Δημοσιογράφος – Αμυντικός Αναλυτής
«Δεν αισθάνομαι πατριωτισμό όταν με αδικούν...
τον αισθάνομαι εκεί που ασκώ με ασφάλεια τα πολιτικά μου δικαιώματα» (Θουκυδίδης Ζ’ 92, Λόγος Αλκιβιάδη προς Λακεδαιμόνιους 415 π.Χ.)
Ο ελληνικός γεωγραφικός χώρος εντός του οποίου, εμείς οι εξ αίματος κληρονομικοί απόγονοι των Αχαιών, των Δωριέων, των Ιώνων και των Αιολέων – οι σύγχρονοι Έλληνες του....
21ου αιώνα – συνεχίζουμε την προσπάθεια διαφύλαξης των μακραίωνων ιστορικών παρακαταθηκών, προασπίζοντας παράλληλα τα εθνικά συμφέροντα, κινδυνεύει να αναδειχθεί σε θέατρο εκτέλεσης απόφασης στρατηγικής αυτοχειρίας.
Το τέλος της Μεταπολίτευσης συνοδεύεται από μια ισχυρή τάση του εκλογικού σώματος να αναδείξει στο προσκήνιο πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες μέχρι πρότινος δεν εκλαμβάνονταν από τους αναλυτές των δύο μεγάλων κομμάτων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) ως εν δυνάμει πρωταγωνιστές.
Ο στρατηγικός αιφνιδιασμός που υπέστησαν με την κατάληψη της δεύτερης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ και το υψηλότατο ποσοστό της Χρυσής Αυγής, ανέτρεψε εκ θεμελίων τους επιπόλαιους και ανεδαφικούς σχεδιασμούς, αναδεικνύοντας την μωρία (σ.σ. εκ της οποίας προέρχεται η λέξη τι-μωρία) του συστήματος.
Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής, ενός καθαρόαιμου εθνικιστικού κόμματος δεν δημιουργεί ανησυχία σε επίπεδο εθνικής στρατηγικής, ωστόσο δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο κόμμα είναι πολύ πιθανό να αναδειχθεί σε πρώτο – σύμφωνα με τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις – και θα έχει τον κυρίαρχο λόγο στη χάραξη της «εθνικής» (σ.σ. όρος με τον οποίο διαφωνεί ιδεολογικά μερίδα των συνιστωσών του) στρατηγικής. Το πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (τον επίζηλο τίτλο της οποίας απέσπασε με την εξαιρετική εκλογική απόδοση του 16,78%) φαίνεται ότι μάλλον διέλαθε της προσοχής των ψηφοφόρων, που τίμησαν με την πολιτική υποστήριξη την ρητορική του κόμματος με κεντρικό άξονα την οικονομία. Τρεις είναι οι βασικοί άξονες επί των οποίων οικοδομείται η αναθεωρητική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι όμως εάν υλοποιηθούν – όπως επιδιώκει στο πρόγραμμά του – θα οδηγήσουν με ασφάλεια στην στρατηγική αυτοχειρία της χώρας.
Ο πρώτος αφορά την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των Βάσεων στην Σούδα και στο Ακτιο, την μείωση των αμυντικών δαπανών και την καθιέρωση εξάμηνης θητείας. Εάν μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει την έξοδο της χώρας από την συμμαχία, τότε θα έχουμε διαπράξει μια κολοσσιαία πράξη στρατηγικής ανευθυνότητας, η οποία θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό. Το πρώτο «συγχαρητήριο» τηλεγράφημα που θα λάβει ο κος Τσίπρας θα προέρχεται από τον ίδιο τον Ερντογάν με συνυπογράφοντα τον Νταβούτογλου. Την στιγμή κατά την οποία οι Νέο-οθωμανοί βρίσκονται στριμωγμένοι στην γεωπολιτική γωνία, θα τους δοθεί εν ίδει θαύματος (σ.σ. θα αποδοθεί στον «..Αλλάχ που τρέλανε τους γκιαούρηδες») μια μοναδική ευκαιρία. Η ύπαρξη μαύρης τρύπας εντός της νατοϊκής Rimland δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε καμία περίπτωση, όπως δεν έγινε τον Δεκέμβριο του 1944 και κατά την περίοδο 1946-1949. Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ θα σημάνει πρόσκληση σε παντοειδούς τύπου ρεαλιστικού ή συνωμοσιολογικού παρέμβαση, η οποία θα ανοίξει πύλη σε τουρκικούς τυχοδιωκτισμούς σε συγκεκριμένους γεωγραφικούς χώρους. Η Αθήνα θα έχει επιδείξει στις κυρίαρχες Αγγλοσαξονικές δυνάμεις και αποδείξει για δεύτερη φορά μετά το 1920, ότι δεν λειτουργεί με κριτήρια γεωπολιτικής σοβαρότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του έθνους. Θυμίζουμε την περίφημη ρήση του Ιωάννη Μεταξά το 1940 προς τους διευθυντές των αθηναϊκών εφημερίδων περί αποφυγής ακρωτηριασμών.
