Γράφει ο Νίκος Δόικος
Ίσως είναι η πρώτη φορά, στην ιστορία του νεοελλαδικού κράτους, που διαμορφώνεται ευνοϊκή συγκυρία για τις κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις να αναλάβουν τις τύχες της χώρας.
Θα αποδειχτούν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων αν και τούτη τη φορά δεν κατορθώσουν να συνεργαστούν σε ένα ελάχιστο πλαίσιο πολιτικών συγκλίσεων, σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο, τουλάχιστον οι δυνάμεις εκείνες που βρίσκονται εντός ευρωπαϊκού τόπου και χρόνου. Σε ποιο πλαίσιο;
Νομίζω πως, με την αναπτυσσόμενη δυναμική του άξονα «Ευρώπη των κοινωνιών και όχι των κερδοσκόπων», πολύ σύντομα, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αναγκαστεί να συγκρουστεί απροσχημάτιστα με την ασύδοτη, επιθετική και ολοκληρωτική πλευρά των λεγόμενων «αγορών». Με όλην εκείνη την κτηνώδη γοητεία του αχαλίνωτου χρηματοπιστωτικού Κάμελοτ. Πρόκειται για πρωταρχική προϋπόθεση πολιτικής αυτονομίας.
Στον εκτεταμένο διαδικτυακό διάλογο της protovuliadialogou, τόσο εδώ, όσο και, κυρίως, στον κύκλο της Νέας Υόρκης, ασχοληθήκαμε με τα μέτρα που απαιτεί η «Αποτοξίνωση» των οικονομικών δράσεων ( βλέπε «Κρατικοποιείστε όσους παίζουν με κράτη» 22/2/2010, «Περί Οίκων Αξιολόγησης» 10/3/2008 και 27/4/2010, «Αποτοξίνωση και πραγματική Ανάπτυξη» 7/4/2010 και τελευταία «Για ποιαν Ελλάδα σε ποιαν Ευρώπη» 11/5/2012 ). Υπογραμμίστηκε εκεί πως μόνον
κατ’ ευφημισμόν μπορεί να αποκαλείται ελεύθερη η αγορά όταν επιτρέπει σε ανεξέλεγκτες επιχειρηματικές δυνάμεις να σκηνοθετούν την κατάρρευση μιας εθνικής οικονομίας ακριβώς επειδή επενδύουν στην προοπτική της κατάρρευσης. Πως δεν μπορεί να θεωρείται δημοκρατικό δικαίωμα, στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, ασύδοτες επιχειρηματικές δυνάμεις να κερδοσκοπούν εις βάρος της δημοσιονομικής ισορροπίας κρατικών οντοτήτων, εις βάρος δηλαδή των δικαιωμάτων εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης ολόκληρων κοινωνιών.
Στα καθ’ ημάς, τώρα, έχω μάλλον κουράσει επισημαίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πελατειακού Κράτους, της Δημόσιας Διοίκησης, της διασπάθισης Δημοσίου Χρήματος και της Παραοικονομίας (υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ) στην ολοσχερή παρακμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Τα τέσσερα αυτά πεδία αποτελούν κατά τη γνώμη μου και τις αιχμές μιας ανατρεπτικής ( αντιδιαχειριστικής) κυβερνητικής συνεργασίας. Μάλιστα, στην περίπτωση της διασπάθισης δημόσιου πλούτου, είναι καταγεγραμμένη η συντριπτική κοινωνική απαίτηση για κάθαρση (παραδειγματική τιμωρία πολλών) ως ελάχιστο αντίδωρο για τις πρωτοφανείς θυσίες των πολιτών.
Εάν οι μετα-μεταπολιτευτικές δυνάμεις δεν επιλέξουν την σύγκρουση σε αυτά τα μέτωπα και περιοριστούν σε πολιτικές αμβλύνσεων, συμβιβασμών και επίφασης εκδημοκρατισμού, θα οδηγηθούν σε πολιτική περιδίνηση και θα εκφυλισθούν σε έναν ακόμη απολυταρχικό μηχανισμό. Και τότε οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι αδυσώπητες και εκτός πολιτικού ελέγχου.
Στο πεδίο της Οικονομίας, είναι πλέον προφανής η ανάγκη να κινητροδοτηθεί μια οικονομία υγιούς παραγωγικότητας. Και, επιτρέψτε μου την επανάληψη, υγιές είναι το χειροπιαστό ( σε αντίθεση με τον κοπανιστό αέρα των τοξικών ), το πάνω απ΄το τραπέζι, αυτό που ταυτοποιείται με τον σωματικό και πνευματικό ιδρώτα προσώπων, ομάδων, κοινωνιών, κρατικών οντοτήτων.
