Ψέμα: Ο Ελληνικός λαός έζησε και ζει, πάνω από τις οικονομικές του δυνατότητες..
Ένα επιχείρημα της συστημικής προπαγάνδας που οφείλεται σε εσφαλμένα δεδομένα. Στα "επίσημα λογιστικά" της Ελλάδας, ο υπολογισμός του ύψους του ΑΕΠ δεν περιλαμβάνει την παραοικονομία, η οποία αν είχαμε κράτος δε θα ήταν παραοικονομία, αλλά οικονομία, που θα συνυπολογίζονταν στο συνολικό "Τζίρο" της Ελλάδας, το ΑΕΠ.
Η παραοικονομία (η οικονομική δραστηριότητα που δεν δηλώνεται και δεν προσμετράται στο ΑΕΠ) αφορά κυρίως σε πωλήσεις υπηρεσιών που δεν δηλώνονται . Δε θα προσπαθήσω να υπολογίσω το ποσοστό της παραοικονομίας, όμως όποιος έχει επαφή με την πραγματική αγορά, γνωρίζει ότι σε αρκετά επαγγέλματα που αφορούν υπηρεσίες (γιατρός, δικηγόρος, υδραυλικός και ένα σωρό άλλα επαγγέλματα) το ποσοστό της μη δηλωμένης πώλησης είναι συντριπτικό.
Τα έσοδα από την παραοικονομία, δεν φορολογούνται. Η μαύρη εργασία στερεί από τα ασφαλιστικά ταμεία έσοδα. Πηγή των οικονομικών προβλημάτων λοιπόν είναι η παντελής έλλειψη κράτους, μηχανισμών ελέγχου, αστυνομίας, κ.λ.π. πράγμα για το οποίο ευθύνεται σύσσωμο το σημερινό πολιτικό κατεστημένο και όχι εμείς οι Ελληνες που "κάναμε τρελή ζωή και ξοδεύαμε περισσότερα από όσα βγάζαμε". Αυτό που αποσιωπούν όλοι οι παπαγάλοι, είναι ότι τα Ελληνικά νοικοκυριά είναι τα λιγότερο χρεωμένα νοικοκυριά στην Ευρώπη, οι καταθέσεις των Ελλήνων σαν ποσοστό του ΑΕΠ είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη και συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για επίπεδο ζωής μεγαλύτερο από το επιτρεπόμενο.
Ψέμα: Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και αναγκάζεται να εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει και συνεπώς δημιουργείται έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο.
Η απόκρυψη μέρους της αλήθειας, ισοδυναμεί με ψέμα και γι αυτό στα δικαστήρια, όταν οι μάρτυρες δίνουν όρκο, δεν ορκίζονται απλώς να πουν την αλήθεια, αλλά να πουν ΟΛΗ την αλήθεια, χωρίς να προσθέσουν ή να αποκρύψουν τίποτε.
Αυτό λοιπόν που μας αποκρύπτουν οι παπαγάλοι του συστήματος, είναι το σημαντικότερο μέρος της αλήθειας, ότι δηλαδή η έλλειψη παραγωγής, οφείλεται στους ίδιους, αυτούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα μεταπολιτευτικά, αυτούς που έκλεισαν Ελληνικές επιχειρήσεις με πολύ μεγάλη δυναμική (Πειραϊκή Πατραϊκή, Μινιόν, Πίτσος κ.λ.π.), αυτούς που κυνηγούν τις Ελληνικές επιχειρήσεις και τις πολεμούν αντί να τις στηρίζουν (creta farm), αυτούς που αντί να αναπτύξουν την Ελληνική βιομηχανία οχημάτων (ΕΛΒΟ) την κρατούν σε καταστολή με τους ανίκανους ξαδέρφους που διορίζουν στη διοίκηση της, αυτούς που απαξιώνουν την Ελληνική βιομηχανία όπλων αντί να την αναπτύξουν, αυτούς που έκλεισαν όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες στην Ελλάδα, αυτούς που δεν έκαναν τόσα χρόνια μια σοβαρή καμπάνια για τον τουρισμό μας, αυτούς που κατέστρεψαν αντί να υποστηρίξουν και να προβάλουν την αγροτική μας παραγωγή, αυτούς που καίνε ότι πάει να φυτρώσει στην έρημη τούτη γη.
