Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις υιοθετούν την ίδια γραμμή: «η κατάσταση είναι κρίσιμη, καμία χώρα της Ε.Ε. δε θα μπορεί να απελευθερώσει τα 130 δισ. ευρώ που είναι στη διάθεση της Ελλάδας, εάν δεν υπάρξει κυβέρνηση η οποία να είναι σε θέση να λειτουργήσει και να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας».
Το άρθρο συνεχίζει λέγοντας πως εάν διακοπεί η εξωτερική χρηματοδότηση της Ελλάδας αυτό δε συνεπάγεται νομικά την έξοδό της από την ευρωζώνη. Σημαίνει απλώς πως η χώρα δε θα ικανοποιήσει τους πιστωτές της στο σύνολο του χρέους.
Ωστόσο, όπως αναφέρει, ο πειρασμός για έξοδο από την ευρωζώνη θα είναι μεγάλος προκειμένου η χώρα να πάρει ανάσα. Η Ελλάδα θα προχωρούσε σε υποτίμηση της νέας δραχμής, 50% ή 70%, γεγονός που θα οδηγούσε σε αύξηση του κόστους εισαγωγής κυρίως ενεργειακών προϊόντων.
Ο κίνδυνος θα εντοπιζόταν τότε στο ενδεχόμενο απόσυρσης των πορτογαλικών, ισπανικών, ιταλικών και γαλλικών καταθέσεων, εξαιτίας του φόβου των καταθετών ότι η χώρα τους θα έπραττε το ίδιο, και τοποθέτησής τους στη Γερμανία, γεγονός που θα προκαλούσε κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Για την αποφυγή αυτής της μετάδοσης κινδύνου, η ΕΚΤ θα απαιτούνταν αλλάζοντας το ρόλο της, να εγγυηθεί τις καταθέσεις και να αγοράσει το χρέος των χωρών σε δυσκολία.
Αναλυτές τονίζουν ότι για την αποτροπή αυτού του σεναρίου, θα χρειαζόταν νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι πολίτες θα αποδέχονταν να απολέσουν ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων που δάνεισαν στην Ελλάδα. «Ένας απαράδεκτος παραλογισμός» καταλήγει το άρθρο.
