Έρχονται εκλογές και πολλοί από εμάς βρίσκονται σε σύγχυση. «Να πάω να ψηφίσω ή να μην πάω; Κι αν πάω, τι να ψηφίσω; Δεν είμαι με κανέναν ικανοποιημένος.
Καλύτερα να μην ψηφίσω κανέναν. Αλλά γιατί να απέχω; Όχι, δεν θα απέχω. Πρέπει μέχρι την Κυριακή να αποφασίσω. Θα κάνω μια έρευνα να δω τι θα ψηφίσουν οι γύρω μου». Αυτές ίσως είναι σκέψεις που κάποια στιγμή πέρασαν από το μυαλό όλων μας αυτές τις μέρες. Το τι θα αποφασίσει τελικά ο καθένας αποτελεί προσωπική επιλογή, επηρεασμένη βέβαια από διάφορους παράγοντες.
Με ποια κριτήρια όμως επιλέγουμε τον ηγέτη που θα υποστηρίξουμε με την ψήφο μας; Αρχικά, η πειθώ και τα συνθήματα παίζουνε πολύ σημαντικό ρόλο. Ή τουλάχιστον παίζανε κάποτε…Έπειτα η προσωπικότητα του κάθε πολιτικού αρχηγού, καθώς και η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου τους κάνει να επιλέγουν κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Σαφώς παίζει μεγάλο ρόλο και η προσωπικότητα εκείνων που θα ψηφίσουν. Πόσο πείθονται πια από τα λόγια των πολιτικών; Ποια ιδεολογία τους ταιριάζει; Πόσο παρασύρονται από το πλήθος;
Ωστόσο και τα ΜΜΕ παίζουν το ρόλο τους. Το πως παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι τα γεγονότα σε συνδυασμό με την προσωπικότητα των πολιτών, θα λέγαμε ότι έχει γεννήσει κάποια στερεότυπα για τον πολιτικό και τον πολίτη. Και ποια είναι αυτά; Τα χαρακτηριστικά που πλαισιώνουν τον πολιτικό στο μυαλό μας (και ίσως όχι μόνο στο μυαλό μας) είναι ότι εξαπατά, είναι απατεώνας, ψεύτης, πλούσιος, δεν τον αγγίζει ο νόμος, είναι διεφθαρμένος και ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική και οικονομική του δύναμη. Από την άλλη πλευρά, ο πολίτης παρουσιάζεται ως έντιμος, φτωχός, νομοταγής, που θέλει την αλήθεια και που ενδιαφέρεται για την οικογένεια του και την κοινωνία. Σίγουρα κάποιοι θα συμφωνείτε με αυτά και κάποιοι θα διαφωνείτε. Και καλά θα κάνετε! Γιατί αυτά δεν χαρακτηρίζουν ούτε όλους τους πολιτικούς ανεξαιρέτως, ούτε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως.
Κλείνοντας, θα ήθελα να δούμε την ψυχολογία του «αναποφάσιστου», μιας και κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό σε αυτή την εκλογική περίοδο. Ίσως είναι και ο μοναδικός ορισμός που άλλαξε σε αυτές τις εκλογές. Ως αναποφάσιστος αποκαλούνταν εκείνος που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχε αποφασίσει τι θα ψηφίσει και ήταν εκείνος που πολύ εύκολα μπορούσε να επηρεαστεί από τις ομιλίες των ηγετών. Εξάλλου όλος αυτός ο προεκλογικός αγώνας με τις ομιλίες, τις διαφημίσεις και τα φυλλάδια απευθύνεται κατά κύριο λόγω σε αυτούς που ακόμη δεν έχουν αποφασίσει και που στόχος τους είναι να τους επηρεάσουν με τις τεχνικές επικοινωνίας που πολύ καλά ξέρουν να χρησιμοποιούν. Συνήθως οι αναποφάσιστοι την τελευταία στιγμή πήγαιναν με τον νικητή. Θα λέγατε ότι και τώρα ανήκουν οι ίδιοι άνθρωποι στους «αναποφάσιστους»; Μάλλον όχι! Θα λέγαμε ότι τη δεδομένη στιγμή οι περισσότεροι είναι αναποφάσιστοι και όπως όλα δείχνουν δεν θα πάνε με το νικητή. Ένδειξη θυμού και τιμωρίας προς τους μεγάλους πολιτικούς αρχηγούς; Αλλαγή ιδεολογίας; Εναπόθεση ελπίδας σε κάποιον άλλο; Όλα είναι πιθανά!
Για όλους εμάς που θεωρούμε ότι οι πολιτικοί σήμερα είναι ηθοποιοί που παίζουν σε κωμωδία, πρέπει να καταλάβουμε πως θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο εμείς χρηματοδοτούμε το έργο που ανεβάζουν κάθε φορά! Εάν αποκτήσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε αυτούς που μπορούν να είναι ηγέτες προς το συμφέρον του κοινού καλού, θα είμαστε σε θέση να τους ανταμείβουμε με την εμπιστοσύνη μας, συμβάλλοντας έτσι ταυτόχρονα στο έργο τους. Τα αποτελέσματα έτσι θα είναι θετικά για όλους!
