Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών αποδεικνύεται ένα σκληρό παιχνίδι τακτικής όπου ο ένας προσπαθεί να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του άλλου, να τον...
παγιδεύσει και να τον εξουδετερώσει. Ιδιαίτερα εκείνοι που εγκαλούν τους άλλους για ανευθυνότητα την ώρα που η χώρα απειλείται να τιναχτεί στον αέρα, είναι ταυτόχρονα διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να «ταπώσουν» τον αντίπαλο.
Το όλο σκηνικό άλλους τους εξιτάρει, άλλους τους εξαγριώνει και άλλους τους φοβίζει: όσο η διαδικασία τραβάει σε διάρκεια το σύστημα κάνει τα πάντα για να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να γυρίσει το παιχνίδι προς όφελός του.
Απ’ ό,τι φαίνεται σήμερα η διαδικασία θα ολοκληρωθεί χωρίς να έχει τελεσφορήσει , χωρίς ηδλαδή να προκύπτει μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ή έστω αυτό για το οποίο πίεσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ώστε να φορτώσουν στον Τσίπρα όλη την ευθύνη, μια κυβέρνηση «ομηρίας» της Αριστεράς, με τον Τσίπρα στην κορυφή, τον Κουβέλη μέσα και την ψήφο ανοχής των δύο.
Στον αντίποδα του σκηνικού αυτού το ΚΚΕ ζητάει εκ νέου εκλογές για να τελειώνει η κοροϊδία των διερευνητικών και να μιλήσει ο λαός. Το ερώτημα είναι τι θα πει ο λαός για το ΚΚΕ στις επόμενες εκλογές αν τελικά αυτές προκύψουν. Με ένα κακό αποτέλεσμα στην πλάτη και την αίσθηση που έχει αφήσει σε μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων ότι «βγάζει την ουρά του απ’ έξω στα δύσκολα», αν μη τι άλλο έχει στερήσει από τον εαυτό του την έξωθεν καλή μαρτυρία. Μπορεί η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ να είναι συζητήσιμη και αμφιλεγόμενη σε πολλά πεδία, ιδεολογικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά, κλπ. ωστόσο στο επίπεδο της πολιτικής είναι παρών, στέλνει το μήνυμα ότι έχει τη διάθεσει να το παλέψει, έστω και με τους όρους του συστήματος (ενδεχομένως να πει κανείς ότι δεν είναι και τόσο έξω από αυτό) κι εν πάσει περιπτώσει δεν αρνείται να «λερώσει τα χέρια του» την κρίσιμη ώρα, κάνοντας συμβιβασμούς που για έναν «καθαρόαιμο» αριστερό ή ακόμα περισσότερο, κομμουνιστή θα ήταν αδιανόητοι.
Η βεβαιότητα για το τι είναι σωστό, τι είναι ολόσωστο και τι λάθος ή καταστροφή μπορεί να είναι ακλόνητη στο επίπεδο της ηγεσίας του ΚΚΕ όμως, ένας κόσμος από κάτω ταλαιπωρείται πλέον από την αμφιβολία και από τη σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι το κομμουνιστικό κόμμα αυτή τη στιγμή στη θέση να επιβάλλει τους δικούς του όρους στα άλλα κόμματα της αριστεράς , προωθώντας άμεσα εξελίξεις υπέρ του λαού...Θα ήταν τόσο μεγάλη «αυταπάτη» κάτι τέτοιο;
topontiki.gr