Είναι προφανές ότι μπορεί στο επίπεδο της οικονομίας κάποιοι να φαντασιώνονται κάλυψη των αναγκών με βάση μαρξιστικά πρότυπα (σ.σ. δικαίωμά τους), ωστόσο σε ζητήματα εξασφάλισης αμυντικής επάρκειας αυτό θα αποβεί ολέθριο, αν η χώρα τεθεί εκτός ΝΑΤΟ. Η αποδόμηση της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων θα είναι ταχύτατη καθώς το πρόγραμμα αναφέρει ρητά την μείωση των δαπανών και την εξάμηνη θητεία, εξελίξεις που θα μετατρέψουν τις Ένοπλες Δυνάμεις σε μια μορφή Στρατοχωροφυλακής και θα επιβεβαιώσουν την αδυναμία όχι απλά υπεράσπισης των συνόρων, αλλά και των συμφερόντων της χώρας. Επίσης εννοείται ότι τα περί στρατηγικής συμμαχίας με Ισραήλ, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν θα μπορούν να υλοποιηθούν, καθώς εκτός των άλλων, αρκετά πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζονται την διανομή του «πλούτου» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας επί τη βάση του… ανθρωπιστικού δικαίου, αγνοώντας την ρήση του Θουκυδίδη ότι «στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισοδύναμοι και ότι αντίθετα ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του» (Ε΄89 Διάλογος Αθηναίων-Μηλίων).
Ο δεύτερος άξονας αφορά την μαζική νομιμοποίηση εκατομμυρίων (ποιος γνωρίζει πόσους τελικά) λαθρομεταναστών στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμάνων – την απαγόρευση πλέον των επαναπροωθήσεων όσων εισέρχονται παράνομα, γεγονός που σε βάθος λίγων ετών θα έχει καταστήσει τους Έλληνες μειονότητα στην πατρίδα τους (σ.σ. αναμένεται και νέο συγχαρητήριο τηλεγράφημα των Ερντογάν-Νταβούτογλου). Το τέλος της Ελλάδας όπως την γνωρίζουμε και την μετατροπή της σε σκουπιδοτενεκέ της Ευρασίας, θα έχει επιτευχθεί με… αντάλλαγμα την μαζική πρόσληψη στο δημόσιο εκατοντάδων χιλιάδων και την επαναφορά των μισθών στα πρότερα επίπεδα… Η χώρα θα έχει αποκτήσει και επισήμως πολυεθνική ταυτότητα και ισλαμική πλειοψηφία, η οποία θα ενισχύεται συνεχώς από τις μάζες που θα περνούν τα αφύλακτα σύνορα. Είναι σαφές ότι η έξοδος από την ΕΕ θα επέλθει ως μέτρο των Ευρωπαίων να προστατέψουν τα κράτη τους από τον «ελληνικό» δούρειο ίππο. Η καθιέρωση απλής αναλογικής θα επιτρέψει μέσα στην επόμενη πενταετία το πρώτο κόμμα που θα αναλάβει την εξουσία να αποτελεί συνιστώσα των νέο-οθωμανών και όχι του ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικοί ηγέτες του οποίου μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι σπέρνουν ανέμους και θα θερίσουν θύελλες.
