Παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις, η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόϊμπλε εξακολουθούν να θεωρούν ότι οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν για τα λάθη που διέπραξαν οι πολιτικοί τους. Αλλά τέτοια ηθικά επιχειρήματα, που επενδύονται στα προγράμματα της αδιαπραγμάτευτης λιτότητας, είναι σαθρά όταν αφήνουν υπεράνω κριτικής, αποσιωπούν ή συγκαλύπτουν το γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι οι Γερμανοί συναλλάσσονταν παράνομα με Έλληνες πολιτικούς για να προωθούν οικονομικά εταιρικά Γερμανικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Και όταν η Γερμανία συνεχίζει να κερδίζει από το αδύναμο ευρώ με τις εξαγωγές και βέβαια από τους τόκους που δανείων που χορηγεί με τα πλεονεκτικά επιτόκια. Και όταν ασκώντας τον ηγεμονικό της ρόλο στην Ευρώπη, όσο οι συνθήκες της κρίσης το επιτρέπουν, συνεχίζει να μετατρέπει το πολιτικοοικονομικό της πλεονέκτημα σε στρατηγικό-γεωπολιτικό με έμφαση στον ενεργειακό τομέα.
Σε κάθε περίπτωση παραμένει αβάσιμη και επικίνδυνη η εμμονή ότι οι Έλληνες πρέπει να τιμωρηθούν με ισοπεδωτική λιτότητα ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν φταίνε, ακόμη κι αν θα μπορούσε να υπάρξει, σε Ευρωπαϊκό πλαίσιο, ένας πιο ήπιος και ανθρώπινος τρόπος μετάβασης για την οργάνωση του Ελληνικού κράτους και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας του.
Στο ίδιο μήκος κύματος και παρά την αναμενόμενη καθίζηση των κρατικών εσόδων μετά από δύο χρόνια εφαρμογής ενός αποτυχημένου προγράμματος, η κ. Λαγκάρντ όχι μόνο δεν παραδέχεται την αποτυχία, αλλά επιτίθεται στους Έλληνες, καθιστώντάς τους υπεύθυνους για την τύχη των παιδιών τους αν δεν πληρώνουν τους φόρους, παρότι γνωρίζει ότι η συνεχιζόμενη ύφεση και τα οριζόντια φοροεισπρακτικά μέτρα έχουν ήδη ακυρώσει τη φοροδοτική ικανότητα του μικρομεσαίου Έλληνα. Όπως θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το «payback time», στο οποίο αναφέρθηκε στη συνέντευξή της στον Gaurdian, δηλαδή το ποια ώρα έχει φτάσει για να πληρώσει ποιος, ποιον και τι, ξεφεύγει κατά πολύ από τα τοπικά Ελληνικά όρια, αλλά και τα χρονικά όρια των πρόσφατων μνημονίων και δανειακών συμβάσεων της τελευταίας διετίας. Ο χρόνος ξεκινά από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη μετά από την παράτυπη συνεργασία Ελλήνων πολιτικών με την Goldman Sachs.
Αν εκείνο το γεγονός συνιστούσε μιαν «ύβριν» στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής ιδέας, που οδήγησε μέσα σε λίγα χρόνια στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας Γερμανικής Ευρώπης στη βρώμικη ποδιά των αγορών, τότε πράγματι ζούμε τις μέρες του payback, δηλαδή της πληρωμής, αλλά όχι με τη στενή οικονομική έννοια αλλά με την ευρύτερη ανθρώπινη και ηθική έννοια της «νέμεσης». Τώρα είναι, που όπως γράφει στο ποίημα του «Ντροπή της Ευρώπης» ο Γκύντερ Γκρας: «Πιες επιτέλους, πιες! φωνάζουν των Κομισάριων οι Χειροκροτητές, / αλλά οργισμένος ο Σωκράτης επιστρέφει στα χείλη γεμάτο το ποτήρι». Και τώρα είναι που η Γερμανία είτε θα βρει έναν αξιοπρεπή τρόπο να αναθεωρήσει τη στάση της ή τελικά θα οδηγήσει την Ευρώπη και τον κόσμο σε μια νέα μεγάλη περιπέτεια – δικαιώνοντας έτσι, μέχρι και σήμερα, αυτό που έγραφε ο Τόμας Μαν στην εισαγωγή του βιβλίου του «Το Μαγικό Βουνό» για τον (Πρώτο) Μεγάλο Πόλεμο «που με το αρχίνισμά του τόσα και τόσα άρχισαν και που ακόμα καλά-καλά δεν έπαψαν να αρχίζουν.»...
http://gnathion.blogspot.com