Άλλο ένα εμβληματικό στοιχείο της μεταπολίτευσης με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη η κοινωνιοκεντρική συμμαχία είναι ο πανίσχυρος τρεϊντγιουνιονισμός. Το γεγονός ότι η Κοινωνία μας τελεί υπό την διαρκή ομηρία των συντεχνιών. Πρόκειται για ιδεολογικό έκτρωμα που ταυτίζει το συντεχνιακό με το κοινωνικό, δηλαδή το κατ’ουσίαν ατομικό με το συλλογικό συμφέρον.
Θα επαναλάβω πως, εάν, σε μιαν εποχή αναδιατυπώσεων, απαιτείται να μιλήσουμε με όρους ιστορικής- πολιτικής χωροταξίας τότε αριστερή, δηλαδή, κοινωνιοκεντρική πολιτική, είναι προφανώς αυτή που προάγει τα συλλογικά και συνολικά και, αντίθετα, δεξιά, δηλαδή ατομοκεντρική πολιτική είναι εκείνη που υπηρετεί τα ατομικά ή ομαδικώς οργανωμένα ατομικά ήτοι συντεχνιακά συμφέροντα. Ιδιαίτερα δε όταν αυτά τα συμφέροντα υπερβαίνουν το δημοκρατικό δικαίωμα κλαδικής διεκδίκησης και μετατρέπονται σε χονδροειδή εκβιασμό σύνολης της κοινωνίας.
Νομίζω πως μετά τις εκλογές της 17 Ιουνίου 2012 θα μετρηθούν οι κοινωνικές αντοχές μας και η σοβαρότητα των πολιτικών δυνάμεων. Μέσα από διαδοχικές ανατροπές θα κριθεί η ικανότητα μας να αναστήσουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη. Η ανατρεπτική κυβερνητική συνεργασία, εφόσον προκύψει, ας έχει κατά νου πως ένας κατ’ εξακολούθηση προδομένος λαός, που κάθε τόσο καλείται να πληρώσει το μάρμαρο της υψηλά ιστάμενης διαφθοράς, γίνεται εξαιρετικά ευάλωτος σε ολοκληρωτικές δοξασίες και αποφασισμένος για όλα, καθώς έχει πολύ λίγα να χάσει.
Ίσως είναι η πρώτη φορά, στην ιστορία του νεοελλαδικού κράτους, που διαμορφώνεται ευνοϊκή συγκυρία για τις κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις να αναλάβουν τις τύχες της χώρας.
Θα αποδειχτούν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων αν και τούτη τη φορά δεν κατορθώσουν να συνεργαστούν σε ένα ελάχιστο πλαίσιο πολιτικών συγκλίσεων, σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο, τουλάχιστον οι δυνάμεις εκείνες που βρίσκονται εντός ευρωπαϊκού τόπου και χρόνου. Σε ποιο πλαίσιο;
Νομίζω πως, με την αναπτυσσόμενη δυναμική του άξονα «Ευρώπη των κοινωνιών και όχι των κερδοσκόπων», πολύ σύντομα, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αναγκαστεί να συγκρουστεί απροσχημάτιστα με την ασύδοτη, επιθετική και ολοκληρωτική πλευρά των λεγόμενων «αγορών». Με όλην εκείνη την κτηνώδη γοητεία του αχαλίνωτου χρηματοπιστωτικού Κάμελοτ. Πρόκειται για πρωταρχική προϋπόθεση πολιτικής αυτονομίας.
Στον εκτεταμένο διαδικτυακό διάλογο της protovuliadialogou, τόσο εδώ, όσο και, κυρίως, στον κύκλο της Νέας Υόρκης, ασχοληθήκαμε με τα μέτρα που απαιτεί η «Αποτοξίνωση» των οικονομικών δράσεων ( βλέπε «Κρατικοποιείστε όσους παίζουν με κράτη» 22/2/2010, «Περί Οίκων Αξιολόγησης» 10/3/2008 και 27/4/2010, «Αποτοξίνωση και πραγματική Ανάπτυξη» 7/4/2010 και τελευταία «Για ποιαν Ελλάδα σε ποιαν Ευρώπη» 11/5/2012 ). Υπογραμμίστηκε εκεί πως μόνον
κατ’ ευφημισμόν μπορεί να αποκαλείται ελεύθερη η αγορά όταν επιτρέπει σε ανεξέλεγκτες επιχειρηματικές δυνάμεις να σκηνοθετούν την κατάρρευση μιας εθνικής οικονομίας ακριβώς επειδή επενδύουν στην προοπτική της κατάρρευσης. Πως δεν μπορεί να θεωρείται δημοκρατικό δικαίωμα, στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, ασύδοτες επιχειρηματικές δυνάμεις να κερδοσκοπούν εις βάρος της δημοσιονομικής ισορροπίας κρατικών οντοτήτων, εις βάρος δηλαδή των δικαιωμάτων εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης ολόκληρων κοινωνιών.