Καλύτερα να μην ψηφίσω κανέναν. Αλλά γιατί να απέχω; Όχι, δεν θα απέχω. Πρέπει μέχρι την Κυριακή να αποφασίσω. Θα κάνω μια έρευνα να δω τι θα ψηφίσουν οι γύρω μου». Αυτές ίσως είναι σκέψεις που κάποια στιγμή πέρασαν από το μυαλό όλων μας αυτές τις μέρες. Το τι θα αποφασίσει τελικά ο καθένας αποτελεί προσωπική επιλογή, επηρεασμένη βέβαια από διάφορους παράγοντες.
Με ποια κριτήρια όμως επιλέγουμε τον ηγέτη που θα υποστηρίξουμε με την ψήφο μας; Αρχικά, η πειθώ και τα συνθήματα παίζουνε πολύ σημαντικό ρόλο. Ή τουλάχιστον παίζανε κάποτε…Έπειτα η προσωπικότητα του κάθε πολιτικού αρχηγού, καθώς και η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου τους κάνει να επιλέγουν κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Σαφώς παίζει μεγάλο ρόλο και η προσωπικότητα εκείνων που θα ψηφίσουν. Πόσο πείθονται πια από τα λόγια των πολιτικών; Ποια ιδεολογία τους ταιριάζει; Πόσο παρασύρονται από το πλήθος;
Ωστόσο και τα ΜΜΕ παίζουν το ρόλο τους. Το πως παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι τα γεγονότα σε συνδυασμό με την προσωπικότητα των πολιτών, θα λέγαμε ότι έχει γεννήσει κάποια στερεότυπα για τον πολιτικό και τον πολίτη. Και ποια είναι αυτά; Τα χαρακτηριστικά που πλαισιώνουν τον πολιτικό στο μυαλό μας (και ίσως όχι μόνο στο μυαλό μας) είναι ότι εξαπατά, είναι απατεώνας, ψεύτης, πλούσιος, δεν τον αγγίζει ο νόμος, είναι διεφθαρμένος και ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική και οικονομική του δύναμη. Από την άλλη πλευρά, ο πολίτης παρουσιάζεται ως έντιμος, φτωχός, νομοταγής, που θέλει την αλήθεια και που ενδιαφέρεται για την οικογένεια του και την κοινωνία. Σίγουρα κάποιοι θα συμφωνείτε με αυτά και κάποιοι θα διαφωνείτε. Και καλά θα κάνετε! Γιατί αυτά δεν χαρακτηρίζουν ούτε όλους τους πολιτικούς ανεξαιρέτως, ούτε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως.
Κλείνοντας, θα ήθελα να δούμε την ψυχολογία του «αναποφάσιστου», μιας και κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό σε αυτή την εκλογική περίοδο. Ίσως είναι και ο μοναδικός ορισμός που άλλαξε σε αυτές τις εκλογές. Ως αναποφάσιστος αποκαλούνταν εκείνος που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχε αποφασίσει τι θα ψηφίσει και ήταν εκείνος που πολύ εύκολα μπορούσε να επηρεαστεί από τις ομιλίες των ηγετών. Εξάλλου όλος αυτός ο προεκλογικός αγώνας με τις ομιλίες, τις διαφημίσεις και τα φυλλάδια απευθύνεται κατά κύριο λόγω σε αυτούς που ακόμη δεν έχουν αποφασίσει και που στόχος τους είναι να τους επηρεάσουν με τις τεχνικές επικοινωνίας που πολύ καλά ξέρουν να χρησιμοποιούν. Συνήθως οι αναποφάσιστοι την τελευταία στιγμή πήγαιναν με τον νικητή. Θα λέγατε ότι και τώρα ανήκουν οι ίδιοι άνθρωποι στους «αναποφάσιστους»; Μάλλον όχι! Θα λέγαμε ότι τη δεδομένη στιγμή οι περισσότεροι είναι αναποφάσιστοι και όπως όλα δείχνουν δεν θα πάνε με το νικητή. Ένδειξη θυμού και τιμωρίας προς τους μεγάλους πολιτικούς αρχηγούς; Αλλαγή ιδεολογίας; Εναπόθεση ελπίδας σε κάποιον άλλο; Όλα είναι πιθανά!
Για όλους εμάς που θεωρούμε ότι οι πολιτικοί σήμερα είναι ηθοποιοί που παίζουν σε κωμωδία, πρέπει να καταλάβουμε πως θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο εμείς χρηματοδοτούμε το έργο που ανεβάζουν κάθε φορά! Εάν αποκτήσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε αυτούς που μπορούν να είναι ηγέτες προς το συμφέρον του κοινού καλού, θα είμαστε σε θέση να τους ανταμείβουμε με την εμπιστοσύνη μας, συμβάλλοντας έτσι ταυτόχρονα στο έργο τους. Τα αποτελέσματα έτσι θα είναι θετικά για όλους!
