισσότερος τις τελευταίες ώρες είναι μήπως τελικά πρώτο κόμμα βγει η αποχή. Ποιός δεν αποκλείει οι νοικοκυραίοι που πήγαν «συστημένοι» για διαμαρτυρία στον Τσίπρα, να φοβηθούν τελικά τον αριστερό ριζοσπαστισμό και να μην πάνε στην κάλπη, αφού θα ντραπούν να ψηφίσουν κάτι άλλο. Και ποιος αποκλείει οι συντηρητικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ψήφισαν εκτός «μαντριού» τον Μάιο, να μην πάνε καθόλου να ψηφίσουν τον Ιούνιο, αφήνοντας τον μνημονιακό… συνασπισμό για άλλη μια φορά στα κρύα του λουτρού.
Αν τελικά η ψήφος του Μαΐου ήταν μια ψήφος διαμαρτυρίας, τύπου… ευρωεκλογών, μην αποκλείσετε για τον Ιούνιο, μια κάλπη με 40% αποχή όπως το 2009, όπου εμπρός του αδιεξόδου, πολλοί θα προτιμήσουν να δουν τα αποτελέσματα της ψήφου… των άλλων από τον καναπέ, Ή έστω από τις παραλίες (εάν έχουν ακόμη λεφτά) φοβούμενοι, πως ότι και αν ψηφίσουν, το κατάστημα, δεν πρόκειται να σωθεί.