Και όχι μόνο αποκρύπτουν την αλήθεια ότι δηλαδή αυτοί είναι υπεύθυνοι για την κατάντια μας, αλλά με απίστευτο θράσος, ακόμα και όσοι διετέλεσαν υπουργοί και συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας μας επι χρόνια, προσπαθούν να φορτώσουν τις ευθύνες στον Ελληνικό λαό, την κακιά μας τύχη και τον άσχημο χαρακτήρα μας και αυτό είναι ψέμα.
Ψέμα: Είμαστε λαός διεφθαρμένος και άρα έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουνε.
Πουθενά, ποτέ και καμία κοινωνία δεν στήριξε την ευημερία και την επιβίωση της στην καλή θέληση και το ήθος των πολιτών. Ακόμα και στην εποχή των σπηλαίων, υπήρχαν άγραφοι κανόνες (π.χ. "Δεν φλερτάρουμε τη γυναίκα του αρχηγού όταν αυτός κυνηγά μαμούθ") των οποίων η μη τήρηση επέφερε την κατακραυγή, την απεμπολή ή και το θάνατο του παραβάτη στο βωμό της επιβίωσης της ομάδας. Σε όλες τις επιτυχημένες κοινωνίες, υπήρχαν νόμοι. Νόμοι είναι το σύνολο των γραπτών κανόνων που ρυθμίζουν τις σχέσεις των πολιτών και δε νοείται κράτος χωρίς δίκαιο ούτε και δίκαιο χωρίς το κράτος που θα το εφαρμόσει. Κράτος - δικαίου λένε οι καθηγητές στα συγγράμματα τους. Τόσο η εφαρμογή των νόμων όσο και η παροχή παιδείας που να δημιουργεί υπεύθυνους ενεργούς σκεπτόμενους πολίτες είναι αρμοδιότητες της πολιτείας. Αρα ο εξεταζόμενος ισχυρισμός δεν είναι σωστός. Το στίγμα το δίνει πάντα η κυβέρνηση - όχι ο πολίτης.
Για τη σημερινή έλλειψη παιδείας και την επικράτηση της διαφθοράς φταίνε οι κυβερνώντες και όχι οι πολίτες. Αυτοί είναι οι διεφθαρμένοι και φροντίζουν να απαξιώνεται η παιδεία που λαμβάνουν οι πολίτες (ωστε να μπορούν να τους χειραγωγούν) και η δικαιοσύνη (ώστε να μην πληρώνουν τις παρανομίες τους).
Το μόνο που μπορεί να κάνει ο έντιμος πολίτης, είναι να μη συμμετέχει στις απατεωνιές τους και να διατηρήσει το ήθος του. Το προσωπικό και οικογενειακό κόστος όμως σε περίπτωση που θα πολεμήσει το διεφθαρμένο σύστημα είναι τεράστιο και η μόνη κατηγορία που μπορεί να απαγγελθεί στον έντιμο πολίτη, είναι ότι δεν ανέλαβε το τεράστιο αυτό κόστος για να καθαρίσει την πατρίδα μας από τη σήψη, ότι δηλαδή δεν στάθηκε στο ύψος του Χριστού που σταυρώθηκε για να σώσει όλους εμάς τους δειλούς διεφθαρμένους ανθρώπους.
Ψεμα: Δημοκρατία έχουμε. Να μην τους ψηφίζαμε.
Ο κοινοβουλευτισμός, είναι ολιγαρχία και μόνο καταχρηστικά και κατ' επίφαση το πολίτευμα σήμερα ονομάζεται δημοκρατία.
