ασήκωτο βάρος της διεκδίκησης αλλαγών στο υφεσιακό Μνημόνιο στο οποίο υποχρεώθηκε την άνοιξη του 2010 η χώρα μας. Αφετέρου, θα σημάνουν το βιολογικό τέλος του πολιτικού σχηματισμού που κυριάρχησε ολοκληρωτικά στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Στις 18 Ιουνίου, το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι πια το ίδιο. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Ευάγγελου Βενιζέλου να πείσει ότι το Κίνημα του οποίου ηγείται σήμερα θα παραμείνει στον πυρήνα των εξελίξεων, ενίοτε θα έχει λόγο και στη διαμόρφωσή τους, είναι αλήθεια ότι η εκλογική συρρίκνωση και πολιτική εξαϋλωση του ΠΑΣΟΚ, το οδηγεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Με ποσοστά που ενδεχομένως κινηθούν πιο κάτω ακόμη και από τα… χειρότερα της 6ης Μαϊου, ή έστω λίγο παραπάνω, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα μέλλον. Κυρίως επειδή η κοινωνική βάση του, έχει ήδη μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, το Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου βρίσκεται σε αναζήτηση… πολιτικής πελατείας. Μια αναζήτηση μάταιη, καθώς το συγκεκριμένο ΠΑΣΟΚ, αλλά και όπως οραματίζεται να το αλλάξει η ηγεσία του, δεν θα έχει τις δυνατότητες να εξελιχθεί σε έναν πολυτασικό σχηματισμό, ελκυστικό για τη μεσαία τάξη και την πλειοψηφία των μετριοπαθών ψηφοφόρων.
Στις κάλπες της 17ης Ιουνίου, πέφτει η αυλαία στην ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ. Κάτι που διαφαίνεται και από τις παρασκηνιακές ζυμώσεις και συζητήσεις για τη συγκρότηση ενός νέου φορέα, υπό τον Λουκά Παπαδήμο πιθανότατα, και με “σημιτικά” χαρακτηριστικά. Ένα κόμμα που δεν θα μπορέσει φυσικά να γίνει πλειοψηφικό, θα εκφράσει όμως πειστικότερο τον συστημικό συμβιβασμό, που το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρνει να αντικατοπτρίσει.
Εφόσον οι παραπάνω εκτιμήσεις γίνουν… εξελίξεις, η Ιστορία θα καταγράψει τον Γιώργο Παπανδρέου ως τον τελευταίο ηγέτη “εκείνου” του ΠΑΣΟΚ. Ενός ΠΑΣΟΚ που κυρίαρχησε πολιτικά για σχεδόν 30 χρόνια, οδήγησε ωστόσο την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Ο Γιώργος θα είναι και με τη βούλα, ο τελευταίος των Παπανδρέου.