Ο τρίτος άξονας αφορά την αποστρατιωτικοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας, την κατάργηση των ΜΑΤ/ΕΚΑΜ, των Ειδικών Φρουρών, της Συνοριοφυλακής, που σε συνδυασμό με τα παραπάνω θα δώσει το έναυσμα για ένα γενικό πλιάτσικο κατά του γηγενούς πληθυσμού. Είναι λυπηρό να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τέτοιο μέλλον, το οποίο φέρεται να σχεδιάστηκε από κάποιους που θεωρούν τον εαυτό τους μάλλον ελληνόφωνο, καθώς κάθε παραπομπή σε εθνικό τους προκαλεί απέχθεια, υποστηρίζοντας με πάθος ότι ο «εθνικισμός» συνιστά τον μεγαλύτερο εχθρό.
Τον Ιούνιο – εφόσον προκηρυχθούν εκλογές – είναι πολύ πιθανό να βιώσουμε ένα Βατερλώ (σ.σ. που επίσης διεξήχθη στις 18 Ιουνίου του 1815) με τακτικές τύπου Στάλινγκραντ (έλλειψη εχθρογνωσίας- αιφνιδιαστική περικύκλωση), καθώς δεν φαίνεται και αυτήν την φορά να μπορέσει κάποιος από μηχανής θεός (σ.σ. ή κάποιος που θα αναλάβει ρόλο αρχιστράτηγου θέτοντας υπό την σκέπη του τους φιλόδοξους αυτόνομους πολιτικούς πολέμαρχους) να μεταβάλλει την πορεία της μάχης. Ίσως να πρόκειται και για πολιτική ήττα τύπου Μάντζικερτ (Αύγουστος 1071), καθώς οι σύγχρονοι «δυνατοί και κατ’ επάνω» προτάσσουν τα ιδιωτικά και όχι τα εθνικά συμφέροντα. Στο μυαλό μας στριφογυρίζει επίσης το σύνθημα των εκλογών του Νοεμβρίου 1920 «Οίκαδε», μαζί με το λαϊκό επιχείρημα του Μάιου 1453 «καλύτερα σαρίκι τούρκικο, παρά φακιόλιο λατινικό». Όμως διαχρονικά το πρόβλημα του Ελληνισμού είναι ο εγωπαθής φθόνος (σ.σ. να ψοφήσει και του άλλου η κατσίκα) όπως εκφράσθηκε με την μήνι του Αχιλλέα στο προοίμιο της Ιλιάδας και αποτυπώθηκε μέσω του Θουκυδίδη με την αιτιολόγηση της προδοσίας του Αλκιβιάδη κατά της Αθήνας (βλ. εισαγωγικό προοίμιο), προς τους Λακεδαιμόνιους προτάσσοντας και τότε ένα πνεύμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα που τίθεται προς όλους όσους έχουν σώας τα φρένας είναι απλό και σαφές: Θα αφήσουμε το μέλλον της Ελλάδας σε πολιτικούς που θέλουν να μετατρέψουν την χώρα σε έναν πολυεθνικό πολτό, με κυρίαρχο στοιχείο το Ισλάμ, που θα ανοίξουν την πόρτα του γεωπολιτικού φρενοκομείου, θα αποδομήσουν ενσυνείδητα την αποτρεπτική μας ισχύ, οι οποίοι δεν θεωρούν ότι είμαστε «έθνος» και δεν αποτελούμε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων; Θα αποδεχθούμε την ρητορεία που προσφέρει ως νέα σειρήνα ένα ευχάριστο μαγευτικό τραγούδι για ουτοπικές οικονομικές επανορθώσεις, χωρίς να διακρίνουμε τα βράχια που μας οδηγεί; Τελικά εξελιχθήκαμε σε «θεατές των λόγων και ακροατές των πράξεων…. δούλοι κάθε παραδοξολογίας και περιφρονούμε κάθε τι το συνηθισμένο… είμαστε σε αναζήτηση άλλου κόσμου από εκείνον στον οποίον ζούμε και δεν μπορούμε να κρίνουμε σύμφωνα με την πραγματικότητα… μοιάζουμε περισσότερο με ανθρώπους που παρακολουθούν συζήτηση σοφιστών παρά με πολίτες που συσκέπτονται για τα ζητήματα της πολιτείας» όπως μας προειδοποιεί από το παρελθόν ο Θουκυδίδης (Γ΄38-39); Αν η απάντηση είναι ναι τότε είμαστε άξιοι όχι της τύχης αλλά των επιλογών μας.
Σημείωση: Τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ τις λάβαμε από το site: parapolitika.gr
ksipnistere.blogspot.com