Για να υπάρξει δημοκρατία, θα πρέπει να υπάρχουν τρείς προϋποθέσεις:
- Ισηγορία. (ϊση πρόσβαση στο βήμα). Δεν υπάρχει, αφού το σημερινό βήμα είναι η τηλεόραση, στην οποία η πρόσβαση ελέγχεται απολύτως. Τις ημέρες αυτές, μας βομβαρδίζουν με τα ψέμματα τους τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Σαμαράς και οι υπόλοιπες μαριονέτες της ολιγαρχίας ενώ κανένα από τα υπόλοιπα είκοσι και βάλε κόμματα που μετέχουν στις εκλογές δεν μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση στο βήμα.
- Ισονομία. Δεν υπάρχει (νόμοι περί ευθύνης υπουργών, παραδικαστικά κυκλώματα κ.λ.π.)
- Ισοκρατία (ίση δύναμη ψήφου). Δεν υπάρχει. (Ο εκλογικός νόμος είναι τέτοιος που την καταργεί, αφού η ψήφος του ψηφοφόρου του μικρού κόμματος δεν έχει την ίδια βαρύτητα με αυτήν του ψηφοφόρου των μεγάλων κομμάτων.
Τέλος, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς τις εσωκομματικές διαδικασίες (εκλογή Παπανδρέου, εκλογή Βενιζέλου), την εσωκομματική πειθαρχία (διαγραφέντες δεύτερου μνημονίου) και άλλα πολλά που καθιστούν εμφανές ότι το πολίτευμα μας μόνο δημοκρατία δεν είναι.
Εντάξει, δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά γιατί το πολίτευμα που έχουμε είναι ολιγαρχικό;
Διότι για να αποκτήσει κάποιος πρόσβαση στο βήμα, χρειάζονται χρήματα. Για να είναι υποψήφιος στις εκλογές, χρειάζονται πολλά χρήματα, για να εκλεγεί χρειάζονται πάρα πολλά χρήματα και για να κερδίσει ενα κόμμα τις εκλογές χρειάζονται πακτωλοί χρημάτων. Μόνο όποιος διαθέτει τα χρήματα αυτά μπορεί να εκλεγεί. Και επειδή τόσα χρήματα είναι πολύ δύσκολο να διαθέσει ένας ιδιώτης, οι υποψήφιοι στρέφονται σε πλούσιους χρηματοδότες για να τα εξασφαλίσουν. Οχι χωρίς αντάλλαγμα βεβαίως. Και τα πολλά χρήματα δίνονται έναντι μεγάλων ανταλλαγμάτων. Ετσι, όταν ο υποψήφιος εκλεγεί, θα πρέπει με τη σειρά του να τηρήσει τις υποσχέσεις του προς τον χρηματοδότη, άρα θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του χρηματοδότη και όχι της κοινωνίας.
Οσοι υποψήφιοι θα δεχθούν χωρίς αναστολές τους όρους των χρηματοδοτών προκειμένου να ανέβουν στην εξουσία, θα συγκεντρώσουν προεκλογικά τα φώτα της δημοσιότητας, θα εξηγούν με μεγάλη σοβαρότητα τις μεγαλύτερες ανοησίες, θα λένε με το μεγαλύτερο θράσος τα μεγαλύτερα ψέμματα και θα ανεβουν στην εξουσία. Οι φτωχοί και οι ηθικοί υποψήφιοι είναι καταδικασμένοι στην αφάνεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τελευταίες εκλογές, στις οποίες οι νέοι υποψήφιοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο την έλλειψη πόρων και χρημάτων, αλλά και τη συστημική προπαγάνδα.
Ετσι εξηγείται πως γίνεται να κυβερνάνε την Ελλάδα δεκα σόγια τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι γόνοι, δεν κληρονομούν τις πολιτικές αρετές των προγόνων τους. Τη δουλικότητα κληρονομούν και την έλλειψη ήθους. Ετσι την πολιτική εξουσία νέμονται οι λίγοι εκλεκτοί που έχουν αποδείξει την αφοσίωση τους στους χρηματοδότες. Και όταν κυβερνά μια ομαδα λίγων, το πολίτευμα ονομάζεται ολιγαρχία.
