τη θητεία του στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μια θητεία γεμάτη προσδοκίες, αν όχι τόσο για τους Γάλλους, σίγουρα για τους… Έλληνες, και ακόμη πιο συγκεκριμένα τα «παλαιά ΜΜΕ» τα οποία διαχρονικά στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ αλλά και ευρύτερα την αυτοαποκαλούμενη «Δημοκρατική» Παράταξη.
Ο νέος ένοικος του Ελιζέ αμφισβητείται ήδη ευθέως από την ίδια τη γαλλική κοινωνία. Δηλαδή, από τους πολίτες οι οποίοι τον επέλεξαν απέναντι στον Νικολά Σαρκοζί πριν από μερικές μέρες. Φαίνεται ωστόσο ότι στο «απέναντι» βρίσκεται το μυστικό της εκλογικής επικράτησής του.
Μάλλον άτσαλα και βεβιασμένα, σε σχέση με τη δική τους ιστορική παράδοση εκλογικών ανατροπών και επιλογών για το μέλλον, οι Γάλλοι προτίμησαν να τιμωρήσουν τον «Σαρκό». Και δευτερευόντως να διερευνήσουν εις βάθος την περίπτωση, την προσωπικότητα και τις ιδέες εκείνου που θα τον αντικαθιστούσε.
Στην πρώτη δημοσκόπηση που διενεργήθηκε μετά την εκλογή του στο Ελιζέ, μόλις το 53% των Γάλλων δηλώνει ότι εγκρίνει τις πρώτες πολιτικές πρωτοβουλίες του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Δηλαδή, ποσοστό σχεδόν… ισοϋψές με εκείνους που ψήφισαν υπέρ του Φρανσουά Ολάντ στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές.
Το «μόλις» αφορά τη μελαγχολική για τον Ολάντ σύγκριση με τους προκατόχους του. Ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ζακ Σιράκ και ο Νικολά Σαρκοζί κατέγραψαν στο ξεκίνημα της δικής της θητείας, ποσοστό αποδοχής που σχεδόν πάντα υπερέβαινε το 70%. Οι συγκρίσεις με την περίπτωση του Φρανσουά Ολάντ, εύγλωττες και εκκωφαντικές.
Τα πρώτα σημάδια απαξίωσης και αμφισβήτησης του νέου Προέδρου, είναι εξαιρετικά πιθανό να έχουν απτές επιπτώσεις στις βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, μέσω της υπερψήφισης των συνδυασμών του κεντροδεξιού UMP. Σε μια τέτοια περίπτωση, και μετά από σχεδόν ένα μήνα στο Ελιζέ, ο Ολάντ θα υποχρεωθεί σε μια πολιτικά επώδυνη και δύσκολα διαχειρίσιμη «συγκατοίκηση». Που φυσικά θα είναι και η αρχή του τέλους για τη θητεία του.
