Έχω καιρό να μιλήσω με αυτό τον τρόπο και τώρα νομίζω ότι έχω κάτι να πω. Πάμε λοιπόν.
Την περασμένη Κυριακή διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές. Το αποτέλεσμα που βγήκε από αυτές ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο όχι μόνο για την μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλά για την χώρα γενικότερα από την απελευθέρωσή της. Δεν είναι στις προθέσεις μου να αναλύσω το εκλογικό αποτέλεσμα στατιστικά. Προβληματίζομαι όμως για το πώς προέκυψε τούτο το αποτέλεσμα.
Μετά λύπης μου διαπιστώνω πως το επίκεντρο της συζήτησης δεν είναι τίποτα άλλο από την είσοδο στην Βουλή ακραίων στοιχείων και όχι πώς πραγματικά θα μπορούσε η κάλπη να ανατρέψει τα δεδομένα στην χώρα σώνοντάς την. Πιάνοντας το γαϊτανάκι και εγώ με την σειρά μου αναρωτιέμαι πώς αυτά τα άκρα εξελέγησαν. Δέχομαι πως στα μεγάλα αστικά κέντρα το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και πιο συγκεκριμένα η εγκληματικότητα που προκύπτει από αυτή, έχει φτάσει στο απροχώρητο. Επίσης δέχομαι πως η ψήφος στα άκρα ίσως είναι και ψήφος διαμαρτυρίας έναντι στο πολιτικό κατεστημένο. Δεν δέχομαι όμως πως είναι ψήφος πραγματική. Το βασικότερο επιχείρημά μου είναι οι επικείμενες νέες εκλογές. Άλλωστε νομίζω πως δεν μας ταιριάζει τέτοια ψήφος. Δεν είναι στην κουλτούρα μας. Δυστυχώς όμως προεκλογικά υποπέσαμε στα ίδια λάθη για τα οποία κατηγορούμε τα άκρα. Δεν τους φερθήκαμε Δημοκρατικά. Δεν τους δώσαμε βήμα. Έχω την πεποίθηση ότι τους αντιμετωπίσαμε ως κάτι απαγορευμένο, αμαρτωλό. Το απαγορευμένο όμως δελεάζει πολλές φορές, εξάπτει την περιέργεια. Εν τέλει βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας δημιουργώντας το άλλοθι της φύμωσης και της λασπολογείας. Προκαλέσαμε την αντίδραση του λαού. Είναι σαν να λέμε σε ένα παιδί – μην – . Ε αυτό θα κάνει το αντίθετο.
Ωστόσο δεν μπορώ να είμαι τόσο αφελής. Δεν μπορεί η εξήγηση της ανόδου των άκρων να είναι τόσο απλή. Δεν μπορεί το πρόβλημα να είναι απλά το ζωηρό παιδί που δεν ακούει τον μπαμπά του. Η άνοδος των άκρων έχει βαθύτερες ρίζες. Ζυμώθηκε τόσα χρόνια μέσα από την κοινωνία τόσο από την πολιτική όσο και από εμάς τους ίδιους. Πιστεύω πως το πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο του Ελληνικού κράτους έδωσε τρομερή ώθηση στην εν λόγω άνοδο. Επί παραδείγματι το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης είναι πολιτικό και μόνο. Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων που ανεβοκατέβαιναν στο άρμα της λαϊκής κυριαρχίας και ούτε μια δεν προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα. Τουναντίον μάλιστα που με την απραξία τους βοήθησαν στην άνθιση του φαινόμενου. Το πολιτικό σύστημα φταίει.
Μήπως όμως το ζήτημα είναι ακόμα βαθύτερο; Θαρρώ πως λίγο πολύ όλοι μας ψηφίσαμε τα άκρα ακόμα και αν δεν το κάναμε. Πόσοι από εμάς λοιπόν ψηφίζαμε τόσα χρόνια συντηρώντας το πολιτικό σύστημα που πρώτο με εμένα επικρίνουμε; Πόσοι από εμάς κλείσαμε μάτια και αυτιά μπρος στο βαθύ Ελληνικό κράτος; Δυστυχώς εμείς οι ίδιοι αναδείξαμε τα άκρα δίδοντας στους εαυτούς μας το άλλοθι της Δημοκρατίας.
Προτείνω λοιπόν να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να αποδείξουμε στους εαυτούς μας πρώτα, πως είμαστε το κυρίαρχο ον στον πλανήτη όχι επειδή απλά έχουμε αντίχειρες αλλά διότι έχουμε κρίση.
Υ.Γ. : Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτή η θέση μου για τα άκρα, είμαι απολύτως διαθέσιμος να υπερασπιστώ το 120 άρθρο του Συντάγματος.
