από το υποσυνείδητό του, όσα “εντυπώθηκαν” στο μυαλό και την καρδιά εκείνη τη γονιδιακά μη συγκρίσιμη εποχή της μεγάλης μετάβασης, τα πολλά χρόνια που πέρασε στη λάθος πλευρά του Τείχους εξηγούν εν πολλοίς τη συμπεριφορική στρατηγική της Άνγκελα Μέρκελ. Σήμερα, στα χρόνια της προσωπικής υπεραξίας και μιας πολιτικής ηγεμονίας που, σε επίπεδο Γερμανίας μονάχα ο Καγκελάριος της Επανένωσης Χέλμουτ Κολ συνήθιζε να απολαμβάνει.
Η ισχυρότερη ηγέτης της Ευρώπης, και αυτονόητο brand name της Κεντροδεξιάς στην πιο ρεαλιστική εκδοχή της, κατάφερε να μετατοπίσει το CDU προς το κοινωνικό κέντρο και τον πολιτικό μεσαίο χώρο, σε σημείο που να είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες οι διαφορές του από τους Σοσιαλδημοκράτες του SPD.
Στην ενέργεια και την κοινωνική αλληλεγγύη, ακόμη και στην αναπροσαρμογή των μισθών προς όφελος των περισσότερων, οι Χριστιανοδημοκράτες θυμίζουν… αφόρητα την “Ατζέντα 2000″ με την οποία ο Γκέρχαρντ Σρέντερ κατάφερε να γκρεμίσει από την εξουσία τον Χέλμουτ Κολ.
Με τις διαφορές των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας… απονευρωμένες λοιπόν, οι εκλογές κρίνονται στη σύγκριση των ηγετών, εκεί όπου προκαλεί θυμηδία και μόνο η αναφορά στον Πέερ Στάινμπρουκ, μετά από μια αυτοκαταστροφική για τον υποψήφιο Καγκελάριο του SPD προεκλογική εκστρατεία, στη διάρκεια της οποίας ανέδειξε μονάχα αδυναμίες και υστερήσεις. Δικές του, φυσικά, όχι της Άνγκελα Μέρκελ.
Σύμφωνα ωστόσο με πολιτικούς αναλυτές και καθηγητές της πολιτικής ιστορίας, η “άρνηση καμπάνιας” την οποία έχει επιβάλλει στη Γερμανία η Άνγκελα Μέρκελ, θυμίζοντας τις “σιωπηρές καμπάνιες” του Μπίσμαρκ, αποτελεί ένα εκκωφαντικό αυτογκόλ. Που μελλοντικά θα πληρώσουν η Μέρκελ, η Γερμανία, η Ευρώπη στο σύνολό της.
Σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον της νέας κοινής πατρίδας μας, της Ευρώπης, η Μέρκελ αρνείται να συζητήσει τα πραγματικά προβλήματα της Γερμανίας, που θα άνοιγαν εκ των πραγμάτων τη συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα των λαών της Ευρώπης.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος αποφεύγει να γίνει δυσάρεστη, να μπει στην ουσία των πραγμάτων και των προβλημάτων, να επιχειρήσει να συνθέσει μια νέα εθνική ατζέντα, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό έστω και από γερμανική οπτική γωνία.
Ο φόβος όσων ανησυχούν για τις μακροχρόνιες επιπτώσεις από την ατζέντα… απάθειας που έχει επιβάλλει η Μέρκελ στη γερμανική κοινή γνώμη, έχει ως αφετηρία την αποστασιοποίηση των πολιτών από την πολιτική, καθώς δεν θα διακρίνουν ουσιώδεις και ηχηρές διαφορές μεταξύ των κομμάτων.
Το αξίωμα μάλιστα γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον, μετά από μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Τα πρόσωπα-ηγέτες που υπήρξαν φορείς μεγάλων ιδεών, ήταν το πιο ουσιαστικό μέσο-μήνυμα της ατζέντας που είχαν να παρουσιάσουν στις κοινωνίες στις οποίες απευθύνονταν. Όσες φορές όμως η ατζέντα ήταν προσωπαγής, δεν άντεξε και έσβησε μαζί τους.
Η Ευρώπη του μέλλοντος, όπως και η Γερμανία, χρειάζονται μια διαρκή μάχη ιδεών, από την οποία θα προκύψει το σενάριο της επόμενης μέρας, με όρους ρεαλισμού και προχωρημένες πιθανότητες… να κόψει εισιτήρια. Κάνοντας… τοπική αναισθησία στη Γερμανία, η Μέρκελ βάζει την Ευρώπη στον προθάλαμο της εντατικής.
http://ysterografa.gr/
