Στη θέση του εκκολάπτεται ένα διάδοχο «σύστημα», του οποίου η εξουσία απορρέει από την ισχύ των δανειστών και τη θεσμική τους κατοχύρωση μέσα από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που οι κυβερνήσεις των δυόμισι χρόνων υπέγραψαν. Το κρίσιμο, λοιπόν, ερώτημα που θα απαντηθεί την Κυριακή είναι αν ο ελληνικός λαός θα προσφέρει σε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις τη δυνατότητα επιβίωσης.
Κατά τα φαινόµενα και σύμφωνα με όσα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, από την κάλπη θα βγει η διαφωνία της πλειονότητας του ελληνικού λαού με την πολιτική των μνημονίων. Πρόκειται, ωστόσο, για μια διαφωνία κατακερματισμένη, άναρθρη, ασχημάτιστη. Ταυτόχρονα, από την κάλπη θα βγει και η δυνατότητα των μέχρι τώρα συγκυβερνώντων να συνεχίσουν τη «δουλειά».
Δεδοµένων των συνθηκών, βάσιμα μπορεί να εκτιμήσει κάποιος ότι αυτή η δυνατότητα θα μετασχηματιστεί σε εντολή των δανειστών, την οποία δύσκολα θα αγνοήσουν οι Σαμαράς και Βενιζέλος, καθώς εγγράφως έχουν δεσμευτεί ότι θα συνεχίσουν να πολιτεύονται στο πλαίσιο των μνημονίων. Κάπως έτσι θα αποτραπεί η «ακυβερνησία»...
Ωστόσο στην κάλπη, στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα κατατεθούν απλώς ψευδαισθήσεις. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα περιγράψει το αίτημα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού για αλλαγή πορείας, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ανάπτυξη, για αξιοπρεπή διαβίωση, για ελπίδα και προοπτική.
Αυτό είναι το αίτηµα της κοινωνίας, η οποία - όπως συμβαίνει κατά κανόνα - δεν εμφορείται εκ προοιμίου από επαναστατικά ιδεώδη και ανατρεπτικές διαθέσεις, εκτός αν φτάσει στο «αμήν». Η ικανοποίηση αυτού του αιτήματος είναι το πολιτικό στοίχημα των επόμενων ετών...
