πράξεις καταστολής, στιγματισμού και διαπόμπευσης και την αρωγή "πρόθυμων" κοινωνικών συμμάχων. Με κύριο επιχείρημα την προστασία της δημόσιας υγείας υιοθετείται ένα ακραίο μέτρο που οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια. Η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και των προσωπικών στοιχείων ενός αυξανόμενου μέρα με τη μέρα αριθμού εκδιδόμενων οροθετικών γυναικών παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ιατρικό απόρρητο και προσβάλλει βαθιά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Η προστασία του κοινωνικού συνόλου από την εξάπλωση προβλημάτων, όπως το HIV/AIDS, ως ζήτημα δημόσιας υγείας και κοινωνικής πολιτικής, προϋποθέτει προγράμματα και υπηρεσίες, τόσο στο επίπεδο της ενημέρωσης- πρόληψης όσο και στο επίπεδο της ιατρικής και ψυχολογικής στήριξης όσων έχουν ήδη πληγεί. Δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο για την εκτόνωση του φόβου, του θυμού και της αβεβαιότητας που διατρέχουν την Ελλάδα της κρίσης, μέσα από το ρίξιμο του αναθέματος σε γυναίκες, συχνά πολλαπλά βεβαρημένες ήδη από το trafficking, την τοξικομανία, την ένδεια και την εκμετάλλευση.
Με την ίδια λογική που σήμερα δίνονται στη δημοσιότητα τα πρόσωπα και τα στοιχεία αυτών των γυναικών, αύριο, θα πει κάποιος ότι πρέπει να δημοσιοποιηθούν εκείνα των πελατών τους, στη συνέχεια των ερωτικών συντρόφων των πελατών τους, και, τελικά, όλων των φορέων του AIDS. Για τον ίδιο λόγο θα έπρεπε να δημοσιοποιηθούν και τα πρόσωπα όλων όσοι πάσχουν από κάθε είδους λοιμώδες νόσημα, είναι ή υπήρξαν τοξικομανείς, αντιμετωπίζουν κάποιας μορφής ψυχιατρική διαταραχή, και ο κατάλογος δεν έχει τέλος …
Με γραμμές κοινωνικού διαχωρισμού ανάμεσα στην «υγεία» και την «αρρώστια», το «ηθικό» και το «ανήθικο», δεν προστατεύεται το κοινωνικό σύνολο, αλλά γίνονται πιο βαθιά τα ρήγματα στην κλονιζόμενη συνοχή της κοινωνίας μας. Κύριο μέλημα της πολιτείας και της κοινωνίας πρέπει να είναι η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και η υποστήριξη της κοινωνικής ένταξης των ανθρώπων που αποτελούν θύματα μιας κατάστασης και σήμερα εμφανίζονται ως θύτες. Όσο συνεχίζεται η υποβάθμιση και η απαξίωση του κοινωνικού κράτους, οι κοινωνικά ευάλωτες ομάδες θα αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση, και η καταστολή θα υποκαθιστά την κοινωνική πολιτική και τη φροντίδα για τη δημόσια υγεία.