Στα καθ’ ημάς, τώρα, έχω μάλλον κουράσει επισημαίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πελατειακού Κράτους, της Δημόσιας Διοίκησης, της διασπάθισης Δημοσίου Χρήματος και της Παραοικονομίας (υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ) στην ολοσχερή παρακμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Τα τέσσερα αυτά πεδία αποτελούν κατά τη γνώμη μου και τις αιχμές μιας ανατρεπτικής ( αντιδιαχειριστικής) κυβερνητικής συνεργασίας. Μάλιστα, στην περίπτωση της διασπάθισης δημόσιου πλούτου, είναι καταγεγραμμένη η συντριπτική κοινωνική απαίτηση για κάθαρση (παραδειγματική τιμωρία πολλών) ως ελάχιστο αντίδωρο για τις πρωτοφανείς θυσίες των πολιτών.
Εάν οι μετα-μεταπολιτευτικές δυνάμεις δεν επιλέξουν την σύγκρουση σε αυτά τα μέτωπα και περιοριστούν σε πολιτικές αμβλύνσεων, συμβιβασμών και επίφασης εκδημοκρατισμού, θα οδηγηθούν σε πολιτική περιδίνηση και θα εκφυλισθούν σε έναν ακόμη απολυταρχικό μηχανισμό. Και τότε οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι αδυσώπητες και εκτός πολιτικού ελέγχου.
Στο πεδίο της Οικονομίας, είναι πλέον προφανής η ανάγκη να κινητροδοτηθεί μια οικονομία υγιούς παραγωγικότητας. Και, επιτρέψτε μου την επανάληψη, υγιές είναι το χειροπιαστό ( σε αντίθεση με τον κοπανιστό αέρα των τοξικών ), το πάνω απ΄το τραπέζι, αυτό που ταυτοποιείται με τον σωματικό και πνευματικό ιδρώτα προσώπων, ομάδων, κοινωνιών, κρατικών οντοτήτων.
Άλλο ένα εμβληματικό στοιχείο της μεταπολίτευσης με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη η κοινωνιοκεντρική συμμαχία είναι ο πανίσχυρος τρεϊντγιουνιονισμός. Το γεγονός ότι η Κοινωνία μας τελεί υπό την διαρκή ομηρία των συντεχνιών. Πρόκειται για ιδεολογικό έκτρωμα που ταυτίζει το συντεχνιακό με το κοινωνικό, δηλαδή το κατ’ουσίαν ατομικό με το συλλογικό συμφέρον.
Θα επαναλάβω πως, εάν, σε μιαν εποχή αναδιατυπώσεων, απαιτείται να μιλήσουμε με όρους ιστορικής- πολιτικής χωροταξίας τότε αριστερή, δηλαδή, κοινωνιοκεντρική πολιτική, είναι προφανώς αυτή που προάγει τα συλλογικά και συνολικά και, αντίθετα, δεξιά, δηλαδή ατομοκεντρική πολιτική είναι εκείνη που υπηρετεί τα ατομικά ή ομαδικώς οργανωμένα ατομικά ήτοι συντεχνιακά συμφέροντα. Ιδιαίτερα δε όταν αυτά τα συμφέροντα υπερβαίνουν το δημοκρατικό δικαίωμα κλαδικής διεκδίκησης και μετατρέπονται σε χονδροειδή εκβιασμό σύνολης της κοινωνίας.
Νομίζω πως μετά τις εκλογές της 17 Ιουνίου 2012 θα μετρηθούν οι κοινωνικές αντοχές μας και η σοβαρότητα των πολιτικών δυνάμεων. Μέσα από διαδοχικές ανατροπές θα κριθεί η ικανότητα μας να αναστήσουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη. Η ανατρεπτική κυβερνητική συνεργασία, εφόσον προκύψει, ας έχει κατά νου πως ένας κατ’ εξακολούθηση προδομένος λαός, που κάθε τόσο καλείται να πληρώσει το μάρμαρο της υψηλά ιστάμενης διαφθοράς, γίνεται εξαιρετικά ευάλωτος σε ολοκληρωτικές δοξασίες και αποφασισμένος για όλα, καθώς έχει πολύ λίγα να χάσει.