Η ολιγαρχία εξυπηρετεί ΠΑΝΤΑ τα συμφέροντα των πλουσίων και γι αυτό ο Αριστοτέλης την κατέταξε στις παρεκλίσεις και όχι στα ορθά πολιτεύματα.
Ψεμα: Οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι και δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση.
Κρίνοντας από τα αποτελέσματα της τριακονταετούς διακυβέρνησης απο το πολιτικό κατεστημένο, κάποιος θα μπορούσε να καταλήξει σε δύο συμπεράσματα: Ειτε οτι όλοι οι πολιτικοί που κυβέρνησαν "αυτόν τον τόπο" είναι ανίκανοι, είτε ότι είναι προδότες. Είναι πολύ πιο ασφαλές και για εμάς και για το κατεστημένο να πιστεύουμε ότι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι, παρά προδότες. Οποιος πιστεύει οτι όσα συμβαίνουν σήμερα οφείλονται σε ανικανότητα, μπορεί ακίνδυνα και ελεύθερα να διαμαρτύρεται, να γκρινιάζει και να θυμώνει με τον εαυτό του που τους ψήφισε που δεν κατάλαβε πιο πριν ότι είναι ανίκανοι κι αυτοί, ενώ όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά οφείλονται σε προδοσία, δεν έχει πλέον άλλη επιλογή από το να τιμωρήσει τους προδότες.
Πολλές φορές ακούγονται αρνητικά σχόλια όταν χρησιμοποιείται η λέξη προδοσία. Ο χαρακτηρισμός κάποιου ως προδότη μας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό κουκουλοφόρους της κατοχής και επειδή οι σημερινοί δωσίλογοι δεν φορούν κουκούλα (σήμερα αντί να ντρέπονται υπερηφανεύονται) αδυνατούμε να τους χαρακτηρίσουμε ως τέτοιους.
Ο ορισμός όμως της λέξης προδοσία, δεν περιλαμβάνει αναφορά σε κουκούλες και καταδότες:
Προδοσία είναι η αθέτηση των υποσχέσεων και υποχρεώσεων ενός ατόμου προς μια ομαδα ατόμων. (1) Οταν λοιπόν κάποιος υπόσχεται ότι θα βελτιώσει τη ζωή μας ενώ εξ αρχής σχεδιάζει την υποβάθμιση της, αυτός είναι προδότης και δε χρειάζεται να φορά κουκούλα ή άλλο διακριτικό. Ο πολιτικός που ορκίζεται πίστη στο σύνταγμα και τους νόμους και στον Ελληνικό λαό ο οποίος στη συνέχεια αντί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εχθρών του λαού, είναι προδότης, είτε φορά είτε δεν φορά κουκούλα.
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ
(1) Ο ορισμός της προδοσίας από την wikipedia: Με τον όρο προδοσία, εκ του ρήματος προδίδω, χαρακτηρίζεται γενικότερα η οποιαδήποτε αθέτηση υποχρεώσεων έναντι διαπιστευμένων μέσα σε μια σχέση κοινωνική, μεταξύ ατόμων, ή οργανώσεων, ή μεταξύ και αυτών τούτων, ατόμων και οργανώσεων, ή ακόμα και σε διεθνείς σχέσεις, μεταξύ κυβερνήσεων συμμάχων χωρών, π.χ. προδοσία φίλων, συνεταίρων, σωματείων, συμβαλλομένων εταιρειών, ή μελών ή υπαλλήλων μετ΄ αυτών κ.λπ..
Κύρια αιτία μιας τέτοιας εκδήλωσης είναι η ηθική κατωτερότητα που μπορεί να οφείλεται σε βαθύτερα αίτια ψυχολογικής σύγκρουσης και που μπορεί να προβάλλεται, κατά τον δράστη, είτε ως εκδίκηση, είτε για διάφορους άλλους ιδιοτελείς σκοπούς π.χ. η «προδοσία του Ιούδα» για «τριάκοντα αργύρια».
