Την ώρα που η κυπριακή οικονομία φλερτάρει επίμονα με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, η κυβέρνηση, το κυβερνών κόμμα, ο τέως διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας και η αντιπολίτευση διαπληκτίζονται δημόσια για το ποιος φταίει που φθάσαμε ως εδώ. Την ώρα που οι πολίτες χάνουν τη δουλειά του ή βλέπουν το εισόδημά τους να μειώνεται καθημερινά, οι ιθύνοντες δείχνουν να είναι αλλού. Αντί να ενεργούν για να διορθώσουν τα πράγματα, βυθίζονται σε παιχνίδι απόδοσης ευθυνών. Αντί να σκέφτονται πώς θα συμμαζευτεί το έλλειμμα και το χρέος, πώς θα έλθει η περιβόητη ανάπτυξη, πώς θα μειωθεί η ανεργία από το 10% που βρίσκεται σήμερα, το πολιτικό σύστημα και ο τέως διοικητής κάνουν προεκλογικό αγώνα.
Οι αντιδράσεις των κυβερνώντων κατά του κ. Ορφανίδη δείχνουν καθαρά ότι βρέθηκε ο σάκος του μποξ, στον οποίο θα επιδιώξουν να φορτώσουν όλα τα λάθη που διαπράχθηκαν στην οικονομία. Θεωρώ ότι και ο κ. Ορφανίδης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Σίγουρα, όμως, δεν ευθύνεται για το σημερινό κατάντημα των δημοσιονομικών δεδομένων της Κύπρου. Ευθύνεται για το ότι δεν έβαλε σε λογαριασμό τις τράπεζες αποτρέποντας, όπως θα μπορούσε, την έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα. Για την πολιτική παροχών, όμως, με την οποία η κυβέρνηση Χριστόφια εξανέμισε το πλεόνασμα που παρέλαβε, δεν φταίει ο τέως διοικητής. Θα μπορούσε να παρέμβει δημόσια πολύ νωρίτερα. Αλλά δεν ήταν δικές του οι αποφάσεις που λήφθηκαν. Έχει κι αυτός, όμως, βάλει λιθαράκι στην εικόνα παράλυσης που εμφανίζει η Κύπρος τις τελευταίες ημέρες. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί την πρακτική του Προέδρου και του κυβερνώντος κόμματος να τον αναδείξουν σε αποδιοπομπαίο τράγο, για να μην φορτωθούν οι ίδιοι κανένα βάρος.
Ο τρόπος που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί την οικονομία, μου θυμίζει έντονα το πώς χρησιμοποίησαν για δεκαετίες το Κυπριακό. Πόσες φορές δεν έγινε και το Κυπριακό σάκος του μποξ, πόσες φορές δεν δαιμονοποιήθηκαν προτάσεις και σχέδια για προεκλογικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις. Αυτή η διαχρονική ανωριμότητα είναι που κατέστησε την ε/κ πλευρά αναξιόπιστη. Είναι μια πραγματικότητα, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Υπάρχει ακόμα χρόνος για να μη γίνει και η οικονομία θέατρο. Όπου θα δίνουν παράσταση οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι κομματικές ατζέντες ή οι αδυναμίες κάθε ευθυνόφοβου πολιτικού. Τον περασμένο Δεκέμβριο το πολιτικό προσωπικό της χώρας έβαλε στην άκρη τα μικρά και συμφώνησε σε ένα πρώτο πακέτο μέτρων. Φαίνεται ότι η ωριμότητα αυτή ήταν πρόσκαιρη. Μια αναλαμπή που έσβησε με την κλιμάκωση του προεκλογικού αχταρμά.
